Archief Pauluskerk Columns

Anna Brands gaat vanaf heden elke maand een column schrijven.
De column wordt op de website, in het kerkblad en op onze Facebookpagina geplaatst.
Veel leesplezier!

Column oktober 2024

Wachtwoord
En weer zit ik voor de computer met mijn hoofd in mijn handen…wat was het wachtwoord ook al weer van dit account. Na drie keer proberen krijg ik een melding dat ik het account opnieuw moet instellen maar ja…wat is het wachtwoord? Zelfs mijn login naam weet ik niet meer! Herkenbaar?
Ik wordt er moedeloos van. Er zijn zoveel wachtwoorden en pincodes die je moet onthouden!
Ja zegt manlief, je kunt ze ook op een usb stick zetten…dat klopt, super goed idee! Helaas moet je een wachtwoord hebben om het bestand op die stick te openen…en die ben ik ook kwijt.
Zal het de leeftijd zijn of moet je tegenwoordig overal een wachtwoord voor hebben.
Ik wordt er moedeloos van.
Nu had ik bedacht om het in een schriftje te schrijven maar helaas heeft onze kleindochter daar prachtige tekeningen en stickers ingeplakt zodat, je raad het al, ik de wachtwoorden niet meer kan lezen. Toen bedacht ik dat ik het ook in mijn mobiel kon herbergen maar natuurlijk wel op zo’n manier dat een ander niet weet welk wachtwoord voor welke dienst of welk account dat is. Inmiddels  weet ik dat dus ook niet meer want er staan alleen wachtwoorden in een lange rij.
Man, man wat een gedoe.
En nu?
Ja, en nu…
Ik denk dat ik manlief maar weer eens lief aan ga kijken om mij te helpen want als er iets zoek is op de computer weet hij dat gelukkig altijd weer terug vinden. Het is een wereld waar ik niet zo heel veel mee kan dus ben op dit gebied heel blij met hulp dichtbij.
En nu de link naar het geloof en een Bijbeltekst. Dat is een moeilijke zult u denken…nee hoor. Het is maar net welk wachtwoord je het belangrijkst vind en goed kunt onthouden. Voor mij is het wachtwoord: naastenliefde.  Voor een ander is het misschien Vertrouwen, Gerechtigheid of Vreugde.
En het wachtwoord naar het geloof vind ik eigenlijk nog makkelijker. Naar het geloof, naar onze Vader, daarvan is het wachtwoord: vouw je handen… Dan ben je namelijk meteen verbonden met de Allerhoogste en heb je ook geen verder wachtwoord nodig.

​

Column juli/augustus 2024

Sterke vrouwen

Het valt me op dat als er vrouwen worden beschreven in de Bijbel dat het eigenlijk altijd sterke vrouwen zijn. Ik heb er vijf voor u opgezocht maar er staan er beslist meer in de Bijbel.

Ruth. Hoe sterk moet je zijn om met je schoonmoeder mee te gaan naar een onbekend land. Uit liefde voor haar schoonmoeder is zij sterk. En heel sterk zoals het verhaal in het boek Ruth te lezen staat.
Of Deborah, de vrouw van Lappidot, die Israël leidde als een rechter. Te lezen in Rechters. Ze wordt een profetes genoemd maar leidde het land als een rechter.
En dan Judit de dochter van Merari (Judit 7:13). Ze word tijdens het beleg van haar stad als "waardeloos" gezien als zij als vrouw de stad verlaat. De stad was omsingeld en de bevolking werd uitgehongerd. Doordat een vrouw in die tijd niet meetelde kon zij het vijandelijke kamp binnenkomen en nam bij het terugkeren in de stad het hoofd van de vijandelijke aanvoerder mee. Beetje luguber maar hierdoor vertrok de vijand wel.
Vrouwen worden ook vaak als "vrouw" in de tekst gezegd, zonder naam. In Marcus 7:24-29 kun je lezen hoe zij, een buitenlandse, Jezus op andere gedachten brengt. Zij smeekt Jezus om haar dochtertje te genezen van een kwade geest. Jezus is afwijzend: "Het is niet goed om het brood voor de kinderen aan de honden te geven", zegt hij. Maar de vrouw zegt: "Heer, de honden onder de tafel eten toch de kruimels op die de kinderen laten vallen". Hoe vasthoudend en sterk was zij die tegensputterde tegen Jezus. Hij zegt dan ook : "Ga naar huis, de demon heeft uw dochter al verlaten"
En als laatste wil ik u ook Febe (Romeinen 16:2) noemen, zij bracht zelf de brief van Paulus aan de Christenen in Rome. Het was een belangrijke maar ook gevaarlijke taak om dat te doen.

Allemaal sterke vrouwen die vrouwen van deze tijd kunnen bemoedigen. Al deze vrouwen getuigen van moed, doorzettingsvermogen en vooral geloof. Geloof in de zaak waarvoor ze staan, geloof dat zij op hun manier in hun tijd een steentje konden bijdragen aan het dagelijkse leven of hun volk. En bij wie van deze vrouwen kunt u the spirit vinden. De moed om door te gaan als het moeilijk gaat of als je geen uitweg ziet. Zij deden het u voor...zonder navigatie, zonder de "vrienden" van Facebook of Reisgids. Zij deden het voor u, voor jou. Zij deden het in geloof, voor Hem

Anna Brands
​

Column mei 2024
Tijden veranderen
 
Soms kan ik me verzuchten dat de wereld zo veranderd is in 50 jaar tijd. Ik ga niet klagen maar verbaas me gewoon over heel veel dingen. Zoals een artikel uit de krant waarin iemand zijn zorgen uitsprak over dat kinderen geen fatsoenlijke koprol of helemaal geen koprol kunnen maken. Is dat nou de essentie van het leven zult u denken? Nou nee en ook een beetje ja. We hebben het met z’n allen laten gebeuren dat veel kinderen geen koprol kunnen maken. Leerde u uw eerste koprol op school of in het speeltuintje in de buurt waar u woonde, om misschien wel op de hooizolder bij uw grootouders. Het punt is dat de kinderen 50 en ook 25 jaar geleden veel meer buiten speelden. Ze leerden van hun klasgenootjes of buurtvriendjes “kopje duikelen” in het gras, klimmen in bomen en over slootjes springen. Dat laatste tot verdriet van mijn moeder want mijn broertje sprong nogal eens in de sloot in plaats van erover.
We leerden samen spelen in de straat, appels “lenen” bij de boer en kikkervisjes vangen. En ook met de natuurles gingen wij, mijn lagere schooltijd was in Breukelen, op de fiets naar de Loosdrechtse plassen waar we leerden over dotters en lissen, over snoeken en meerkoeten. Geweldig vonden we dat. We leerden zelfs zwemmen in de Loosdrechtse plassen. Samen met mijn vader op de fiets om zeven uur in april, hup het ijskoude water in. Dan terug bibberend tegen hem aan naar huis waar de warme Brinta op de kolenkachel stond en daarna gewoon naar school.
 
En ja, wat leren kinderen nu? Veel spelletjes op de tablet, veel swipen op de mobiel en influenzers volgen…zelf doen ze niet meer zoveel. Ja, je hebt ook kinderen die vanuit de school naar verschillende sporten gaan…door de ouders gebracht, of door een opa of oma want ouders werken tegenwoordig beiden. Moet ook wel…maar, moet ook niet. Het zijn toch ook keuzes die gemaakt worden. Mijn ouders kozen ervoor dat mijn moeder alle beroepen van de wereld deed, thuis, mijn vader was onderwijzer. Ze was politieagent (bij ruzie tijdens een spel), wasvrouw (na een mislukte slootsprong), kok, slager, scheidsrechter, verpleegster (voor de speelwonden van de kinderen), naaister, vertelster, boodschappenvrouw, telefoniste, schoonmaakster, dierenverzorgster (voor de kikkervisjes) en noem maar op. En, ze was altijd thuis. Ik ook trouwens, huismoeder zijn vond ik het leukste wat er was. Huisoma ook hoor…
 
Hopelijk is het geen klaagcolumn geworden maar meer een constatering van de verandering van de tijd. En ja, ik geniet ook van deze tijd hoor. Onze kleindochter van vijf heeft op één of ander manier de  pincode van mijn mobiel gezien en laatst zag ik haar in een hoekje zitten. Wat ben je aan het doen, vroeg ik haar. O, zei ze, even kijken naar het weerbericht of opa de trampoline weer in elkaar kan zetten…
 
Anna Brands
​

Column maart 2024

Samen veranderen
 
Als ik naar buiten kijk zie ik onze tuin gehuld in de kleuren van de winter. Hier en daar wat groen maar vooral veel bruin, kale bomen en struiken. De temperatuur is aangenaam maar om nou te zeggen dat ik naar buiten wil dit moment, nee. Het miezert, de kleine lichte druppels waaien onder onze veranda tegen de picknicktafel die er staat. Als het mooier weer wordt gaat die weer op het grasveld in de tuin en genieten we er weer van het warme zonnetje. Ik kan niet wachten!
Als ik nog eens goed kijk zie ik in de border witte klokjes…sneeuwklokjes! Yes, het voorjaar wordt aangekondigd maar wel een beetje vroeg dit jaar. Zeker een maand te vroeg, het is een klimaatverandering die we blijkbaar moeilijk kunnen stoppen. Wij mensen vinden het moeilijk om ons aan te passen aan het weer denk ik. Het weer moet zich niet aanstellen en zich maar aan ons aanpassen lijkt het wel. Sowieso is het voor veel mensen moeilijk om zich aan te passen aan omstandigheden. We laten het liever zoals het is en zoals het altijd is geweest, niet elke verandering is een verbetering. Maar soms moet je wel. We moeten wel vooruit blijven kijken, de uitdaging in de toekomst aangaan betekent vandaag veranderen.
 
Wat staat eigenlijk in de bijbel over veranderen?
Het begint eigenlijk al in Genesis 1: “In het begin maakte God de hemel en de aarde…” en daar begint het dus al. God veranderde de aarde en zag iedere dag dat het goed was wat Hij had veranderd, Hij maakte de natuur mooi en goed. Maar helaas gaat het al mis in Genesis 3, de aarde komt in handen van de mens. Dan veranderd eigenlijk alles. En kijk waar we nu zijn…we willen als Christen wel dat we als mens veranderen om het goed te doen en het goed te maken maar dat lukt niet zo goed. Hoe komt dat? Ik denk omdat niets zo veranderlijk is als de mens maar aan de andere kant, de mens niet van verandering houdt. We willen wel veranderen en de wereld weer maken zoals zij is bedoeld maar we zijn met z’n allen zo gehecht aan hoe het is en was dat we dat erg moeilijk vinden. En dan heb ik het nog niet eens alleen over de natuur. Denk ook maar eens aan wat we aan luxe hebben, dat willen veel mensen niet kwijt. Ik denk dat we onszelf af en toe wel mogen vergelijken met een luiaard, die beweegt heel langzaam en is erg honkvast. Hij slaapt wel 15 tot 18 uur! Ook wij komen heel langzaam in beweging als er een verandering aan staat te komen, vinden we allemaal een beetje moeilijk. En dat zo lang slapen? Tja, misschien hebben wij wel 15 tot 18 eeuwen geslapen om er nu pas achter te komen dat we moeten veranderen. Dat we voor de natuur nu écht iets moeten gaan doen maar ook in ons dagelijkse leven op het menselijke vlak te veranderen…we moeten het namelijk wel samen doen. En we hebben een grote taak van onze Vader gekregen: zorg voor elkaar en de aarde die Ik jullie heb gegeven.
 
Anna Brands
​


Column januari 2024

Waden door het water
 
Het is me nu al een paar keer opgevallen dat er wordt gesproken in de kerk, en ook in een uitzending van de Evangelische Omroep over de contacten tussen jongeren en ouderen in de kerkelijke gemeenschap maar ook daarbuiten. Zouden ouderen geen mooie informatiebron kunnen zijn voor jongeren ten aanzien van het geloofsleven? En zouden jongeren geen mooie brug kunnen zijn voor ouderen ten aanzien van het geloofsleven in 2024? Zijn er nou echt zoveel verschillen of zijn de vragen en twijfels eigenlijk nog hetzelfde als in de vorige eeuw? Wat zou het daarom mooi kunnen zijn als we een jongere kunnen koppelen aan een oudere, en andersom, in onze gemeente?
 
Bij mijn weten heeft dominee Han Wilmink al eens zoiets verteld tijdens een dienst in de Kruiskerk enige tijd geleden. Ik vond dat persoonlijk een super mooi idee. Een paar weken na die dienst kwam ook zoiets ter sprake tijdens een geloofsgesprek bij de Evangelische Omroep. En nu, afgelopen zondag kwam het weer ter sprake. In de preek van dominee H. Dekker. Dit keer was het een voorbeeld uit Lucas 1:39-56. Maria werd door de engel naar Elisabeth gestuurd.  De jongere met al haar vragen naar de oudere. Ze zaten in dezelfde situatie en geloofde in dezelfde Vader. Wat moet dat mooi zijn geweest. De herkenning, het geloof en het zien van een nieuwe toekomst.
 
Zouden er in onze gemeente ook jongeren zijn die worstelen met geloofsvragen, met levensvragen die ze op één of andere manier niet met hun ouders willen of kunnen delen? Zouden er in onze gemeente ook ouderen zijn die voor deze jongeren een luisterend oor willen zijn? Misschien kunnen zij samen naar antwoorden zoeken en samen groeien in geloof. Ik denk dat er van beide “groepen” wel animo is om dit te onderzoeken.
 
Zoals op het bijgevoegde plaatje zou het mooi zijn als er jongeren en ouderen niet langer alleen hoeven te waden door het water maar er samen achter komen dat Jezus zelf over het water liep. Dus niet alleen waden maar waad/loop samen naar Hem toe.
Anna Brands

​Column november 2023

Doe maar gewoon
 
Toen ik 50 werd heb ik besloten dat ik me niet meer overal druk om ga maken. Ik maak me niet meer druk als het regent of als de trein niet op tijd is, niet meer als het eten is aangebrand of iemand zich niet aan een afspraak houdt, niet meer als het internet traag is en zelfs niet als mijn fiets een lekke band heeft. En de grootste overwinning op mezelf is: ik maak me niet meer druk om zand tussen mijn tenen als ik op het strand loop! En ik moet zeggen dat me dit zo’n tien jaar later prima is bevallen. Niet dat ik me ooit heb laten leiden door mensen die commentaar op me hadden hoor, dat is gewoon hun visie. Gelukkig heb ik een dusdanige opvoeding genoten die me in staat stelde om mezelf te zijn en niet te oordelen over een ander.
Mijn vader was onderwijzer en tijdens zijn studie had hij verschillende vrienden gemaakt. Er kwamen dan ook regelmatig “geleerde” mensen bij ons over de vloer. Zo ook een professor! Als meisje van 9 was ik daar toch wel een beetje van onder de indruk, een echte professor die bij ons op de bank zat. Deze man, Jeroen genaamd, bleef zelfs mee-eten. Ik schoof onrustig op mijn stoel weet ik nog toen ik tegenover hem zat. Hij zag dat en glimlachte. Hij vroeg aan me wat ik het lekkerst op brood vond, ik zei pindakaas. Hij zei dat hij dat ook erg lekker vond! Huh? Pindakaas? Ik moet wel heel verbaasd hebben gekeken want de professor begon te lachen. “Pindakaas is gewoon het lekkerst”, zei hij. “Maar je bent een professor?”, had ik geantwoord. “Maar een professor kan pindakaas gewoon lekker vinden…ik ben ook een gewoon iemand hoor”. Het opende mijn ogen als 9 jarige. Ja, het was ook een gewoon iemand, Jeroen de vriend van mijn vader.
In de afgelopen jaren heb ik veel gehad aan het voorval van de professor Jeroen. En steeds meer zou  ik willen dat iedereen ziet dat iedereen gelijk is. Je bent niet meer omdat je een titel draagt of een hoge baan hebt ergens in een bedrijf. Je bent een kind van je ouders, een vriend, een collega, een oom of tante, iemand die voor iemand zorgt of iemand die voor niemand zorgt. Je bent een mens…een mensenkind van God en zoals Ben Ketting vroeger zei: “Jullie zijn allemaal prinsen en prinsessen in het koninkrijk van onze Vader” En zo is het maar net, dus doe maar gewoon…we zijn allemaal goed zoals we zijn.
​
Anna Brands

Column september 2023
​​
Stilte
Wat een genot is het toch om in het buitenland, in ons geval Frankrijk, een kerk binnen te lopen. Het voordeel is ten eerste dat ze, in de regel, altijd open zijn. Persoonlijk vind ik dat dat eigenlijk in Nederland ook zou moeten, vooral in de grote steden. Maar ja, waar haal je al die vrijwilligers vandaan die daar iedere dag aanwezig kunnen zijn. Vrijwilligers zijn nu eenmaal dun gezaaid tegenwoordig. Maar goed, daar heb ik de vorige keer eigenlijk al wat over geschreven. Het mooie is als je een kerk in Frankrijk binnen stap is…de stilte. Het is er gewoon stil! Misschien omdat men is overweldigd door al de beschilderingen, de schilderijen, de beeldhouwwerken, het (over het algemeen) rijk versierde altaar etc. De verwondering maakt dat je stil wordt denk ik. Of zou het een andere oorzaak zijn? Zou hier de eerbied nog rondwaren voor het binnengaan van het huis van onze Vader? Zou het de devotie zijn waarmee sommige oudere, vooral vrouwen, binnen komen? Zij dopen twee vingers in het wijwater wat in een wijwaterbakje in een grote zuil is uitgehouwen, slaan een kruisje, knielend in het gangpad. Lopen dan naar hun plekje bij een heilige, pakken een kaars en steken die aan om vervolgens op een stoel te gaan zitten en de handen gevouwen in hun schoot te leggen. Dit alles in stilte. Ik vind het mooi om te observeren. Ik wordt hier stil van. Misschien verwondering omdat zij gewoon hun ding doen, omdat zij in het huis van de Vader eerbiedig zijn.

Hoe doen wij, Pauluskerkgangers, het eigenlijk? Na onze vakantie vond ik het toch wel een beetje…tja, hoe noem ik het netjes…niet zo eerbiedig hoe we de zondag het huis van onze Vader binnen komen. Iedereen begroet iedereen, het is goed om elkaar hier weer te zien.  Zo vaak kom je elkaar niet tegen in een dorp… Maar daarna…voor mensen die last hebben van Tinnitus (toch zo’n 10 procent van de Nederlanders) is het geen pretje. Eerlijk gezegd…het gepraat begint. En het stopt eigenlijk pas als de ouderling van dienst zijn eerste woorden zegt… Ik begrijp best dat het leuk is om elkaar te zien en te vragen hoe de week was maar…ik mis toch wel wat. Het lijkt soms wel alsof we niet stilstaan bij het feit dat we naar de kerk gaan, het huis van onze Vader. Uiteraard wil ik niet als heilig boontje beweren dat ik ook wel eens meeklets hoor. Maar na de vakantie viel het me gewoon op. Misschien zou het een idee zijn om gewoon iedere zondag koffie na de dienst te houden zodat we gezellig met elkaar kunnen praten. Kunnen we ons namelijk eerst concentreren voor de ontmoeting met onze Vader en daarna de ontmoeting met elkaar…


Anna Brands

Column juni 2023
​
Elke keer opnieuw…


Op de fiets ga ik naar de dierenzaak over het spoor. De weg loopt daar al wat schuin omhoog, vals plat noem je dat, en ik hoop altijd dat dan de spoorbomen niet dicht gaan. Moet ik weer helemaal opstarten en dat vind ik best een beetje zwaar eerlijk gezegd. Net als ik voor de ingang van Mappa Mundo , ja het heet anders maar die naam kan ik maar niet onthouden, fiets zie ik ineens de lichten knipperen en hoor de bel…de spoorbomen gaan dicht! Helaas, pindakaas…

Als ik stop voor de witte streep en voor me uit kijk zie ik een lege weg en ik moet denken aan de preek van Arjan Oosterwijk. Voor hen die de preek (nog)niet hebben gehoord. Arjan is regelmatig op weg naar Heerde/Wapenveld en staat dan ook met enige regelmaat voor de gesloten spoorbomen. Zijn vergelijking met wat Pasen voor hem is vond ik wel mooi. De discipelen wachten op de opstanding, en Jezus staat op, en de weg ligt open. Als je voor de gesloten spoorwegovergang staat dan verwacht je ook dat de bomen weer omhoog gaan…dan ligt de weg voor je open. Terwijl ik daar sta moet ik glimlachen, deze vergelijking heeft wel indruk op me gemaakt op één of andere manier. De weg ligt voor mij, en jou open na Pasen. Maar wat ga ik doen met deze nieuwe nog niet begaande weg? Ga ik door met het oude? Ga ik een nieuwe weg in te slaan? Moet ik dan alles achter me laten of laat ik alleen de verkeerde dingen, de vermoeiende dingen achter me. Begin ik dan ook met een nieuw leven? En wat en hoe ga ik dat dan doen? Het moet in ieder geval niet te schokkend zijn anders raakt de omgeving van slag maar…wat dan nog, vraag ik me af. Is het niet mijn leven? Mag ik zelf niet bepalen hoe ik mijn leven leef? Er zijn mensen die dat doen maar ik weet niet of dat, als Christen, de bedoeling is.
Mooi, de spoorbomen gaan open de weg is weer vrij en ik kan weer door. Ik haal de spullen die ik nodig heb bij de dierenzaak en rij nog een extra rondje Wezep. Het is lekker weer en ik ben even in een denkmodus. Wat ga ik doen na Pasen met deze nieuwe weg. Ik denk dat ik het maar hou zoals het is. Geheel tevreden met mijn leven…natuurlijk zijn er wel wat kleine dingen die beter kunnen. Als ik daar nou eens mee begin. Zoals…niet zo mopperen als de vaatwasser niet op “mijn” manier is ingeruimd. Dat zou al een stuk schelen voor mijn huisgenoten denk ik. Dus gewoon kleine dingen veranderen die je zelf niet goed vind en dan volgend jaar na Pasen weer. Tegen de tijd dat ik zo oud als Metusalem ben ben ik tevreden.
 
Anna Brands

Column april 2023

Niet vergeten
Heeft u ook zo’n bloknootje met “Niet vergeten” erop gedrukt? Of een bloknootje waar u de te halen boodschappen opzet? Het handige daarvan is dat je het niet gaat vergeten…of je moet natuurlijk je boodschappenlijstje thuis laten liggen, wat mij nogal eens overkomt. Vroeger toen ik als Kabouter van zeven jaar op de Padvinderij zat, wat nu Scouting heet, deden we allerlei opdrachten om een insigne te verdienen. Eén van die opdrachten was om een boodschappenlijstje met tien boodschappen te onthouden. Je kreeg dan een week de tijd om die uit je hoofd te leren en de week erop op woensdagmiddag bij de Akela het lijstje op te dreunen. Eerlijk gezegd was ik daar niet zo goed in. Ik leerde wel maar als ik het op moest zeggen dan dwaalden mijn gedachten altijd af. Een voorbeeld van zo’n lijstje: Hagelslag, groene zeep, schoensmeer, zakmes, wit lammetje, fles melk…en ja hier ging het dan mis. Bij de fles melk dacht ik aan het lammetje wat vast wel dorst had en wat ik dan wel melk wilde geven, dan kreeg ik vieze handen en moest ze wassen met de groene zeep die weer in de wastobbe lag en die ik niet mocht pakken anders zou ik met de wrongel gaan spelen… Snapt u het nog? Ik maakte een verhaaltje met terugwerkende kracht en haalde meteen andere dingen erbij die niet op het lijstje stonden. Het insigne van de boodschappen heb ik ook nooit behaald helaas.
Wat bij mij ook niet werkte was een knoop in de zakdoek, kent u dat nog? Dan deed je een knoop in de punt van je zakdoek omdat je iets moest onthouden. Ik had dan wel knopen in de zakdoek maar vergat dan weer waar de knopen voor stonden. Schoot ook niet op.
 
Gelukkig heb ik wel geleerd in al die jaren om dingen goed te onthouden hoor en heb nauwelijks meer boodschappenlijstjes of Niet vergeten blaadjes nodig. Dat komt denk ik door een opmerking die ik hoorde van een oudere mevrouw. Die zei: “Ach meisje, het is niet erg als je het vergeet. Dan neem je gewoon wat anders mee. Als je maar niet vergeet om iedere avond voor je gaat slapen God bedankt voor de dag die je hebt gekregen.” Zo is het maar net denk ik want als je vergeet dankbaar te zijn voor wat je wel hebt mag je wel een hele grote Post It op je nachtkastje plakken met “Niet vergeten…dankbaarheid”.
 
Anna Brands


Column februari 2023

Er gebeurt nooit iets nieuws

Voor de verandering heb ik het boek Prediker eens gelezen, lekker kort boek ook. Prediker was een wijze man. Hij was de zoon van David, en hij was koning in Jeruzalem.

Ik vind dat Prediker ook een lekker negatief beeld heeft van de dingen die hij ziet, alles vind hij zinloos. Wil ik dan nog wel doorlezen vraag ik mezelf af. Je wordt er bijna moedeloos van. Ik kan er niet goed tegen als teksten, of mensen, negatief zijn. Van nature ben ik namelijk een optimistisch mens, soms té optimistisch volgens mijn omgeving.

Maar dan lees ik toch verder en ben bij vers 17. Wat begint met: “Daarom denk ik dat het voor een mens het beste is om te genieten.” Kijk, daar kan ik wel wat mee! Genieten is ook een kunst maar het wordt wel makkelijker als je je niet zo druk maakt…wat op zich ook een kunst is voor veel mensen.

Verder lezend kom ik allerlei wijsheden tegen als: Geniet van je rijkdom, Wees tevreden met wat je hebt, Geniet van het leven. Uiteraard ga ik niet alles hier neerzetten waar Prediker het over heeft, ga zelf maar eens lezen. Voor je het weet wordt je fan J

Als ik in de bijbel lees probeer ik de stukken altijd te vertalen naar het heden. Nu ik Prediker lees zie ik veel parallellen met de huidige mens. Nog steeds zijn wij op zoek naar geld, goed en geluk. Nog steeds zien we dat dit leidt naar ruzie, afgunst, hebberigheid, macht en uiteindelijk oorlog. Helaas lijkt de mens dit niet te kunnen veranderen en daar wordt ik best verdrietig van. Waarom doen mensen elkaar zoveel ellende aan… En dan staat er Prediker: We begrijpen niet alles en Alles gaat voorbij. Het voelt toch een beetje als een pleister op de wonde. Gelukkig hoeven we niet alles te begrijpen maar voor mij zou het wel eens mooi zijn als onze Vader zijn oorlogzuchtige kind/kinderen eens bij de lurven zou pakken… Maar meteen hoor ik mijn opa zeggen dat ik me daar niet mee mag bemoeien, het is alles God’s plan. En ja, dat plan zouden we allemaal wel eens willen weten…

Tijdens het lezen van Prediker, ja ik ben fan geworden van deze wijze man, betrap ik me erop dat ik steeds weer teruglees en doorlees, glimlach en knik. Het klopt waar Prediker als tekst mee beging “Er gebeurt nooit iets nieuws”. De geschiedenis zal zich eeuwig blijven herhalen…totdat Hij komt, dan is alles goed.

Anna Brands

Column december 2022

Het wordt licht
​
Heeft u hem ook al in huis? De advens kalender 2022? De titel die er op staat vind ik zeer hoopvol. Zeker in deze tijd van oorlogen en natuurgeweld. Het wordt licht…zeker gaat het licht weer schijnen maar:  we wachten al zolang! De wereld lijkt wel letterlijk en figuurlijk in brand te staan en nóg zijn er mensen die het niet zien. Niet zien dat de wereld lijdt… Hoe kan het dat wij mensen op de aan ons toevertrouwde aarde er zo’n puinhoop van maken?! We maken alles kapot met het willen hebben van alles wat ons hartje begeert. Ik wordt daar best verdrietig van. Op mijn manier doe ik mijn best om er iets aan te doen maar we moeten het natuurlijk samen doen! Samen zijn we sterk genoeg om onze taak te doen die we kregen toen we het verbond met onze Vader aangingen. Ik ben een positief persoon en geloof dat we het kunnen doen. De wereld weer een beetje leefbaarder maken voor elkaar. De natuur de kans gaan geven om zich te herstellen. Het gaat nog jaren duren, dat weet ik wel maar het gaat lukken. Het gaat op een dag weer licht worden!
 
In psalm 119 staat: “Uw woord is een lamp voor mijn voet, een licht op mijn pad. Ik zweer mij te houden aan uw rechtvaardige voorschriften en ik zal mijn eed gestand doen.” Is dit wat er bedoelt wordt als je belijdenis doet? Het is, naar mijn idee, een belofte die je doet naar God toe. Maar…ik ben maar een mens, denk ik wel eens, hoe moet ik als mens al die beloftes nu na kunnen komen? Er is zoveel te doen in deze wereld. Ver weg maar ook dichtbij. Dat kan ik niet allemaal alleen. Gelukkig hoeft dat niet. We kunnen het samen doen, samen met de mensen om je heen en samen met de mensen in de familie van gelovige. Samen bidden we voor wijsheid voor de mensen die wél invloed hebben op wat er in de wereld gebeurd. Samen kunnen we ook dichtbij weer het licht geven waar mensen op wachten. Het licht komt!
 
Lucas 1: 78-79 “Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende licht uit de hemel zich over ons ontfermen en schijnen over allen die in duisternis verkeren, in de schaduw van de dood, zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede”.
 
Blijf hopen, blijf bidden want het wordt licht!
 
Anna Brands

Column november 2022

Kijken met je hart
 
“Als je kijkt naar iemand
van wie je houdt
zie je altijd meer
dan wat je ogen zien”
 
Tijdens het bekijken van een fotoalbum van mijn ouders kwam ik het bovenstaande kort gedichtje tegen. Het album is een verslag van foto’s en kaarten die mijn ouders kregen toen ze 40 jaar getrouwd waren. Komend jaar zijn ook mijn wederhelft en ik 40 jaar getrouwd en dan kijk je toch anders naar de foto’s die je ziet. Veel van de mensen die ik zie zijn er niet meer. Het leven is inmiddels  ook een leven van afscheid nemen geworden. Grootouders, ouders, ooms en tantes…allemaal uit het leven.
Maar voordat dit een deprimerend stukje wordt ga ik weer even naar het gedichtje waar ik mee begon.
Als je het een paar keer leest en tot je door laat dringen wordt het haast een profetische tekst. Meer zien dan wat je ogen zien. Dat is best moeilijk want dat betekend volgens mij dat je naar je medemens moet kijken met de ogen van liefde. Misschien lukt dat nog wel naar de mensen in je naast omgeving. Je partner, je kinderen, je ouders of je beste vrienden. Het wordt al moeilijker als je het over de mensen uit je verdere omgeving hebt, mensen die je niet kent. Of de mensen waar je geen “klik” mee hebt. Dan wordt het een uitdaging om ook met de ogen van liefde naar hen te kijken. Een uitspraak van mijn oma Anna heb ik altijd als leidraad in mijn leven gebruikt. Ze vertelde me dit toen ik zei dat ik iemand niet aardig vond op school: “Meisje, in ieder mens zit iets goeds”.
 
De enige die meer ziet dan zijn ogen zien is volgens mij Jezus. Hij kijkt in je hart en weet wie je bent zonder dat je een woord gezegd hebt. Gewoon alleen door te kijken, te kijken met liefde omdat hij van je houdt. Hoe mooi zou het zijn als wij ook op deze manier naar elkaar zouden kunnen kijken…kijken met je hart
 
Anna Brands

​Column september 2022

Terug naar vroeger?
Lucas 9:51, 61-62  Toen de tijd naderde dat Jezus van de aarde zou worden weggenomen, ging hij vastberaden op weg naar Jeruzalem. (…) 61 Weer een ander zei: ‘Ik zal u volgen, Heer, maar sta me toe dat ik eerst afscheid neem van mijn huisgenoten.’ 62 Jezus zei tegen hem: ‘Wie de hand aan de ploeg slaat en achterom blijft kijken, is niet geschikt voor het koninkrijk van God.’
Jezus was de meest doelgerichte persoon die de aarde ooit gekend heeft. Hij ging vastberaden op weg. Stel je hem eens voor met zijn kin opgeheven, zijn haar in de wind, en zijn benen die sterke stappen zetten. “Voorwaarts jongens, dít is mijn bestemming”. En wat doen wij mensen eigenlijk? We kijken heel graag achterom naar hoe het was…naar vroeger. Bij sommige mensen was “vroeger alles beter”, deze mensen worden wel schaarser hoor. We kijken tegenwoordig met een ander oog naar vroeger. Was het echt “beter”?
Ik denk dat het anders was. Het vroeger was meestal in de tijd dat je nog onbezorgd opgroeide. Thuis bij je ouders woonde of een heerlijke schooltijd had. Je wereld was niet zo groot als nu. Je had in je dorp de eigen dingen die belangrijk waren en wat er in Nederland gebeurd was te zien via het Journaal. Maar nu…ik word er af en toe behoorlijk moe en verdrietig van. Al die ellende die naar je toekomt op gevraagde en ongevraagde momenten. De machtspelletjes die gespeeld worden door presidenten, directeuren, managers en de gewone man/vrouw. Hoe moet het met al die rampen die gebeuren? We hadden een sprinkhanenplaag, pandemie, aardbevingen, overstromingen en branden. Maar dat is terugkijken en juist Jezus leert ons in Lucas dat we vooruit moeten kijken. Dus zorg er voor dat je je doel niet uit het oog verliest door achterom te kijken. En dan heb ik het niet over een doel wat alleen voor jezelf goed is maar wat voor iedereen goed is. Zorg voor de natuur,  zorg voor degene die onderdrukt wordt en steek je handen uit de mouwen als er iets gedaan moet worden in je omgeving. Ons gezamenlijk doel zou moeten zijn om een betere toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen te realiseren.
Vroeger was niet beter, vroeger was anders…het heden is verwarrend maar de toekomst wordt beter. “Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER: Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk; Ik zal je een hoopvolle toekomst geven”. Jeremia 29:11
​
Anna Brands

​Column juni 2022

De zegen van regen

Is het u wel eens opgevallen dat er in de Bijbel het woord “regen” slechts 69 keer voorkomt in 59 verzen? Mocht u dit willen checken dan kunt u kijken in: Exodus 2x, Deutronomium 8x, Samuël 4x, Koningen 10x, Kronieken 3x, Job 6x, Psalmen 6x, Spreuken 4x, Prediker 1x, Jesaja 6x, Jeremia 7x, Hosea 3x, Joël 3x, Amos 1x, Zacharia 4x. En in het nieuwe testament zeven maal. In Lukas 1x, Handelingen 2x, Hebreeën 1x, Jakobus 2x en Openbaringen 1x. Dat vind ik naar verhouding van de vele Bijbelboeken best weinig. Het gaat wel over het algemeen over de regen die het land nodig heeft om de gewassen te laten groeien. En de boeren hadden dat hard nodig net zoals de boeren het nu ook zo hard nodig hebben. De hele natuur roept om water. Helaas is het ook zo dat áls er regen valt, tegenwoordig in enorme plensbuien, de aarde het niet aankan en er binnen de kortste keren straten en kelders blank staan.
In de periode dat mijn wederhelft en ik in Kameroen woonden had je de droge en de natte tijd. Eerst werd het droger en droger en kwam de Harmattan (stofregen). Alles zat onder een rode gloed van stof. De stof die je ook in Nederland wel eens hebt. Maar in Kameroen was het zoveel dat het een dichte mist werd. Als mijn lief aan het werk was in een dorpje in de bergen dan was ik altijd blij dat hij thuis kwam, in zo’n mist verdwaal je makkelijk want je rijd over hobbelige bushwegen waar geen verlichting is. Straatverlichting had je alleen een beetje in de “grote” plaats Maroua waar we dichtbij woonden. Mocht iemand het op willen zoeken op de kaart of Google Earth dan kun je zien dat het een soort woestijn was en nog is. Wij woonden in Zidim…nóg zanderiger. Maar wij wachten altijd met smart op de regen. Het werd dan op een gegeven moment een periode van super droog naar de regenperiode. Een niet te harden periode voor de “witte” mensen. Je zat in een stoel en het enige wat werkte waren je zweetklieren. De vochtigheid was soms wel 98 % en zacht gezegd: dat is niet fijn. De regen was dan ook echt een zegen want het werd weer koeler en aangenamer, van 45 graden in de schaduw naar zo’n 38 graden…heerlijk!
En na twee regenbuien zag je op het land de groene puntjes van de uien en gierst al uit de grond schieten. Ook de rivier ( Mayo Kaliao) waar we eerst doorheen liepen en er vele kuilen waren waar water in te vinden was stroomde weer. Een prachtig gezicht.
Dus: niet meer zeuren als het regent hoor…het is een echte zegen die regen.
 
Anna Brands


Column april 2022
​
Antwoord van God
 
Ieder mens vraagt zich wel eens af waarom sommige dingen gebeuren. Waarom mensen de dingen doen die ze doen terwijl ze er andere mensen verdriet mee doen, neem als heel concreet voorbeeld de oorlog die nu gaande is in Oekraïne. Zoveel verdriet, zo oneerlijk en…waarom?
Als mensen ernstig ziek worden of plotseling overlijden vraag je je af waarom en dan zou je graag een antwoord willen hebben van onze Vader. Toen onze dochter ernstig ziek was heb ik ook wel eens de vraag gekregen of ik God had gevraagd waarom, dat had ik niet. Het was zoals het was en we hadden het volste vertrouwen in het herstel van onze dochter. Maar ik kan me in dit geval de waaromvraag wel heel goed voorstellen want niet altijd worden mensen beter. Hoe hard je hier ook voor kunt bidden… Het lijkt als of God je niet hoort. Maar zoals mijn moeder zei: “God heeft geen klantenservice waarbij al je problemen worden opgelost. Je kunt je vraag stellen maar het gaat volgens Zijn plan”.
 
Toch is er ook een positieve manier van vragen stellen, een vraag om leiding in je leven.
Wij waren laatst bij vrienden waarvan de man bij de soepbus in Zwolle vrijwilliger is. Hij doet dat al jaren en vind het heel veel energie geven naast zijn gewone baan. Op een avond kwam er een vrouw langs met een jongetje van een jaar of zeven. Hij had haar al eens eerder gezien en ze raakten aan de praat. Zij bleek net als hij gezinshuisouder te zijn en het jongetje was niet haar eigen zoon. Hij was op een bijzondere manier bij hen gekomen. Zij hadden al een aantal kinderen in huis en er werd hen de vraag gesteld om een nog niet geboren kindje op te nemen van een verslaafde moeder. Een hele zware taak want meestal zijn dit soort kinderen ook verslaafd en is het een lange weg voor het kindje om af te kikken, als verzorger moet je daarom een lange adem hebben. Zij vond het heel moeilijk en legde de vraag bij God neer. Het bleef stil maar zij bleef God iedere avond dezelfde vraag stellen: “Is het kindje bij ons op de goede plek?”. Het bleef stil en het kindje werd geboren. Zij bleef bidden. Op een dag zei haar eigen dochtertje van vier heel stellig: “Mama, wij krijgen een baby”. Zij was zeer verbaasd want er was niet over het kindje gesproken met de kinderen. “O ja, waarom denk je dat?”, vroeg ze haar dochter. “Dat droomde ik”, zei het kind. “En hij heet…Stefano”. Ze begreep meteen dat dit het antwoord van God was, belde de instantie die haar de vraag had gesteld en zei dat het kindje kon komen. Ook vroeg zij welke naam zijn moeder hem had gegeven…Stefano.
 
Soms krijg je dus niet zelf een antwoord maar via anderen kan wel een antwoord van God komen. Het is wel de kunst om daar naar te luisteren. God spreekt echt tot mensen alleen misschien niet op de manier die mensen verwachten.
 
Anna Brands


Column februari 2022

Wat de toekomst brenge moge…
 
Wat moeilijk moet het zijn om in deze tijd je jonge kinderen op te voeden. Er is zoveel onzekerheid en zoveel chaos in de wereld maar ook in Nederland en misschien ook wel in je eigen familie of gezin. Door de pandemie lijkt het wel of we elkaar niet meer goed begrijpen. Doordat het zo lang duurt allemaal, een pandemie duurt tussen de twee en vijf jaar, is er veel onzekerheid in hoe de toekomst er uit gaat zien. Wat ik wel denk is dat het nooit meer wordt zoals vroeger.
Ik denk dat we door de pandemie zijn beschadigd in het omgaan met elkaar, er lijkt een soort wantrouwen aangewakkerd te zijn en dat vind ik bijzonder jammer. Bij mijzelf merk ik dat als één van onze kinderen op visite komt. Sinds twee jaar heb ik mijn kinderen niet meer een kus kunnen geven. Je kind niet kunnen kussen als welkom omdat je ze al zo weinig ziet doet pijn. We zijn overgegaan van het afstand houden en zwaaien naar een aarzelende knuffel. En zelfs dat voelt af en toe onhandig en raar. De kleinkinderen zien dit ook en meestal is de jongste van twee die vraagt: “Oma kus?” En ja, oma geeft haar en haar broer en zus wel een kus. Ik kan het niet laten, zij moeten gewoon meekrijgen dat dat heel gewoon is dat je elkaar kust als je elkaar weer ziet. Dat was vroeger heel normaal. En ja, ik weet dat er een risico aan zit omdat de Omikron zo besmettelijk is. Maar ik wil toch dat er geen barrière komt bij het begroeten van elkaar.
Hoe doen al die ouders dat toch met kleine kinderen? Hoe laten zij zien dat het oké is om…te leven. Ik vind het heel knap hoe de jonge ouders dit doen. Een dikke pluim voor hen!
 
Toch komt het weer goed met ons allemaal. Hoe ik dat denk te weten? Ik ben geen wetenschapper maar als je de geschiedenis induikt dan is er te lezen dat in de zesde eeuw na Christus in het Oost Romeinse rijk ook een pandemie was. De pest van Justinianus genaamd. Per dag overleden daar vijfduizend mensen! Wat een leed moet dat geweest zijn! Toen bestond er nog geen persconferentie met adviezen, geen mondkapje of goede hygiëne. Daar was alleen de angst maar ook het vertrouwen in dat het goed zou aflopen. Het vertrouwen dat God alles goed zou maken. En dat is wat wij ook mogen hebben. Het vertrouwen dat alles weer goed komt. Misschien niet op de manier dat wij willen maar wel op de manier dat onze Vader weet wat goed voor ons is en op de tijd dat het goed voor ons is. We willen het zo graag naar onze hand zetten maar dat kan eenvoudig niet. Hij leidt en beschermt ons. En wij? Wij mogen bidden en zingen:
 
Wat de toekomst brenge moge,
mij geleidt des Heren hand:
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land
Leer mij volgen zonder vragen:
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig, kalme moed!
 
Anna Brands

Column december 2021

HOUD MOED HEB LIEF
​
Weet u nog? De vlag die vorige Lockdown bij de kerk hing te wapperen? Zelf hadden we ook posters achter de ramen gehangen, en nu ook weer, om de voorbijgangers een hart onder de riem te steken. En dat alles was in de hoop dat Covid19 winter 2021 wel onder controle zou zijn. Helaas is het met z’n allen niet gelukt. We moeten nog steeds moed hebben en elkaar liefhebben tijdens deze periode waarin het Coronavirus  niet onder controle is. Het lijkt ook alsof het steeds dichterbij komt, vooral onder de leerlingen van de basisscholen waart het rond.
Persoonlijk heb ik deze keer de neiging om maar helemaal niet meer buiten te komen en alles wat ik nodig heb te laten bezorgen. Ben ik bang? Nee, bang ben ik niet maar ik vrees wel dat we er nog lang niet af zijn van deze ziekte. Waar ik wel bang voor ben is dat we misschien mensen vergeten, die alleen zijn of met zichzelf in de knoop zitten. Laten we die alsjeblieft zelf in de gaten houden. Omzien naar elkaar wordt deze winter weer heel belangrijk.
Wat mij wel verontrust is dat we als kerkgangers uit elkaar lijken te groeien. We zien elkaar niet zo vaak meer in de kerk of in het wild. Laatst kwam in iemand tegen en die vertelde dat ze wel af en toe naar de uitzendingen keken maar ook vaak oversloegen en dan probeerden om later te kijken wat er dan weer snel bij inschoot omdat er van alles en nog wat door de week gepland stond. Jammer vind ik dat. Hier zitten we iedere zondagochtend om half tien klaar met een kop koffie en wat lekkers. Het voordeel is dat je gewoon een tweede kop koffie kunt pakken net voor de preek.

Wat ik dus super fijn vind is dat onze kerk, net als zoveel anderen kerken, echt hun best doen om digitaal onze huiskamer binnen komen met diensten waar aandacht aan besteed is. Hoewel het soms wel eens anders gaat dan gedacht.
Wat een zorg lijkt me het voor het beamerteam om mensen te vinden die dit kunnen blijven doen. Ik denk dat de jongeren die opgegroeid zijn met computers prima achter die media tafel achter in de kerk kunnen zitten en de dienst verzorgen. Dus jongeren…geef je op! Heb gehoord dat je zelfs een media training krijgt. Top toch! Ouders; vraag eens aan uw tieners/twintigers die nog thuis zijn of dit wat voor hun is…je weet maar nooit.
Onze kleindochter van twee  jaar zal ik nog niet opgeven hoewel die met het grootste gemak mijn mobiel aan zet en dan enthousiast roept:  “Joetoep”.
 
Anna Brands


Column oktober 2021
​
Stil worden

Wat mis ik de vakantie naar Frankrijk waarin we altijd een aantal kerken bezoeken, die zijn altijd open en zo anders dan in Nederland. Er lopen altijd vrijwilligers rond die je attenderen op het feit dat je schouders niet te bloot mogen zijn, je korte broek niet té kort of dat je je zomerhoedje afzet. Vreemd genoeg mogen vrouwen hun hoedje op houden maar mannen moeten hem af doen. Zal vast iets te maken hebben met de onreinheid van de vrouw. In een synagoge hebben zowel vrouwen als mannen hun hoofd bedekt dus waarom het bij het Christendom alleen de vrouwen zijn die hoeden in de kerk dragen is voor mij een beetje een raadsel.

Maar terug naar de kerken. Ze zijn imposant aan de buitenkant met enorm veel versiersels bij de hoofdingang die vaak het verhaal vertellen over de kruisiging en de opstanding. In de grotere bogen, rondkom de ingang zijn over het algemeen lege nissen die ook wel eens dicht gemetseld zijn. In die grote nissen horen eigenlijk beelden te staan van apostelen of andere heiligen maar die zijn vernietigd tijdens de Beeldenstorm van 1789 tot en met 1794. In Nederland was dat trouwens al in 1566 toen in onder andere de Lage Landen religieuze beelden en liturgische gebruiksvoorwerpen in de katholieke kerken werden verwoest en deze Beeldenstorm leidde indirect tot het uitbreken van de 80 jarige oorlog. Tot zover deze korte geschiedenisles.

Waarom bezoeken zoveel mensen de kerken in het buitenland? Ik denk dat het komt omdat ze door de week open zijn, dat is op zich wel handig als je naar binnen wilt, maar ik denk ook omdat er zoveel te zien is in de kerken. Muurversieringen, schilderijen, relikwieën, maquettes en er is stilte…of soms heb je het geluk dat er een student/organist achter het orgel zit en speelt. Maar vooral de muurversieringen zijn adembenemend mooi en goed bewaard of gerestaureerd. En ja, je hebt dat soort pracht en praal ook in sommige Nederlands kerken maar die zijn over het algemeen niet echt open door de week. Je kunt natuurlijk wel op zondag gaan, kun je uitgebreid rondkijken.

Nou heb ik in de bijbel opgezocht hoe dat daar eigenlijk beschreven werd en tot mijn verbazing las ik in Ezechiël 40 tot en met 42: 20 een hele (werk)beschrijving hoe de nieuwe tempel eruit moest gaan zien. Een immens gebouw met allerlei poorten, gebouwen en zalen maar vooral versieringen! Hoe kan het dan dat wij in Nederland, en ook in andere landen hoor, zulke sobere gebouwen hebben. Het zal vast met de reformatie te maken hebben want in de 19de eeuw werden in protestante kerken alle muurschilderingen witgekalkt.
Een interessant onderwerp vind ik dit. Iets om eens een avond in de kerk over te houden, er zijn vast mensen die er meer over weten dan ik. Maar ik mis het wel hoor dat er vrij weinig te zien is in de kerk…ja, een kruis. Een groot, houten, eenvoudig kruis. Eigenlijk wel mooi… Als ik daar naar kijk wordt ik stil. Je ziet, je voelt dat het verteld dat Jezus stierf voor de zonden van de mens, stierf en na drie dagen is opgestaan uit de dood. Mooi toch…daar wordt je stil van…


Anna Brands​

​Column juli/ augustus

Bent u, ben jij er klaar voor?
 
Wat zou het fijn zijn als je zou weten wanneer Jezus terug komt.
Als propere Hollander zou je dan je huis aan kant hebben, de ramen gezeemd en een appeltaart staat klaar op tafel terwijl de koffie staat te pruttelen. Helaas ben ik niet zo’n propere huisvrouw…het is hier meer het huis van Jan Stee. Niet van “alles kan en alles mag” maar meer van “veel mag en veel kan”. Maar de gemiddelde Nederlander is graag voorbereid als we gasten ontvangen. Zéker als het gaat om een gast als Jezus.
Aan de andere kant zingen we vaak “kom zoals je bent”…waarom dan je huis netjes en alles aan kant?
Ik denk dat het niet gaat over hoe je huis eruit ziet, het gaat over je hart. Is dat een schoon hart? Zit er wrok jegens iemand, heb je je kamers daar wel schoon? Elly en Rikkert hebben daar een mooi kinderlied over. Zit er ergens in een hoekje nog iets naars of misschien wel een vloek?
 
Het doet me ook denken aan de vijf wijze en vijf dwaze meisjes. Vijf waren er klaar voor om naar het feest van de bruidegom te gaan. Hun lampen hadden zij gevuld en zelfs reserve olie hadden ze bij zich…ik lees hier dat hun verlangen volledig was gericht op de komst van de bruidegom, het verlangen was er in overvloed. Zij waren voorbereid, hadden hun hart en alle kamers schoon gemaakt. Al hun gedachte en aandacht was voor de bruidegom. De andere vijf waren er ook wel klaar voor maar hadden naar mijn idee een korte spanningsboog. Ze waren wel uiterlijk klaar, hadden mooie kleren aan en hun haar zat goed maar van binnen waren hun kamers niet schoon. Hadden hier en daar nog een leugentje zitten of een rare grap. En toen ze tot dat besef kwamen was het te laat om aan het feest mee te doen.
Het mooie is dat er eigenlijk toch altijd een kans is om aan het feest met de bruidegom mee te doen. Jezus zegt zelf dat je altijd opnieuw kunt beginnen. Iedere dag is een dag om het goed te doen, om je aan zijn wijsheden te houden.
Maak je hart schoon en al haar kamers zodat er niks overblijft wat er niet thuishoort. Voor sommige mensen wordt het een echte grote schoonmaak maar er zullen ook mensen zijn die moeten zoeken in elk hoekje. Maar…maak het schoon! Ik denk dat je er dan klaar voor bent om het feest met de bruidegom, met Jezus te vieren.
Succes met de schoonmaak van je hart, het feest kan elke dag beginnen…
​

Column mei 2021
​Wachten
 
Eigenlijk zou ik weer een column willen schrijven dat we vol moeten houden, dat het nog wel even zal duren voor  we weer met alle gemeenteleden in de kerk zullen zitten. Dat we écht vol moeten houden blijkt iedere keer uit de cijfers die dagelijks de media worden ingeslingerd. Wéér zoveel besmettingen erbij. Het is soms om moedeloos van te worden. Maar als ik dan zie hoe mensen met elkaar omgaan in bijvoorbeeld de supermarkt waar ze geen afstand houden, op straat met elkaar praten en tóch te dicht bij staan of elkaar een hand geven dan begrijp ik de cijfers wel. De gemeente Oldebroek was zelfs paars gekleurd op de landelijke kaart! En ik begrijp de mensen ook maar houd moed en hou vol. Als we met elkaar de maatregelen in acht nemen zijn we eerder in de gelegenheid om elkaar de hand te schudden of te knuffelen.
 
Persoonlijk zie ik in deze periode van wachten wel een goede proef voor jezelf. Hoe geduldig kan ik zijn? Hoe ga ik er mee om dat ik mijn kinderen nauwelijks meer zie? Ik vind het een ware beproeving hoor. Natuurlijk ben ik gewoon in mijn eigen huis waar ik het naar mijn zin heb. Ik doe de dingen die ik leuk vind en werk ook nog 24/7 dus de tijd gaat wel voorbij… Maar dat laatste is wel een dingetje…de tijd gaat wel voorbij. De tijd kent geen Corona en tikt gewoon verder…
Helaas ben ik een rasoptimist, dit tot ergernis van sommige mensen in mijn directe omgeving. Ik kan heel slecht tegen mensen die maar doorzeuren over wat niet kan…kijk wat wél kan! Je kunt boodschappen doen, je kunt fietsen, je kunt wandelen, je kunt in je tuin zitten (of op je balkon), je kunt facetimen met mensen, je kunt een cursus Japans gaan doen of piano leren spelen. Doe mee met Nederland beweegt of plak al die foto’s in een fotoalbum die in de doos liggen. Er is zoveel wat wel kan!
Maar mensen, laat de tijd die we nu doormaken geen zware tijd worden als je er straks aan terug denkt. Een periode met veel beperkingen en misschien ook met ziekten maar haal er het beste uit want je kunt het niet over doen! Geniet van de zon, geniet van de ontspruitend groen. Want: Weet dat de lente komt…weet dat alles straks beter is.
En he…we wachten al zo lang op de komst van Jezus dat het wachten op de betere tijd na Corona eigenlijk peanuts is. Houd moed, hou vol en heb lief.
 
Anna Brands


Column maart 2021

​Lied van hoop

Wat zou de wereld zijn zonder muziek? Ik zou werkelijk niet zonder kunnen! Enige tijd geleden had ik een behoorlijke oorontsteking en kon heel slecht horen, daar werd ik toch wel verdrietig van. Stel je voor dat je ineens nooit meer zou kunnen horen…poeh, dat zal niet meevallen denk ik als muziekliefhebber.
Onze kinderen hebben we gelukkig ook kunnen “besmetten” met de liefde van muziek en het bespelen van een instrument. De oudste zoon bespeeld de drum in een gospelband maar speelde vroeger ook saxofoon en accordeon. De middelste zoon speelt gitaar en de oudste dochter kan net als de jongste goed zingen en tevens speelt ze piano. De jongste zoon heeft zelfs bariton gespeeld bij de van Limburg Stirumband. En mijn wederhelft speelt orgel. Zelf heb ik tijdens mijn opleiding blokfluit moeten leren spelen maar de mondharmonica vond ik toch leuker.
 
Wat wil muziek nu eigenlijk? Muziek wil verbinden. Muziek geeft troost. Muziek maakt het leven mooier. Daarom is het zo moeilijk dat er niet meer gezongen kan worden tijdens de kerkdiensten, ja…thuis.  Samen de kerkdienst bezoeken zit er voorlopig niet in. Door de online diensten of via meeluisteren via de kerktelefoon kan natuurlijk ook. Maar de liederen die je dan zingt vind ik wat “kaal” klinken in de huiskamer, als men al meezingt want op één of andere manier klinkt het raar.  Het sámen zingen is juist wat een kerkdienst intenser maakt. Wat missen we dat toch met z’n allen. Het echte samen zijn. Maar er is hoop, er is altijd hoop. En muziek geeft hoop. Beluister eens het lied: “Toekomst vol van hoop” van Sela. Het lied begint met de volgende tekst…
In de nacht van strijd en zorgen
kijken wij naar U omhoog,
biddend om een nieuwe morgen,
om een toekomst vol van hoop.
Ook al zijn er duizend vragen,    
al begrijpen wij U niet,             
U blijft ons met liefde dragen,
U die alles overziet.  
U geeft een toekomst vol van hoop;
dat heeft U aan ons beloofd.
Niemand anders, U alleen,
leidt ons door dit leven heen.
Ik hoop dat we elkaar na de zomervakantie weer zullen zien in een kerkdienst en dit lied samen kunnen zingen.

Anna Brands


Column januari 2021

​Hopen op goede dingen
 
Maar als wij hopen op wat nog niet zichtbaar is, blijven we in afwachting daarvan volharden.
Romeinen 8:25
 
Toen ik nog in het HKI (Hendrik Kraemer Instituut) in Oegstgeest werkte kregen we als Blauwe Engelen ook bijbelonderricht van de daar tijdelijk wonende dominees. Zij volgden allerlei cursussen voordat zij werden uitgezonden en hadden ’s avonds wel tijd om ons, tien jonge meiden rond de leeftijd van 18 jaar, wat bij te brengen. Eén van die dominees was ds van Benthem die al jaren in Argentinië werkzaam was en op verlof in het HKI verbleef. Hij had de avond goed voorbereid, las een stuk voor uit Romeinen en had vragen voor ons bedacht. We deden serieus mee omdat deze man goed kon vertellen, hij vertelde vanuit het veld en we voelden wat hij bedoelde.
De beste les die ik daar die avond heb geleerd was toen hij zei: “Tijdens mijn werk kom ik in de armste wijken en bij mensen die niet kunnen lezen of schrijven. Ik vertel de bijbel in hun eigen taal maar wat het belangrijkste is is dat ik de bijbel vertaal naar het dagelijks leven. In de bijbel staan veel verhalen uit het dagelijks leven dus die zijn heel bruikbaar om mensen duidelijk te maken dat Jezus ook een mens was die heeft geleefd, zijn vader was timmerman en Jezus zelf werd een leider. Dus mijn lieve Engelen lees de bijbel en vertaal het naar je dagelijks leven.”
Op deze manier gaf hij ons een belangrijke les mee maar ook de mensen van zijn gemeente in Argentinië gaf hij deze les mee. De mensen daar, zo vertelde hij, kregen door zijn verhalen uit de bijbel hoop dat er betere tijden aankwamen. Dat je niet hoeft te blijven leven in armoede, in materiële zin, maar dat je door je in te zetten wél iets kunt bereiken. Hij gaf hen geestelijk voedsel in de vorm van hoop en die hoop hadden zij nodig…wij ook trouwens.
 
Wat het komende jaar gaat brengen weten we niet. Alles is onzeker wat betreft de ontmoeting met elkaar, we missen elkaar. We zien elkaar wel eens op het dorp maar het voelt toch anders. De grote familie, want zo voelt dat voor mij, die iedere week bij elkaar kwam is uit elkaar gevallen. We leven allemaal in ons eigen fort waar maar af en toe anderen worden toegelaten omdat Covid-19 ons uit elkaar houdt. Maar…er is hoop! Fysiek kunnen we gevaccineerd worden en geestelijk gevoed met ons levensboek, onze leidraad de Bijbel. We kunnen daar veel moed, bemoediging, geduld, troost, kracht, liefde en hoop uithalen. Enne…bijna iedereen is thuis dus, alle tijd om je eens te verdiepen in een bijbelstuk wat je aanspreekt en probeer dat eens te vertalen naar het leven van nu.
Een goed en liefdevol 2021
 
Anna Brands


Column november 2020
​
Brieven van Paulusgangers

Paulus heeft heel wat brieven geschreven aan zijn gemeente. Op deze manier hield hij contact met hen op zijn verre reizen. Ik vraag me dan wel eens af hoe de posterijen er toen uitzagen… Ik denk dat hij een loper had die de brieven naar de gemeente bracht en misschien kreeg hij ook wel antwoord. Maar dat laatste weten we niet. U zult zich misschien afvragen wat ik bedoel met een loper. Mensen die in bijvoorbeeld Indonesië hebben gewoond weten wat ik bedoel. Men woont zelf in een afgelegen gebied en laat uw geschreven brieven naar een ander brengen door middel van een mannetje, een loper. Mijn ouders deden dat ook regelmatig toen ze nog op Biak, Nieuw Guinea, woonden. De bewuste loper moest dan wel door het oerwoud en met een prauw naar het vaste land…helaas gebeurde het wel eens dat zo’n loper niet aankwam en de post verdween samen met de loper. Misschien zijn er wel veel meer brieven van Paulus geweest…
 
Nu heb ik vandaag een brief geschreven aan één van onze gemeenteleden. Iemand aan wie ik had beloofd langs te gaan en onder zijn carport een kopje koffie te komen drinken. Door allerlei omstandigheden is dat er niet van gekomen en de drempel om te bellen werd me te hoog. Daarom heb ik, heel ouderwets, een brief geschreven. Ik hoop dat hij hem inmiddels heeft ontvangen.
Tijdens het schrijven kreeg ik een leuk idee wat misschien door meer gemeenteleden vervolgd kan worden:  schrijf een brief naar een ander gemeentelid. Naar bijvoorbeeld die meneer die altijd alleen komt of die mevrouw die wat moeilijk loopt. Dat echtpaar wat altijd voor of achter je in de kerk zit of gewoon naar die ene jongere die je altijd met zijn ouders mee ziet komen. Of misschien zelfs naar diegene waarvan je weet dat die bij de Pauluskerk hoort maar je eigenlijk nooit meer in de kerk ziet. Waarom zou je dat doen?
Nou gewoon, om met elkaar in contact te blijven!
Door de tweede Lockdown kunnen we niet meer met z’n allen naar de kerk. En als het dan weer kan, misschien in het voorjaar, ben je geen vreemden voor elkaar doordat je contact hebt gehouden.
Dus, bedenk wie u of jij  een brief zou kunnen schrijven om mee in contact te komen en te blijven. Ik hoop dat er nieuwe of vernieuwde contacten onder de Pauluskerkgangers gaan ontstaan door deze actie. U weet: actie geeft reactie. Ik hoop dat er veel geschreven gaat worden naar elkaar. Blijf gezond en blijf in contact met elkaar.
 
Anna 


Column september 2020

Een nieuw begin
(column voor de brugpiepers)
 
De afgelopen week heb ik ze zien rijden bij ons voor over het fietspad richting Zwolle. Op een nieuwe fiets of een fiets die nog nét even mee kan, een elektrische fiets of een ouderwetse. In kleine groepjes of alleen. Achterop een tas die in de dagen van de week groeide in omvang. Sommige hadden hem op de rug maar anderen op een zogenaamde Monkymee, een draagrek voor een schooltas achter op de fiets. Een schooltas die giga zwaar was herinner ik me nog, toen nog gewoon onder de snelbinders. Met enig ongeluk schoof je tas tijdens het rijden tussen je snelbinders en je jasbeschermer en werden je schoolboeken over de straat gelanceerd.
 
De meisjes en jongens die ik voorbij zie fietsen gaan een nieuw tijdperk in. Het tijdperk van studeren, groeien, puberen, zelfstandig worden en nieuwe sociale contacten. Ik wens ze alle goeds. Het zal niet meevallen voor sommige kinderen. Scholen die groter zijn dan de vertrouwde kleinere basisschool. Nieuwe leerkrachten, verschillende leerkrachten. Een nieuw plekje vinden in de groep/klas en voor jezelf opkomen zonder dat je ouders meteen bij de leerkracht in de klas staan. Maar wees gerust…in januari is alles gewoon.
 
Een andere uitdaging is om uit te komen voor je geloof. Durf je te zeggen dat je naar de kerk gaat of dat je in God gelooft? Als je tijdens de grote pauze je brood op eet, bid je dan voor het eten? Tijdens de les Maatschappij les durf je dan te zeggen dat jij Christen bent?
En misschien stel je jezelf wel de vraag of je nog wel gelooft in de God uit de Bijbelverhalen die je thuis hebt gehoord of tijdens de nevendienst.
Er komen zoveel nieuwe dingen op je af en zoveel dingen die je zelf moet beslissen en kiezen.
Ik hoop dat je er wel voor kiest om je twijfels en je vragen bij God, je Hemelse Vader neer te leggen. Hij gaat met je mee, Hij beschermt je en Hij houdt van je om wie je bent, zoals je bent. Hij kent je door en door en zal je nooit in de steek laten.
Succes in deze nieuwe fase van je leven.
Enne…kom je er niet helemaal uit…vouw je handen, sluit je ogen en Hij is bij je.
 
Anna Brands

Column juni 2020

Zondagsrust
 
De dag voor Hemelvaart las ik een kop in de Stentor: “Uitzicht op koopzondag in Elburg snel verkeken”. Mooi zo dacht ik en las het artikel. Helder en duidelijk leek mij. De deur naar een koopzondag bleek op een kiertje te staan maar twee politieke partijen hebben hem weer rap dichtgegooid. En waarom? Omdat zij opkomen voor de belangen van de winkeliers, voor de gezinnen van de winkeliers. Een heel Christelijke leefregel die zij principieel willen vasthouden, eigenlijk een heel mooie leefregel vind ik zelf.
 
Het vierde gebod: Gedenk de Sabatdag, dat gij die heiligt; zes dagen zult gij arbeiden en al uw werk doen maar op de zevende dag is de sabbat van de Heer, uw God; dan zult gij geen werk doen, gij noch uw zoon, noch uw dochter, noch uw dienstknecht, nog uw dienstmaagd, noch uw vee, noch de vreemdeling die in uw steden woont. Want in zes dagen heeft de Heer de hemel en de aarde gemaakt, de zee en al wat daarin is, en Hij rustte op de zevende dag; daarom zegende de Heer de sabbatdag en heiligde die.” (Exodus 20;8-11)
 
De vertegenwoordigers van deze twee politieke partijen willen deze dag gedenken maar vinden ook dat de winkeliers recht hebben op deze rustdag en deze samen met hun gezin of partner kunnen doorbrengen. Helaas is een andere politieke partij het hier niet mee eens en naar ik gehoord heb is het een pittige vergadering geweest. In het artikel meent deze partij dat de andere twee partijen eigenlijk zeggen “Laat uw naaste maar in de steek”, dat de twee partijen de winkels dicht willen houden vindt men niet Christelijk.
Ik wil helemaal geen politiek in het Kerkblad hoor maar als Christen wordt je vaak getest op je Christen zijn en al heel snel wordt er gezegd: “En jij bent Christelijk?”. Maar wat is Christen zijn eigenlijk vandaag de dag? Hoe kun je nog laten zien dat je Christen bent? Door je woorden en je daden denk ik. Het is soms moeilijk om je aan je principes of eigenlijk de tien geboden te houden. Het is een uitdaging, iedere dag weer. En de ene dag lukt het beter dan de andere.
En wat die zondagrust betreft…gewoon de Sabatdag in ere houden, het is niet voor niets een rustdag.
 
Anna Brands


​Column april 2020

Alles is anders
Daar zit ik dan, achter mijn laptop. Rechts van mij zit onze dochter in pyjama  achter haar laptop, ze heeft digitaal contact met haar klas en leerkracht. Ze zit in haar examenjaar en ja, het wordt spannend hoe de examens gehouden gaan worden. Aan een aparte tafel zit een andere bewoner achter zijn Ipad, hij krijgt via facetime uitleg van zijn juf over het rekenvak wat hij nogal lastig vindt. Manlief zit in zijn kantoor, hij werkt thuis dus die zien we alleen voorbij schuiven op weg naar koffie halen en koffie weer wegbrengen. En ik heb net mijn maandverslag ingeleverd bij de gedragswetenschapper en onze manager.
Aan de ene kant lijkt alles door te gaan maar als ik zo in ons huis kijk gaat alles anders. Er hangen roosters met taken in en rondkom het huis en roosters voor school. Zelfs een weekend programma heb ik gemaakt om de structuur en de regelmaat erin te houden. Op zondag kijken we naar onze nu digitale dominee Bouwknegt.

Ik denk dat ik ook maar een huishoudrooster ga ophangen. Mijn lieve hulp komt voorlopig niet want ook haar kinderen zijn thuis. Aan de andere kant lijkt alsof de zon mensen niet meer laat nadenken, ze gaan massaal naar het strand of naar het bos. We zijn in oorlog met een virus werd er gezegd op de radio. En ik denk dat het ook zo is. Het is zo ongrijpbaar dat je jezelf iedere keer bewust moet maken voor het gevaar wat op de loer ligt. Ik maak me zorgen, zorgen om de kwetsbare mensen in mijn omgeving.
En dan…woensdagavond om kwart voor zes…de kerkklokken luiden. Ik hoor de verschillende kerken, zelfs die van ver. Ze luiden in heel Nederland. Klokken van hoop, klokken van saamhorigheid. Het is mooi, het geeft rust. Wat mooi dat dit de komende woensdagen weer gaat gebeuren. Het laat je even dichtbij je gemeente voelen, de gemeente van onze Vader. Het is alsof ze zeggen: “Het komt goed, houdt vol”.
​


Column januari 2020

Omzien naar elkaar
​
Omzien naar elkaar…een heel mooi streven en een heel mooie opdracht. In de omgeving van de Veluwe heet het Noaberschap. Eén van de mooie dialectwoorden die ik hier geleerd heb. Het voor elkaar klaarstaan als het nodig is maar ook zonder woorden en het gewoon doen. Van elkaar op aan kunnen als buren en als naasten als er iets aan de hand is. Het heeft ook te maken met dat je weet wat er in je buurt speelt, een beetje sociale controle.
Over die sociale controle waren de kinderen die bij ons in huis woonden minder gecharmeerd. Piepten ze er op school (Agnietencollege) eens een keer stiekem tussenuit dan was er altijd wel iemand die me opbelde met de vraag of het betreffende kind niet op school hoorde te zitten. 
Laatst fietste ik door Wezep en zag een vrouw van middelbare leeftijd de straat oversteken met een pannetje in haar hand. Ze belde aan bij één van de huizen en een oudere man deed de deur open…een vriendelijk gesprekje ontstond en de voordeur ging weer dicht. Ik sprak de betreffende vrouw even aan en bedankte haar voor deze zorg die zij haar buurman gaf. Zij haalde haar schouders op en vertelde dat dat heel normaal is. Haar moeder deed dit altijd bij haar opa en nu deed ze dit bij haar oom die alleen was komen te staan. Prachtig vind ik dat, dit is omzien naar elkaar…Noaberschap.
Het Noaberschap staat ook in de Bijbel, het boek waar we leren hoe met elkaar om te gaan. Als je goed leest kom je verschillende situaties tegen waarin mensen voor elkaar zorgen. Het mooiste boek vind ik dan ook het boek Ruth. Zij blijft bij haar schoonmoeder om voor haar te zorgen, gaat zelfs mee naar een ander land en neemt de God van haar schoonmoeder als haar God aan. Een prachtige vorm van Noaberschap waar we nog veel van kunnen leren.
Het komende jaar 2020 is net vers begonnen, een mooie kans om het voornemen van Noaberschap uit te oefenen. Ik ga daar in ieder geval mijn best voor doen, en u…
 
Anna Brands​

Column november 2019

Grote K en grote G
Onze jongste dochter is een grote kanjer, een Kanjer met een grote K.
Mensen die te maken hebben gehad met kanker weten precies wat het betekent als je een Kanjer met een grote K bent. Dan ben je met Survivor.
Toen onze Tamara negen jaar was werd er bij haar, na een aantal weken van ziek zijn en onwetendheid, kanker geconstateerd. Leukemie, bloedkanker, een kankersoort die bij kinderen veel voor komt. In de tijd dat we nog niet wisten dat ze Leukemie had lag ze rond Koninginnendag 2001 in het Wezenlanden ziekenhuis. Na een blindendarmoperatie en een antibioticakuur mochten we haar weer meenemen naar huis. De verpleegkundige vertrouwde mij toe dat hij niet had gedacht dat ze het zou redden… Een week later constateerde een nieuw bloedonderzoek Leukemie.
Ik was verdrietig maar opgelucht, eindelijk wisten we wat er met haar aan de hand was en werd protocol 10 in Groningen gestart. Ze deed het goed op de cytostatica die ze kreeg, het sloeg aan! En na een behandeling van vijf jaar werd ze “schoon” verklaard. En tien jaar later, ja vorig jaar, gingen we met z’n drieën naar Parc Astrix om te vieren dat ze er nog is. Dat hadden we beloofd toen ze schoon werd verklaard.
Al die tijd was ze bezig met de grote G…onze grote God. Het vertrouwen wat zij in Hem had was onverwoestbaar. Hij ging haar beter maken, dat was haar vertrouwen en ons vertrouwen. En natuurlijk, als ze weer eens kotsmisselijk met een wit koppie met donkere rondomrande oogjes in dat grote ziekenhuisbed lag te slapen twijfelde ik wel eens. Maar dan was Hij het die een hand op mijn schouder legde en fluisterde “Het komt goed”. En dan deed ze haar oogjes open, zei niks maar gaf een knipoog…alsof zij ook Hem had horen zeggen dat het goed zou komen, en sliep ze weer verder.
 
Nu hebben we dit jaar haar 25ste verjaardag gevierd, wat een zegen. Het gaat goed met haar, ze bruist van het leven wat haar gegeven is. Ja, soms stort ze in omdat ze teveel heeft gevraagd van haar lichaam want ze heeft aan de chemotherapieën wel een chronische vermoeidheid overgehouden. Maar ja, als dat alles is. Nee dat is niet alles. Ze heeft een rotsvast vertrouwen in onze grote God overgehouden. En als we haar zien zingen daar voor in de kerk met het muziekteam, met haar heldere stem dan zijn we trots en dankbaar. Trots op onze Tamara en dankbaar voor onze grote God.
 

Column september 2019

Warm!
​
Daar zaten we dan in Frankrijk. Schaduwhoppend de dag proberen door te komen. Het was warm, ja heel warm. Op een gegeven moment gaf de, gekochte, buitenthermometer wel 48 graden aan! O, moeder wat is het heet!
Ook het thuisfront had te “lijden” in de hitte. Dochterlief hield de dieren binnen, ging alleen lopen met de hond in de vroege/late uren en voor de rest van de dag bleef ze binnen. Alle gordijnen dicht, natte handdoeken op de grond voor de ventilator ter verkoeling en veel water drinken. Ik denk dat het bij heel veel mensen zo toeging. Rustig houden en veel water en sapjes drinken...of je moet natuurlijk één of ander duur koelsysteem in huis hebben, dan heb je volgens mijn niet eens door dat het warm is buiten...tenzij je buitenkomt, alsof er een warme deken over je heen wordt gegooid.
Menig mus viel dood van het dak en ook onze adoptie-appelboom van de Fruittuin had het zwaar. Ben benieuwd hoeveel appelopbrengst we dit jaar hebben.
 
Met mijn voeten in een bak koud water zat ik in Verdun (Frankrijk) onder een boom en mijn gedachten gingen naar Jezus.
Wat moet hij het warm hebben gehad daar in de woestijn! Geen verkoelend water in een bakje...geen beschermende schoenen...geen schaduw van een boom...
En dan was daar ook nog de duivel die hem verleidde, uitdaagde en sluw zijn plan probeerde door te drukken.
Wat moet Jezus zich eenzaam hebben gevoeld...denk ik. Hij was tenslotte een mens dus had ook menselijke gevoelens. Maar dan was daar zijn Vader die hem verkoeling gaf. Hem aanmoedigde om door te gaan met deze zware test. Dat deze woestijntocht een reden had. Hem sterker maakte om de verleidingen van de duivel te weerstaan.
Wat een vertrouwen in zijn Vader!
Wat een moed om door te zetten!
Wat een kracht om niet met de duivel in zee te gaan.
Ik heb diep respect voor Jezus die dit voor ons deed en de duivel met zijn duistere plan versloeg.​

Column juni 2019

Wolken
 
"Mama, kijk...vogel!"
Onze jongste dochter, drie jaar, ligt op haar rug in het gras. Haar kleine vingertje wijst naar boven. Ik volg met mijn ogen de richting die ze wijst...ik zie geen vogel.
"Waar dan meiske, mama ziet de vogel niet"
"Daar mama...daar...daar"
Ik zet mijn ogen op stand heel ver weg en zie wat ze bedoelt.
Ja, het lijkt echt een vogel...heel ver, hoog in de lucht.
Een grote witte wolk die zich gevormd heeft als een grote vogelvorm tegen een helder blauwe lucht. Ik glimlach en ga naast haar liggen in het gras. Samen kijken we naar nog meer wolken die voorbij drijven.

Toen ikzelf klein was lag ik regelmatig op mijn rug in het gras naar de wolken te kijken. Prachtig hoe de wolken allerlei gedaantes aan konden nemen. Vogels, bomen, mensen hoofden en heksen op bezemstelen voeren door de lucht. Ik heb mijn vader wel eens gevraagd wie dat allemaal maakte. "Onze Vader is aan het knutselen met watjes", zei hij dan. Voor mij toen heel logisch want de wolken leken net grote watjes.

"Oma...kijk...dinosaurus!"
Onze kleinzoon van vier ligt op zijn rug op de trampoline en wijst naar de lucht.
Ik weet meteen wat hij bedoelt en kijk omhoog...ja, die wolk lijkt net een dinosaurus.
Ik wil naast hem gaan liggen op de trampoline maar dat vind hij geen goed idee...ik eigenlijk ook niet.
Hij ziet ineens van alles: een trein, een appel, nog een dinosaurus en...een vogel. Hij vind het schitterend deze nieuwe ontdekking.

Vorig jaar zomer, ik riep het met verwondering naar mijn wederhelft: "Johan...kijk...een voetafdruk!"
Hij volgde mijn wijzende vinger, zocht en vond...een heel grote voetafdruk van witte doorzichtige wolken in de lucht.
We hebben er samen naar gekeken vanuit onze ligstoelen.
Een levensgrote voetafdruk in de lucht...
Verwonderd vroeg ik me af van wie deze levensgrote voetafdruk kon zijn...

Anna Brands

Column april 2019

​​Hartensprongetje
Daar sta ik dan. Omringt door moeders en vaders, al dan niet met een kinderwagen. Ik wordt vriendelijk begroet door een vader met een klein meiske op de arm. Staat u hier al lang, vraagt hij. Ik vertel dat ik net ben aan komen lopen en lach naar het kleine meiske. Ben jij oma vraagt ze. Ik lach en zeg ja. Het meiske wordt ineens heel verlegen en kruipt zowat in haar vader, daar is ze veilig.
Ja, daar sta ik dan, na 31 jaar... Toen stond ik voor het eerst te wachten bij het schoolplein op onze oudste zoon. En raar maar nu denk ik toch dezelfde gedachte: herken ik hem wel als hij straks naar buiten komt?
Hier gaat geen bel en stormen de kinderen naar buiten. Nee, netjes in rijen, twee aan twee komen de kleuters samen met hun juf naar buiten.
En ja, ik herken meteen mijn kleinzoon zoals ik zijn vader ook meteen herkende tussen alle kleuters. Mijn hart maakt een sprongetje...ik zie zijn zoekende ogen en dan...Oma! Hij rent op me af en springt in mijn armen. En ik...nou ja zeg...ik pink een traantje weg. We knuffelen elkaar en zijn heel blij elkaar te zien.
We hebben samen iets, mijn kleinzoon en ik, een klik die niet te verklaren is. Ik ken hem nu al door en door, vanaf het eerste moment, lijkt het wel. Hij komt graag bij zijn oma, ook bij opa hoor, en we knuffelen en kletsen heel wat af.

Zal het later net zo gaan?
Ik bedoel, als we Hem gaan ontmoeten? Staat Hij ook te wachten op ons, op mij?
Ik kan me het zo voorstellen: als een vader die wacht op zijn kind wat uit school komt maar nu staat Hij te wachten tot wij uit het aardse leven bij hem komen. Zal hij onze zoekende ogen ook zien? Wij Hem zoekend tussen al Zijn engelen. Ik geloof dat er hetzelfde gaat gebeuren als een kind dat zijn moeder ziet na een dag school. Ik denk dat wij na een aards leven waarin we veel over Hem hebben gehoord en gelezen er klaar voor zijn. Zodra we Hem zien maakt ons hart een sprongetje en ik denk dat we naar Hem toe rennen en hem in de armen springen en huilen van geluk dat we bij Hem welkom zijn. Ondanks alles wat we misschien hebben gezegd of gedaan staat Hij op ons te wachten, Hij verwacht ons al. Hij zal ons knuffelen en ons meenemen naar Zijn huis waar we voor eeuwig mogen blijven wonen.
Als ik daar aan denk maakt mijn hart af en toe ook een sprongetje naar dit vooruitzicht. Voor altijd veilig te zullen zijn in Zijn huis.

Column februari 2019

​“Geniet van het leven”
 
Bij het opruimen kwam ik de laatst geschreven kerstkaart van mijn vader tegen, uit 2012. Een “even slikken” momentje. Het sierlijke handschrift zo bekend maar nieuwe woorden en zinnen zullen er nooit meer door geschreven worden...
Ik las de woorden en streelde met mijn vingers over de letters.
Een Emomomentje noemen we dat en dat mag. Maar ik was aan het opruimen en ik kan wel alles bewaren. Op een gegeven moment dacht ik toch wat moet ik ermee en ik bekeek de kaart. Ik zou natuurlijk ook wat woorden eraf kunnen knippen en bij zijn foto kunnen zetten. En ik knipte “Geniet van het leven. Opapa.” eraf en stak het bij zijn foto. De rest gooide ik met andere papieren in de blauwe container. Maar toen begon het toch een beetje te knagen. De woorden “Lieve kinderen” had hij nog nooit op een kaart geschreven bedacht ik. Ik naar buiten en dook de blauwe container in. Nou ja... duiken...een klein beetje dan. Ik hing half in de container en schrok me een hoedje toen de hond van de buren begon te blaffen maar daardoor “dreef” ineens de rest van de kaart naar boven. Hebbes! Gauw naar binnen, knipte “Lieven kinderen” eraf en ik plakte het bij de andere woorden. Helemaal tevreden bekeek ik het resultaat.
 
“Geniet van het leven.“
Apart dat je als iemand die je lief is niet meer in deze wereld is, woorden soms een waardevollere betekenins kunnen gaan krijgen. Nou geniet ik altijd wel van het leven hoor maar het lijkt wel alsof ik nu pas begin te begrijpen wat mijn vader bedoelde met die woorden.
Ik denk dat hij bedoelde dat we écht van het leven moeten genieten. Het is broos en kwetsbaar. Het is mooi om te leven en te genieten van kleine dingen als een zonsopgang of een gesprek met een lieve vriend of vriendin. Het zit niet in het bezit wat je hebt, van hem mocht ik alles wel wegdoen wat hij thuis nog had staan, “Ik kan toch niks meenemen”, zie hij in zijn laatste dagen. Mijn vader bedoelde volgens mij dat je moet  proberen te genieten van grote en kleine dingen, van de vriendschappen die je hebt maar vooral van God’s schepping.
Column december 2018

Doopbelofte
 
Toen mijn wederhelft en ik in Kameroen woonde, en daar ook naar de kerk gingen, maakte we ook het dopen van nieuwe gemeenteleden mee. We waren in (zendings)dienst van de Duitse Baptisten gemeente en bij de Baptisten gaat het dopen sowieso anders dan wat wij gewend zijn. Niet het dopen van kinderen maar de volwassendoop. Heel bijzonder is om dat mee te maken. Het geheel onderwater gaan is voor vele een euforische ervaring, overtuigd van de vergeving van hun zonden en beginnend aan een nieuw leven. Maar het aantal mensen wat gedoopt werd maakte op mij een grote indruk. Wel veertig of vijftig mensen tegelijk werden in de rivier de Mayo Kaliao gedoopt. Een indrukwekkend gebeuren. Later vertelde een verpleegkundig arts mij dat vele ook wel gedoopt wilden worden, omdat ze dan ook mee mochten rijden in de Landrover naar een nabij gelegen stad wat anders een paar uur lopen was...

Hier bij ons in de kerk worden ook veel kinderen gedoopt en ik vind dat heel mooie, een bijzondere dienst zo'n doopdienst. Dat jonge mensen nog steeds hun kind willen laten dopen, willen laten horen bij onze Vader. Maar dat betekent nog al wat. Je belooft je kind in geloof op te voeden, hem/haar te vertellen over God en Jezus en het ook voor te leven. En de gemeente wordt gevraagd de ouders hierin te ondersteunen en beloof je dit kind op te nemen in je leven en je gebed. Het wordt een lid van je grote familie, je belooft er ook naar om te zien. Je zegt zo snel "ja" als de gemeente dit gevraagd wordt maar sta je er wel eens bij stil wat je beloofd? Persoonlijk vind ik het iets heel moois maar ook iets moeilijks. Als het goed gaat met het kind dan geniet je er van, samen met de ouders. Maar als het niet goed gaat? Als je ziet dat het kind bijvoorbeeld dingen doet die echt niet kunnen...bel je dan bij de ouders aan om dit te bespreken? Naast ze te staan? Zou je het samen oplossen of samen professionele hulp te zoeken? Ik vind dat nogal een dingetje. Maar, je hebt het wel beloofd tijdens de doopdienst vele jaren geleden. Best moeilijk...
In de toekomst blijf ik het zeker beloven. Je kunt deze kinderen en hun ouders altijd helpen met gebed, zeker als je het moeilijk vind om zelf naar de ouders te stappen.

Anna BrandsColumn oktober 2018

Van wie bin ie er ene?
 
Deze vraag kreeg mijn wederhelft regelmatig te horen als hij "op het eiland" verbleef. Meestal rond Pasen of Kerst of als er een Bessie of Baebe jarig was. De gehele familie werd in de auto gepropt, samen met allerlei goederen van de wal en het gezin begon de reis naar Urk. Daar liggen zijn roots, tenminste die van zijn vader dan.
Een statig en dominant man die het hart op de goede plaats had zitten, zeker voor de medemens. Ik schreef al eerder dat het zeer gelovige mensen waren. Zij waren Christelijk Gerformeerd en ik met mijn Nederlands Hervormde achtergrond heb daar erg aan moeten wennen. Maar eerlijk gezegd heb ik veel van hen geleerd in het leren leven in het geloof opzicht. Maar daarover een andere keer.
Mijn wederhelft toog dus als jong broekie geregeld naar Urk. Hij vertelde dat het met nieuwjaarsdag het leukst was. Samen met zijn neven liep hij dan langs bij ooms en tantes,. Ik weet van één oom, ome Jauwk, dat hij meer dan tien kinderen had. En meer dan 100 nazaten, dat is een enorme familie. Maar als manlief dan bij een oom en tante kwam en er was een onbekende gast werd hem gevraagd: " Van wie bin ie er ene?". Zijn vader had hem geleerd om dan te zeggen: "Van Hessel van Riekelt van Jauwk van Ietje". Blijkbaar was het dan geheel duidelijk dat het familie was en kreeg hij ook van diegene nieuwjaarsgeld. Leuk begin van het nieuwe jaar.
Maar ik vind het wel mooi zo'n soort versje van je voorvaderen op te noemen zodat je jezelf bekend kunt maken als familie. We hebben dit onze zoon ook nog proberen te leren maar het versje werd te lang voor hem (van Johan van Hessel van Riekelt van Jauwk van Ietje), hij zei gewoon zijn achternaam en dat was op Urk ook voldoende.
Heel lang geleden hadden de vroege Christen een teken om te laten weten dat ze familie waren van elkaar, hoewel dat vaak in het geheim ging. Ze tekenden dan een  Ichtusvis in bijvoorbeeld het zand. Eigenlijk gebruiken we de Ichtusvis nu nog, leuk om ook in het buitenland een Fransman, Duitser, Engelsman of Italiaan te herkennen als familie. Gewoon, zonder woorden, op de bumper van je auto. Heeft u er ook eentje?Column juli en augustus

De onverwachte gast

De eerste keer eten bij de ouders van je geliefde is altijd spannend, ik ondervond dat zelf zo'n 36 jaar geleden.
Van mijn lief had ik al begrepen dat zij zeer gelovige mensen waren en om goed voor de dag te komen had ik een rok aangedaan. Volgens mijn vader een unicum, want ik droeg alleen een rok onder zware druk. Ik hoor mijn vader nog roepen onderaan de trap op een zondagochtend: "Terug naar boven jij en doe een rok aan. Ik wil wel zien dat ik een dochter heb". Helaas voor hem was ik een stoere voetballende (ik was een goede keeper) dochter.
Maar...eten bij mijn vriends ouders. We aten spruiten. Nu ben ik gek op spruiten deze waren werkelijk platgekookt en heel zout. Maar, netjes mijn bord leeggegeten.
Het viel me op dat dat er na de maaltijd een stuk vlees over was en aardappelen en groenten voor één persoon. Verbaasd vroeg ik de vader van mijn lief of er nog iemand zou komen.
Hij keek mij op zijn beurt verbaasd aan. Of mijn moeder thuis dat niet deed, genoeg koken zodat de onverwachte gast aan kon schuiven. Ik begreep hem niet. Toen zei hij: "Je weet nooit wanneer onze Heiland voor je deur staat meisje".
Wat een wijze les...dacht ik toen.
Nu denk ik...onverwachte gast? Eigenlijk moet je hem altijd verwachten. Mijn schoonouders verwachten hem wel, gezien het overgebleven portie eten voor één persoon, maar ze noemden hem wel "onverwacht".

Dit doet me denken aan het verhaal van de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes. Op de zondagsschool vond ik dat een mooi verhaal maar vroeg me toen af of ik een wijs of dwaas meisje was. Zelf vond ik een dwaas meisje want ik had altijd van alles te doen en was niet zo voorbereid op de komst van mijn bruidegom. Nu, jaren later, zeg ik voorzichtig dat ik langzaam een wijs meisje aan het worden ben. Komt dat omdat ik ouder word en niet veel dingen meer hoef te doen? Misschien omdat ik mijn bruidegom steeds beter leer kennen en Hem graag wil ontmoeten? Aan de andere kant heb ik nog veel te doen, mijn kleinkinderen vertellen over Hem bijvoorbeeld. Dus zo voorbereid ben ik ook weer niet blijkbaar, mijn olielampje is half vol denk ik.

En...bij ons kun je wel altijd aanschuiven en mee eten.

Anna Brands

Column mei 2018

Staande bij het graf
 
Na anderhalf uur rijden ben ik in Nieuwersluis. Sommige van u kennen dat nog van vroeger, de militaire gevangenis. Maar...daar moet ik niet zijn. Ik rij zo'n vijf minuten langs de prachtige Vecht richting Breuekelen, naar de begraafplaats.
Het is stil, er staan verder geen andere auto's wel een paar fietsen.
Ik zet de auto netjes in een parkeervak, doe de motor uit, doe mijn riem af en zucht diep. Waarom kom ik hier eigenlijk denk ik bij mezelf, er is hier niks. Van mezelf moet ik in ieder geval eens per jaar even hier naartoe. Ik kan hier niks vinden, misschien kom ik hier omdat het zo hoort. Mijn broertjes komen hier zeer regelmatig maar ja, die wonen heel dichtbij Breukelen.

Toch ga ik mijn auto uit, rek me uit na de lange autorit en loop even later over het grindpad. De steentje knerpen onder mijn voeten. Waarom hebben veel begraafplaatsen eigenlijk van die irritant knerpende steentjes op de voetpaden? Zou het zijn om de stilte te breken? Dat, als je aan een graf stil zit te peinzen je je niet te pletter schrikt als er plots iemand achter je staat.

Aan het eind van het lange pad sla ik rechts af en bij laan twee weer rechts.
Na zes graven sta ik bij het graf van mijn ouders.
De grote steen staat scheef, de goudkleurige letters op de dekplaat zijn groen geworden. Er staat een treurig plantje in een rieten mandje heel zielig te wezen.
Mijn ouders, zevenenzestig en zesenzeventig zijn ze geworden. Zes maanden en  zes jaar na elkaar overleden. Ze waren beiden jarig in maand zes. Ik hou van cijfertjes.

Ik lees de tekst op de dekplaat: "I love you till I die".
Ik kijk om me heen, er zingt een merel, ik hoor plotseling een kinderstemmetje naast me: "Is jouw mama dood?". Naast me staat een klein meiske van een jaar of zes. Ik knik.
"Jouw papa ook?". Ik knik. "Mijn mama is ook dood",  zegt ze met pretoogjes. "Dat is niet fijn", zeg ik tegen haar. "Ik weet wel waar ze is hoor...ik de blauwe hemel bij Jezus". En daar gaat ze weer, huppelent naar een grote roze steen, ze zwaait naar de steen en daarna naar mij. "Dag mevrouw" Ik zwaai naar haar en bedenk me dat geloven als een kind alleen maar vreugde kan geven.
Met een glimlach loop ik weg bij mijn ouders...en zwaai nog even naar hen.
Gelukkig weet ik ook dat mijn ouders in de "blauwe hemel" zijn.

Anna Brands


Column maart 2018

Wijzen
 
"Dat typisch Holland vingertje
Daar gaat het weer omhoog
Met een parmantig slingertje
Onderstreept het het betoog"
(Seth Gaaikema)

Je doet het zo makkelijk, wijzen naar de ander. De schuld buiten jezelf zleggen. Ikzelf ben daar ook soms schuldig aan. Het is natuurlijk ook heel verleidelijk om een ander de schuld van iets te geven. Je zegt makkelijk: ja maar maar hij...en zij doet...
Onze kinderen doen het ook hoor. Als er iets gedaan moest worden vroeger was het al snel dat er verwezen werd naar broer of zus die het ook vast wel kon doen.
En dan volwassenen...die zijn net zo erg.
Kijkt u wel eens naar een programma zoals de rijdende rechter? Ik kan me er zo over verbazen hoe mensen over andere mensen praten, en vooral wijzen naar de ander.
Eigenlijk verbaas ik me er nog meer over dat mensen meedoen aan dit soort programma’s, wat haal je jezelf dan naar beneden om alleen maar naar de ander te wijzen.

Wat zou je er eigenlijk over kunnen vinden in de bijbel? Ik kom dan vooral uit bij de verhalen van Jezus. Het valt me op dat er heel wat verhalen en gelijkenissen zijn waarbij Jezus zijn leerlingen wijst op hun eigen gedrag, mening en vooroordeel. Steeds laat Hij ons zien hoe wij zelf reageren en laat ons door een gelijkenis nadenken hoe wij zouden moeten omgaan met de ander. En met het leven zelf. In het boek Lucas staan hier veel voorbeelden over. Ik lees deze graag en zie ze als een leidraad die door mijn leven de weg wijzen hoe met een ander om te gaan en mijn leven invulling te geven hoe onze Vader het bedoelt heeft. Het wil niet zeggen dat het me altijd lukt trouwens...
Deze levenslessen laten je wel leren om echt te kijken naar de ander, zonder vooroordeel. De ander mag er zijn zoals hij is. Maar ik denk dat je deze lessen alleen maar volgen kunt door  het zelf in gang zetten. Ik moet wel de eerste step zetten...niet de ander. Hoewel dat typisch Hollands vingertje...het wijst eerder dan je denkt.
 
Anna Brands
 

​Column januari 2018

​Dromen
Als eerste wens ik iedereen een heel gezegend nieuwjaar toe.
“Dat al je dromen maar uit mogen komen” zei mijn oma Anna vroeger. Er zijn al heel wat van mijn dromen uitgekomen, ik prijs mij dan ook een gelukkig mens.
Wat ik vroeger droomde?
Als kind wilde ik graag juf worden...ik werd juf.
Ook wilde ik graag trouwen met een lieve man, ja wie trouwt er nou met een nare man, en ik mag u vertellen dat ik met een heel lieve man ben getrouwd. Dit jaar al 35 jaar!
En ook wilde ik graag kinderen, veel kinderen. En dan zei mijn oma Anna altijd: “Kind, ik hoop dat ze je gegeven mogen worden en dat je ze mag behouden”. Vroeger snapte ik dat niet goed maar nu weet ik dat mijn oma haar tweeling verloor bij geboorte en ik ben zelf de helft van een tweeling. Mijn broertje of zusje haalde de drie maanden niet. Wij zijn gezegend met vijf kinderen.
Ik weet ook dat er echtparen, of alleen gaande, zijn die ook graag kinderen hadden willen krijgen maar waarbij het niet lukte. Mijn beste vriendin heeft een heel traject doorlopen maar helaas bleef ze kinderloos. Mijn vriendin werkt nu met kinderen en daar geniet ze heel erg van maar ik kan me voorstellen dat er een bepaalde leegte blijft en zal blijven. Zij zegt, nu we ouder worden, dat ze af en toe droomt over de kinderen die er niet kwamen. Ze ziet ze straks, als ze niet meer op deze aarde rondwandelt. Dat zijn mooie dromen zegt ze.
 
En heb ik nu nog dromen? Ja hoor, ik hoop nog lang samen met mijn lief onze “herberg” te runnen. Dromen heb ik en blijf ik houden om voor andere te zorgen. Met name kinderen, die hebben mijn hart veroverd. Kinderen zijn de toekomst, ze zijn zo kwetsbaar en daarom willen we graag kinderen, die door omstandigheden niet thuis kunnen wonen, een plekje geven waar het warm en veilig is. Gewoon een paar jaar voor hen zorgen zodat ze weer verder kunnen op hun levenspad.
 
En wat is uw droom voor het komende jaar. Oude of nieuwe dromen, geef uw droom een kans van slagen door ze om te zetten in daden. Want met alleen dromen gebeurt er niet veel denk ik...of je moet Jozef heten. Lees Genesis 37 maar eens. Wat had die man een dromen! En die kwamen allemaal uit ook! 

Column november 2017
​
Daar bij de rivier...
In onze tuin hangt een grote tuinposter waar de plaats Gien op te zien is. Gien ligt in Frankrijk aan de Loire. En de Loire is een rivier waaraan je kunt zitten en je zorgen mee kunt geven. Zij stroomt door Frankrijk op haar eigen manier. Soms is zij bijna drooggevallen maar soms ook stroomt zij met vaart door het land. Ik kijk graag naar haar en geef mijn zorgen mee.
Dit jaar zijn wij weer in Gien geweest en hebben in de Loir...e gevaren. Wat een ervaring! Voor de jongens zeker want toen ik in de kano stapte kukkelde ik bijna de rivier in...
Vanaf de kant zie je haar stromen maar als je in haar vaart dan verbaas je je over de snelheid en de stilte van haar stromen. Soms veel zorgen en soms zonder zorgen zou je kunnen denken. Je ziet de wereld ook van een andere kant wat ook een ervaring op zich is.
Ieder jaar geef ik de Loire mijn zorgen van het afgelopen jaar weer mee. Het lucht op en ik kan na zo’n vakantie weer met frisse moed beginnen aan het komende jaar.
Misschien komt het ook wel doordat ik de eerste twee jaar van mijn leven aan de kali in Biak (voormalig Nederlands Nieuw Guinea) heb gewoond. Mijn ouders waren daar naartoe uitgezonden voor de zending. Zij namen mij iedere dag mee naar de kali om te badderen, ik heb er nog mooie zwart-wit foto’s van. Een rivier blijft me trekken, ja ook de IJssel met zijn grillige baan.
Daarom vind ik het lied “Daar bij de rivier” (Opw. 459) ook zo mooi, en vrolijk. Net als de Loire en de IJssel geeft God’s rivier mij vreugde en werkt zij verfrissend. In een rivier kun je heerlijk al je zorgen gooien en weer met frisse moed verder gaan.
Dit Opwekkingslied hoorde ik in 1996 voor het eerst. Ik was niet bekend met opwekkingsliederen en werd meteen door dit lied gegrepen. Eerst door de muziek en toen door de woorden. Het deed mijn hart inderdaad sneller kloppen. Ik draai het nog regelmatig en het liefst heel hard. En ja, ik geef het toe...ik dans er dan ook nog bij.
Ik zou zeggen, beluister dit lied maar eens...kunt u stil blijven zitten?
Anna Brands



Column september 2017
​BFF
Heb jij een BFF?
Voor de mensen die niet weten wat een BFF is...Best Friends Forever. Vroeger noemde je iemand gewoon je beste vriend/vriendin en hoefde dat Forever er niet achter. Maar heeft u een beste vriend of vriendin? Iemand waarmee je alles deelt, die alles van je weet? Ja, zult u zeggen, ik weet wel waar Anna naar toe wil. Jezus is mijn beste vriend natuurlijk. Dat klopt maar die bedoel ik deze keer niet. Ik bedoel een vriend/vriendin in het dagelijks leven. Wie kunt u opbellen midden in de nacht en komt meteen naar je toe, gevraagd of ongevraagd?
Wees alsjeblieft heel zuinig op je beste vrienden, je komt ze namelijk maar eens in je leven tegen.
 
Voor al onze beste vrienden gaven wij afgelopen maand een tuinfeest. Natuurlijk hadden we ook  familie, buren en toekomstige vrienden uitgenodigd. Het was een heel goed en fijn feestelijk feest. Men vroeg ons wel wat we dan vierden en of we nog iets op ons verlanglijstje hadden staan. Wij vierden...vriendschap.
Gewoon een feest geven omdat er ook eens geen reden hoeft te zijn om een feest te geven.
 
We vierden het ook omdat we dankbaar zijn voor hun steun en luisterend oor die zij het afgelopen jaar aan ons gaven. Het was af en toe niet makkelijk en dan waren zij er om naar ons te luisteren. Wat dát is ook wat vrienden doen. Zij luisteren en oordelen niet.
 
Zou dat een stukje van God’s liefde voor zijn kinderen zijn?
Dat Hij ons allemaal een BFF heeft gegeven in de hoedanigheid van Zijn Zoon?
Maar dat Hij een aardse BFF ook wel een goed plan vond?
Het zou zomaar kunnen...
 
Anna Brands


Column juni 2017
Vertrouwen dat het goed komt
Veel stukken in de bijbel gaan ook over vertrouwen hebben in...elkaar en in jezelf.

Neem het stuk van Ruth, prachtig om te lezen en heel waardevol als vrouw om je daarin te verdiepen. Het moet nogal wat geweest zijn voor Ruth. Met haar schoonmoeder mee te gaan naar een land wat ze niet kende, mensen die ze niet kenden. Ze had er vertrouwen in dat het goed zou komen. Mijn land is jou land en mijn God is jou God. Dat die God voor haar zou zorgen, wat een vertrouwen. Maar ook dat haar schoonmoeder voor haar zou zorgen dat het goed zou komen.  De schoonmoeder had ook vertrouwen in Ruth dat zij voor haar zou zorgen. Zij vertrouwden elkaar en samen vertrouwden ze op God.
 
Van de week toen ik de jongste hielp met oversteken en terug liep naar de voordeur zag ik op de oprit een opgevouwen briefje liggen. Ik raapte het op en vouwde het open. Er stond: “succes jongen, je kan het xxx mama”. Wat een lief briefje dacht ik. Natuurlijk hopende dat de jongen het in ieder geval heeft gelezen voordat hij het verloor. In deze tijd van examens voor veel jongeren is zo’n briefje nét dat wat je moet hebben.
Wat een oppepper voor deze jongen en wat een statement van vertrouwen van deze ouder in haar kind. Het moet je als kind heel goed doen om zoiets van je moeder, of vader, te horen te krijgen. Het weten dat in ieder geval de mama, of papa, in je gelooft dat je het kan.
Ik denk dat vertrouwen ook te maken heeft met je overgeven aan iemand die je eigenlijk niet goed kent. Bijvoorbeeld voor een operatie aan een chirurg of als je je kind voor het eerst naar school brengt bij een leerkracht. Je stelt je kwetsbaar op bij iemand of iets waarvan je niet weet wat er gaat gebeuren. Je vertrouwt erop dat het goed gaat.
Mijn vertrouwen is dat je het nooit alleen doet...altijd samen met God, dan komt het altijd goed.

Column maart 2017
Bij God in de kamer

Zoals u al weet ben ik dol op kinderen. Als klein meisje organiseerde ik regelmatig een circusvoorstelling in de tuin bij mijn ouders met alle kinderen uit de buurt. We oefende eerst en dan was er een optreden, nog dezelfde middag. Verkleedt en met atributen die we vonden maakte we de mooiste voorstellingen. Zodra ik mijn vooropleiding had afgemaakt begon ik aan mijn droomopleiding, kinder- en jeugdverzorging. In eerste instantie wilde ik bij de kinderpolitie maar werd daar afgewezen omdat ik te klein was, ik kwam vijf centimeter te kort. Maar in een baan als crécheleidster bij kinderen van 0 tot 4 jaar kon ik mijn ei wel kwijt. Met deze baan stopte ik toen ikzelf werd gezegend met vijf kinderen. Genoten heb ik van die kleine mensjes, nu grote (bijna) volwassen en zelfstandige kinderen. We begonnen samen een gezinshuis waar nu drie bijzondere kinderen bij ons wonen.

En dan...een nog rijkere zegen, kleinkinderen. We mogen als grootouders regelmatig oppassen en daar genieten we extra van, als ze vervelend zijn brengen we ze gewoon naar huis.
Van de kinderen in de kerk kan ik ook zo genieten. Vol verwondering kunnen ze naar een verhaal luisteren of met grote ogen naar de dominee kijken als hij/zij weer eens een vraag stelt voorin de kerk.
Kleine mensjes hebben ook van die mooie uitspraken.
“Ik wordt dominee want dan ben ik de hele week vrij”
“Mag ik ook eens in de kerk logeren bij God?”
Een hele mooie mededeling hoorde we laatst van een jongetje van een jaar of vijf.
“Mama, ik ga vast in de kamer zitten”Geweldig! En hij heeft gelijk! Iedere zondag mogen we in de kamer bij God zitten naar zijn woord luisteren en voor hem zingen.
Ik zit echter wel met een vraag, waarom dragen mensen een jas in de kamer van God?
Een klein meiske had daar een antwoord op: “Ik ga zo naar oma”...tja.

Column december 2016

Grootvaders klok

Dinggg...donggg...dinggg...donggg.
We zitten met z’n allen aan tafel en kijken elkaar verbaasd aan.
Ding dong?
Dat is de klok van mijn schoonouders die boven op de overloop hangt. Die doet ding en dong. Maar dat kan helemaal niet want die loopt al maanden niet meer. Ik kijk manlief vragend aan en die schudt ontkennend zijn hoofd. Eén van de kinderen misschien. Nee...hoewel er eentje verdacht stil wordt  ineens. “Het zal ouwe Lans wel zijn”, zeg ik, er wordt instemmend gekinkt en we eten verder.
 
Ouwe Lans zult u denken. Ja, dat zeggen we hier in huis als er boven weer eens een deur dicht gaat, er iets valt of als we voetstappen horen. Dit al als we zeker weten dat er niemand boven is. Ouwe Lans, oftewel meneer Lans was de eerste bewoner van ons huis.
Een geest die in je huis woont, zeker van een vorige bewoner, vind men heel raar en eng. Maar ze geloven het wel. Het is opmerkelijk als ik anderen hierover vertel men schrikt. Wij schrikken er allang niet meer van. Waarom geloven zoveel mensen in dit soort dingen eigenlijk. Misschien omdat men toch ergens in wil geloven denk ik. Zeker mensen die (nog) geen kennis hebben gemaakt met God of Jezus zijn vaker overtuigd van het bovennatuurlijke. Jammer vind ik dat, heel jammer. Want ja, zeg nou eerlijk. Jij wilt toch ook dat er een geest in je huis is en in je hart. Ik heb het over de Heilige Geest. Moeilijk onderwerp en je kunt makkelijk kort door de bocht gaan. Maar ik denk dat als je eenmaal aangeraakt bent door de Heilige Geest er opmerkelijke dingen gebeuren die je als mens niet kunt verklaren. Je kunt je alleen maar verwonderen.
 
Terug naar grootvaders klok, die loopt nog steeds. Gisteren nog opgewonden door manlief. En twee weken geleden toen ie begon te lopen. Eén kind houdt stijf zijn mond, zou dan toch ouwe Lans...
 
Anna Brands

Column november 2016

Wat lees ik nu?

Zo eens in de zoveel tijd beginnen we met het lezen uit het Bijbelboek  Genisis. Want met onze wisselende samenstelling van gezin is het goed om ook een nieuw lid te laten verwonderen over de schepping van onze Aarde.
Dit keer hadden we besloten om uit de Samenlees Bijbel te lezen. Het is een heel dik boek met verschillende extra kaders met daarin vragen over de tekst, een opdrachtje voor kinderen en wat info over bv de omgeving van het verhaal wat net gelezen is.
Het is vlot geschreven maar mijn inziens wat al te vlot af en toe. Een verhaal als over Kaïn en Abel wordt in twaalf regels verteld. En de regels zijn ook nog een beetje kort door de bocht vind ik zelf. Een zin als;”Daar sloeg Kaïn zijn broer Abel dood” waarmee het stuk eindigt kwam bij de kinderen hard aan.
 
De volgende zin deed mij als volwassene verbazen.
Genesis 6: 1 – 4  Er kwamen steeds meer mensen op aarde, en die mensen kregen zonen en dochters. De dochters waren mooi, en dat zagen de goden. Ze kozen meisjes uit die hun vrouw werden. De goden en de dochters van de mensen kregen samen kinderen. Zo kwamen er halfgoden op aarde. Dat zijn de beroemde helden uit het verre verleden”. 
Ik denk:  “Huh?, dat staat er toch niet in de oudere Bijbels?”
In de ene Bijbel wordt gesproken over “Zonen Gods” terwijl en in een andere gesproken wordt over “Goden zonen”  of “Gods zonen” en in deze staat het er helemaal niet.
We hebben de verschillende Bijbels erbij gepakt, zelfs die uit 1896. Daar staat: “...Gods zonen...”.
Ja, het staat er dus écht. Bij de vertaling zijn deze zonen zeker weggevallen en gewoon goden geworden...
 
Denk dat dat het leuke is als je met kinderen de Bijbel leest, je hoort en leest ineens anders. Ik lees in ieder geval  op een andere manier en de kinderen, die horen het aan en nemen het aan zoals het er staat. In dit geval was de belangstelling echter voor de Bijbel uit 1896 groter dan voor de Zonen Gods, Gods zonen of Goden Zonen.
 
Anna Brands

​Juli/augustus 2016

Theezakjesvragen

​Leest u ze ook? De theezakjes vragen? Ik vind ze leuk! Er zijn veel vragen, heb al een aardig aantal verzameld in een schriftje. Je zou er een eigen boekje van kunnen maken want het zijn allemaal erg persoonlijke vragen. Maar dat schijnt ook de bedoeling te zijn, persoonlijke vragen, om een gesprek in te leiden...op de vroege ochtend. Ik vind het leuk bedacht maar bij ons zijn gesprekken erg kort in de ochtend. Last van ochtendhumeur...ik niet hoor.
Gisteren las ik de volgende en die vind ik zo tegen de vakantie wel een mooie om mee te nemen; “Waar zou jij meer tijd aan willen besteden?”
In de vakantie heb je tijd, schijnt het, dus waar besteed je dan je tijd aan?
Eerlijk gezegd ben ik in de vakantie ook te druk, zéker als ik thuis blijf. Dan schijnt alles door te gaan: je blijft wassen, strijken, stofzuigen en dweilen, ramen soppen, auto wassen etc. Je hebt vakantie maar thuis wordt het niet echt vakantie, in ieder geval niet de vakantie die wij hebben op de camping.
Op de camping loop je langer in dezelfde kleding en een bezem door de caravan of tent is voldoende om het zand te verwijderen. Hoewel ik wel zie dat steeds meer mensen een stofzuiger speciaal voor de caravan hebben!
Maar waar zou ik meer tijd aan willen besteden? 
In eerste instantie besteed ik in de vakantie meer tijd aan mijn “nog te lezen boeken” die ik in de loop van het jaar verzamel. Heerlijk lezen in de zon met een glaasje rose, voeten op een andere stoel en manlief die op de kinderen let...heerlijk!
Maar waar zou ik sowieso écht meer tijd aan willen besteden?
Aan God. In de drukte van alle dag komt hij er maar bekaait af met alleen bidden voor het eten en voor het slapen gaan. Ja, ik bedank hem wel regelmatig voor bv de vogels die zo mooi zingen of voor de heerlijke aardbeien die in onze tuin groeien. Maar besteed ik wel genoeg tijd aan Hem? Het mag best meer vind ik. Laat ik er dan maar meteen mee beginnen. Ik neem Hem mee op vakantie en ga zijn Woord lezen. Het is tenslotte een boek wat ik nog lang niet uit heb, de bijbel...
Anna Brands

Juni 2016

Een goede buur...

In augustus 2001 kwamen wij vanuit het westen van het land hier in Wezep wonen. Op de lap grond die we kochten en waar ons huis op staat stonden in onze vorige woonplaats zes twee-onder-één-kap woningen inclusief tuin. Wat een ruimte kregen de kinderen om te spelen en... “wat een tuinonderhoud” zuchte manlief. We hebben ook paarden en schapen naast ons gehad, wat vooral de jongste twee kinderen erg leuk vonden. Achter ons graasde er koeien...dat is nu Wezep Noord.
Het buren zijn begon toen de verhuiswagen was uitgepakt. Onze buren, een echtpaar wat al grootouders was, nodigden ons uit voor een glaasje fris. Er was tijdens onze verhuizing een hittegolf in Nederland, hoe kies je het uit! We werden hartelijk welkom geheten en onze kinderen kregen wat lekkers. Toen onze zoon van 17 op zijn scooter arriveerde, helemaal uit Alphen aan de Rijn komen rijden, stond er een lekker koud biertje voor hem klaar. Ja, dat mocht toen nog op die leeftijd.
De andere kinderen kregen wat lekkers en mocht er iets zijn...gewoon aanbellen zei de buurman.
Het thema wat dit jaar in de kerk centraal staat gaat over goede buren, wie zijn mijn buren. Het valt me op dat veel mensen ver weg denken: is mijn buur de vluchteling of degene in bv China die vervolgd wordt omdat hij christen is. Is mijn buur een christen of mag ik verder kijken dan het geloof. Ik denk het laatste. Mijn buren zijn: buren die altijd klaar staan voor iedereen, toen onze dochter ernstig ziek was deed buurvrouw de strijk voor ons. Onze buur waar ik altijd aan kan bellen voor een heerlijk kopje koffie. En waar wij kunnen, staan wij ook klaar voor hen. Goede buren zijn moet namelijk van beide kanten komen. En van welke kerk zijn zij zult u misschien denken...geen kerk. Zij zijn mensen met het hart op de goede plaats. Zij doen eigenlijk wat Jezus van ons vraagt, klaar staan voor elkaar. Een goede buur zijn...
​
Anna Brands-Heikoop

---

Mei 2016

Zorgen voor elkaar

​Bij ons aan tafel zitten gemiddeld negen mensen. Lekker druk zul je zeggen maar ik persoonlijk vind het heerlijk zo’n gevulde tafel. En hoeveel eigen kinderen zitten er dan bij jullie aan tafel, vroeg laatst iemand. Als ik echt vanaf papier kijk zitten er twee eigen kinderen maar vanuit gevoel drie en van die andere drie kan ik zeggen dat ik ze ook liefheb. En die negende zult u denken, dat zit ook wel goed. Ik, en mijn wederhelft, kunnen ons niet voorstellen straks samen te zijn zonder kinderen. We zijn gezegend met een kleinkind dus helemaal kinderloos worden we niet. Ons hele leven staat in het teken van kinderen. Eerst vingen we kinderen op via pleegzorg maar nu zijn we beroeps gezinshuisouders bij ’s Heeren Loo en dat voelt heel goed. Een gedragswetenschapper kijkt met ons mee wat het beste is voor de drie kinderen die onder onze hoede zijn en we kunnen verschillende cursussen volgen op het gebied van de opvoeding van kinderen met een beperking.
Als Christen heb je een opdracht in je leven om voor elkaar en de natuur te zorgen en wij voelen en weten dat we deze kinderen een veilige en liefdevolle plek kunnen geven. Ons hart is groot genoeg en gelukkig ons huis ook. En we hoeven het niet alleen te doen, Hij helpt ons. Maar ook u als gemeent helpt ons door deze kinderen op te nemen zoals ze zijn en ook met raad en daad staat u ons bij. Daar zijn wij heel dankbaar voor.
Laatst vroeg iemand uit onze omgeving: “Is het nou leuk om kinderen van een ander op te voeden?” Hij vroeg het op een manier dat bij mij een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Het was op de manier van; jij bent gek. Maar ik kon oprecht zeggen: “Ja, het is heel leuk om deze kinderen op te voeden”.
Zij hebben met hun beperking een ander kijk op de wereld en dat doet je soms even stilstaan bij de dingen die om je heen gebeuren. Eén van hen vroeg laatst: “Zou God nou ook met zoveel mensen aan tafel eten want er zijn al zoveel mensen dood”. Mijn antwoord: “Dat zou best eens kunnen”. Daarop vertelde het kind dat de hagelslag dan wel veeeeel sneller op zou zijn als bij ons...
 


​Anna Brands-Heikoop

---

September 2024

Wees voorbereid
 
En…heeft u al een overlevingspakket in huis? Er is gebleken dat één op de vier Nederlanders zo’n pakket in huis heeft de rest vind het niet nodig. “Het loopt zo’n vaart niet”, zegt men, of “Als er iets gebeurd zorgt de overheid wel voor ons”. Maar, je wordt toch gevraagd om je voor te bereiden…waarom zou je dat dan niet doen? De dreiging is dichterbij dan we denken, denk ik. En nee, ik probeer niemand bang te maken hoor. Maar je moet wel voorbereid zijn.
 
Het lijkt wel een beetje op het verhaal van de tien meisjes die wachten op de bruidegom.
Ik vind het een mooi verhaal, je moet je dus wel degelijk voorbereiden op dingen die staan te gebeuren lees ik hieruit. De meisjes wisten wat er ging komen. Ze hadden hun mooiste kleren aangedaan en waren klaar voor het feest. De olielampen waren vol en het wachten begon. Ze wisten dat het lang kon gaan duren maar toch namen er vijf meisjes de gok dat de bruidegom er eerder zou zijn dan dat hun lampen uit zouden gaan omdat de olie op was. Wat een misrekening was dat.
Als kind vond ik het ergens niet eerlijk dat de vijf meisjes dan niet mee mochten naar binnen. Er was toch best genoeg plek voor iedereen leek mij. Nu begrijp ik dat ze na hadden moeten denken, zich voor hadden moeten bereiden op een lange wachttijd. En ik begrijp ook dat die lange wachttijd op de bruidegom, onze Heer, lang kan duren. Het is niet te voorspellen wanneer bij komt. Je moet je je dus wel degelijk voorbereiden.
En ja, dan zijn we mensen die denken: ach, het zal mijn tijd wel duren. Waar zou ik me druk om maken. Maar op een dag komt de bruidegom en moet je wel voorbereid zijn. Je hoeft niet veel in te pakken denk ik. Als maar al je kamers schoon zijn zoals in het lied van Elly en Rikkert. “Mijn hart is net een huis” is de titel. En dat is een moeilijker opdracht dan een overlevingspakket maken, een klein leugentje is zo gemaakt.
 
En dan ben ik weer terug bij het inpakken van mijn overlevingspakket. Heb nu bijna alles in huis, nog een paar kleine dingen. Maar wat ik er ook in stop, misschien wel een goede tip…een Bijbel. In het dagelijkse leven met zo’n “opdracht” vanuit de regering wordt het Woord vaak vergeten. En ja, ik weet ook dat er mensen zijn die zeggen: maar God zorgt toch voor ons? Dat klopt, maar je hebt ook een eigen denkvermogen gekregen van Hem. Wees dus voorbereid, op een eventuele aardse ramp maar vooral ook op de komst van de bruidegom. En als Hij komt…dan wordt het feest!
 
Anna Brands
​


Juni 2024

Oma zijn
 
Onze kleinkinderen zijn regelmatig bij ons en daar genieten we volop van. Vooral de jongste kan met haar vier jaar nogal uit de hoek komen. Zo gooide ze een zakje chips met een smaak die zij niet lustte terug naar opa. Die zei; niet zomaar gooien je kunt het ook geven. Waarop zij antwoordde; ja, ik kon er niet bij. Is nogal lomp en onbezonnen (Leo), zo gaan er regelmatig bekers limonade spontaan om of zit er een kattenstaart tussen de deur. Maar kan ook zeer serieuze vragen stellen. Vragen waarvan je denkt…oke…
 
Van de week hing ze tegen me aan en we babbelden over van alles en nog wat. Of ik verliefd was op opa. Ik zei ja. En opa ook op jou? Dat moet je opa vragen. Zij huppelde naar opa en kwam met een grote lach op haar gezicht terug. Opa is verliefd op jou oma! Ze ging weer tegen me aan zitten. Het was even stil… Oma? Ja. Heeft Jezus ook een oma? …mmmm…interessante vraag. Ja, Jezus heeft ook een oma. Maar oma, hoe heet die oma dan? Tja, dat weet oma niet. Ik heb daar eigenlijk nooit bij stil gestaan of over nagedacht. Ze draaide haar gezicht naar me toe en zei met grote ogen; maar oma’s weten toch alles!? Nou, deze oma niet hoor. Oma Agaath (haar andere oma) wel…krijg ik meteen te horen.
Je kan het ook opzoeken op Google oma, en ze huppelde naar binnen en kwam terug met mijn mobiel. Echt een kind van deze tijd. Vroeger zou je de Bijbel erbij pakken, kan nu ook maar we zitten net zo lekker buiten in de zon. Ik Google: “hoe heet de oma van Jezus.” En ja hoor…daar staat het. De oma van Jezus heet Anna. Met grote ogen kijkt ze me aan. Zo heet jij ook…en ik ook! En nu wil ze natuurlijk ook weten hoe de opa van Jezus heet…en ja hoor daar komt de vraag al. Ik vertel haar dat de opa van Jezus Joachim heet. Wow, zucht ze, dat is een mooie naam. Als ik later met Noud (jongetje uit haar klas waar ze verliefd op is) ga trouwen dan krijg ik ook een Joachim…mag ik nu een ijsje?
 
Als ik dit voorval later aan onze zoon vertel knikt hij. Ja, ze kan heel interessante vragen stellen en na een dag werken heeft hij niet altijd het geduld om hier in alle rust een antwoord op te gegeven.
Ik denk dat ik daarom zo geniet van het oma zijn…de rust die ik nu heb om te babbelen en moeilijke vragen te beantwoorden.
Als de kleinkinderen even later bij hun vader in de auto zitten gaat het achterraam waar de jongste zit naar beneden. Doei lieve oma Anna…roept ze, dan smelt ik hoor
 
Anna Brands

​


April 2024
​
Bijbelstuk als levensmotto
​
Als we zo in een jaar door de Bijbel wandelen komen we overal in de geschiedenis terecht. We lopen van het oude naar het nieuwe testament waarin we horen over het bestaan van onze aarde, onze aartsvader, de oorlogen, vluchtende mensen, de geboorte van een Hemelkind, de gelijkenissen, vergeving en de voorspelling van het einde van de aarde. Wat een rijkdom aan wijsheid, inzicht, medeleven, duidelijkheid en richtlijnen voor het leven. Eigenlijk kan ik niet opnoemen hoe rijk onze Bijbel eigenlijk is. Om de Bijbel te lezen heb je twee jaar nodig, om hem te begrijpen meer dan een mensenleven. Dan is het fijn dat er iedere zondag iets wordt uitgelegd, ook al is het maar een heel klein fragmentje. Het fijnste vind ik als ik er dan de rest van de week weer mee door kan.
 
En welke tekst of welk Bijbelstuk raakt u of jou het meest?
Het is een gewoonte om als er getrouwd gaat worden dat er ook een trouwtekst uitgezocht gaat worden. De één moet daar naar zoeken en de ander schudt die zo uit de mouw. Het is maar net wat je raakt in de Bijbel of wat je mee wil nemen als levensmotto. Bij mijn trouwen koos ik voor het verhaal dat mij al als klein meisje op de zondagsschool raakte: de Barmhartige Samaritaan. Ik ben een beelddenker en zag het gewoon gebeuren voor mijn ogen. Werd boos op degene die voorbij liepen. Je kunt iemand die hulp nodig heeft toch niet zomaar laten liggen! Later begreep ik dat het een gelijkenis was en zag ik de diepere laag die erin zat. En tot op de dag van vandaag is dat mijn levensmotto. Je helpt gewoon iedereen die je in je leven tegenkomt. Wat zijn kleur, status, beroep of karakter ook mag zijn. Je helpt als hulp nodig is.
 
Hoe gaat dat in de praktijk?
Ooit stonden er eens drie wielrenners te schuilen voor regen en onweer in het bushokje tegenover ons huis. Het ging écht flink te keer. Een gemeentelid van onze kerk reed voorbij en vertelde dat ze wel bij ons konden aanbellen om te schuilen. En we lieten ze binnen, ook al was het rond de Coronatijd en waren we nog heel voorzichtig. En nee, ik klop mezelf niet op de borst daar hou ik niet van. Het mooie in deze is dat onze levensstijl blijkbaar ook zichtbaar was voor de ander, dat gemeentelid, hij stuurde hen door naar daar waar hulp bieden vanzelfsprekend is.
 
En leeft u ook uw trouwtekst of een andere tekst uit de Bijbel die u of jou heeft geraakt? Het mooie is dat het toch zichtbaar is bij veel mensen, zonder dat u of jij het zelf weet.
 
Anna Brands 



Februari 2024

In gedachten…
 
Soms zit je zomaar wat voor je uit te staren en gaat alles wat er om je heen gebeurd aan je voorbij. Dat zijn gewoon reset momenten denk ik. Even je blik op oneindig en je verstand op nul. Zelf heb je het soms niet door maar anderen kunnen er boos om worden. Dan praten ze tegen je en dan reageer je helemaal niet. Ik merk het wel eens bij bijvoorbeeld een verjaardag of tijdens het koffie drinken na de dienst in de kerk. Dan kijk ik in het rond en zie altijd wel iemand die ge-reset wordt. Het moment dat het resetten voorbij is zie je ze gewoon weer terug komen in het huidige.
 
Waar je het ook ziet is in bijvoorbeeld een verzorgingstehuis. Toen mijn schoonzus daar zat ging ik wel eens op bezoek en zag daar regelmatig mensen resetten. Maar…zij kwamen niet terug in het huidige maar bleven in het verleden steken. Het leek zelfs een soort error, een error die niet meer te stoppen was en is.
 
Toen ik een jaar met mijn geliefde was getrouwd bleek dat mijn schoonvader Alzheimer had. Langzaam veranderde hij in een andere man. Vooral vrolijk en vrij in het zingen van kerkelijke liederen. Ook het uitdelen van drop paste in die periode bij hem. Hoe vaak ik hem ook uitlegde dat zijn kleinzoon van 1 geen muntendrop mocht... iedere keer weer moest ik dropjes uit de mond van onze zoon vissen. Zoon boos, opa verdrietig omdat zijn kleinzoon geen drop mocht… Maar langzaam verdween de schoonvader waarvan ik zoveel verhalen had gehoord. Hoe hij voor de oudste kleinzoon eens twee kuub zand liet bezorgen omdat hij vond dat er een zandbak moest komen. Hoe hij rond Kerst bij, voornamelijk weduwen van zijn oud werknemers, wat lekkers bezorgde in de vorm van een salade, kerststol of een groot stuk zalm. Hoe hij met al zijn kinderen, aanhang en kleinkinderen naar de Efteling ging en een grote zak met snoep bij zich had en uitdeelde. Hoe hij alles uitdeelde aan iemand waarvan hij vond dat die dat nodig had…ook het speelgoed van zijn eigen kinderen, zonder dat die dat wisten. Hoe hij écht dominant kon zijn en moeilijk voor zijn eigen kinderen. Ik heb het geluk gehad hem alleen te kennen als een vrolijke schoonvader die dol was op al zijn kleinkinderen en heel lief voor mijn schoonmoeder.
 
Wat mij een enorm warm gevoel gaf is hoe mijn schoonmoeder voor mijn schoonvader zorgde. De optie van een verzorgingstehuis kwam niet eens op tafel, vader bleef thuis. Hoe moeilijk moet het voor haar geweest zijn denk ik wel eens. De man waarmee ze trouwde was niet meer de sterke rots waarop zij kon bouwen. Hij was haar kind geworden. Bewonderingswaardig dat ook mijn schoonfamilie dit gewoon accepteerden en er samen voor zorgden dat het naar omstandigheden goed bleef gaan bij hen thuis.
 
En ik schreef net over de sterke rots die mijn schoonvader was. Het geloof in God bleef, het veranderde niet en was voor hen samen de rots waarop zij bouwden. Er werd uit de bijbel gelezen en zolang het kon gingen ze naar de kerk. Wat een voorbeeld voor mij is dit geweest. Ook al gaan de gedachten met je op de loop dan blijft blijkbaar je geloof in de Vader gewoon intact, bij Hem ben je thuis.
 
Anna Brands

​Column december 2023

Tradities
Hebben jullie ook tradities thuis? Deze vraag hoorde ik jaren geleden, ja eigenlijk in de vorige eeuw om eerlijk te zeggen…ben ik al zo oud? Ja. Maar deze vraag hoorde ik jaren geleden in de klas gesteld worden. Het was bij maatschappijleer en het ging over gezinssituaties. We moesten opschrijven wat bij elk van ons, de leerlingen, een traditie was. Je moest er drie opschrijven. Tja, als 14 jarige vond ik dat best moeilijk want dan moest je bedenken hoe je eigen gezin in elkaar zat en wat er onder traditie viel. De eerst die ik kon bedenken was een leuke. Tijdens onze zes weekse Franse vakantie was er een dag waarin wij, mijn broertjes en ik, jarig waren. Dat waren we niet echt maar we deden alsof. Er werden slingers aan de tent gehangen, cadeautjes uitgedeeld, er was taart en er werd uiteraard ook gezongen. De medekampeerders kwamen vragen wie er jarig was en het antwoord van mijn vader was steevast: niemand, maar ze zijn wel jarig. Later hebben we dat ook tijdens onze vakanties gedaan. We vierden dan in de vakantie een onjaardag voor de kinderen met alles erop en eraan.
De tweede traditie die ik kon bedenken was dat er op nieuwjaardag altijd naar Gouda werd gereden om langs de opa’s en oma’s maar ook alle oom’s en tante’s te gaan om ze Nieuwjaar te wensen. Misselijk van alle oliebollen en appelflappen reden we vrij laat in de avond weer terug naar huis.
De laatste traditie die ik me bedacht was de volgende. Op de verjaardag van een gezinslid werd altijd door mijn vader voor het eten een Psalm gelezen, een Psalm met het nummer van je leeftijd. In dat jaar was het dus Psalm 14: Een lied van David. Voor de zangleider. Ik heb het voor het schrijven van deze column nog even doorgelezen. Een erg mooi Psalm…maar als kind snapte ik er nog niet veel van. Het was een mooie traditie maar die is verloren gegaan in de tijd. Mijn wederhelft leest het liefst ná het eten uit de Bijbel…anders wordt het eten koud. En toen de kinderen nog thuis woonden heb ik nog wel eens een poging gedaan maar die is helaas gestrand op de vele onbegrepen blikken van wat ik nou las, we lazen toch nooit uit die oude Bijbel maar alleen uit de kinder/tienerbijbel.
Nu lees ik zelf ieder jaar na mijn verjaardag in alle rust mijn Psalm. Die van vorig jaar wil ik niet onthouden, Psalm 62 het eerste vers:
“Alleen bij God krijg ik rust,
alleen Hij kan mij redden.
Bij Hem ben ik veilig
Hij redt mij altijd,
Hij beschermt me
Er zal mij geen kwaad overkomen”
Met deze zekerheid wens ik iedereen gezegende dagen en een gezond en veilig 2024.
Anna Brands

Column oktober 2023

Iedereen telt mee
Daar zat ik dan afgelopen donderdag…in de wachtkamer van de dierenarts. We hebben verschillende dieren in en om ons huis en daar geniet ik iedere dag van. Ik was bij de dierenarts met Puck…een kuikentje van 12 weken. Het was ineens mank gaan lopen, agossie. Ik zat daar met haar, had haar in een handdoekje gewikkeld en alleen haar kopje kwam er af en toe nieuwsgierig uit om eens te kijken waar ze was. Een meneer met een grote hond kijkt verbaasd en moest glimlachen toen Puck lieve geluidjes maakt. Een meisje van een jaar of acht komt nieuwsgierig dichterbij en vroeg of ze het kuikentje mag aaien, natuurlijk mag dat. Dan ben ik aan de beurt. Er wordt gekeken hoe ze reageert als hij haar uit het handdoekje haalt, ze duikelt meteen ondersteboven onder luid gepiep, vakkundig draait de dierenarts Puck op haar rug om de pootjes te bekijken. Puck laat duidelijk horen dat ze het daar niet mee eens is, ze klinkt zeer verontwaardigd. De dierenarts pakt twee grote pleisters en doet tape om haar pootjes, dat moet helpen. Tevens antibiotica mee en over tien dagen maar eens kijken of het heeft geholpen. Met zijn grote handen vouwt hij teder het handdoekje weer om haar heen. Het lijkt zo’n norse onverschillige man maar hij is de goedheid zelve. Hij ziet dat ik  hem gadesla en hij zegt: “Ieder dier krijgt bij mij een kans om te herstellen”.
 
Als ik  even later weer naar huis loop met mijn pakketje denk ik: zo zou het altijd moeten. Zorgen voor elk schepsel, hoe klein of onbeduidend ook. Ook mijn Puck is gemaakt door de handen van onze grote Meester, onze Schepper. En ja, wat maken we er soms een zooitje van. Soms wil ik het wel van de daken schreeuwen dat we beter voor de dieren, de mensen…de natuur moeten zorgen. Meer een voorbeeld nemen aan Franciscus van Assisie (geboren als Giovanni di Pietro, overleden 4 oktober 1226) die een radicale liefde had voor God en zijn Schepping. Hij bekommerde zich om het lot van zwervers, armlastigen, planten en dieren. Volgens de legende kon hij zelfs met dieren praten. Daarom werd hij ook patroonheilige van de dieren. Misschien deed onze dierenarts mij een beetje denken aan deze Franciscus…misschien moeten we allemaal een beetje meer een Franciscus worden. Zorgen voor elkaar, de dieren en de natuur die we van onze Vader in bruikleen hebben gekregen en waar we goed voor moeten zorgen. Er is op dat gebied nog veel te leren en te doen.
 
Anna Brands

​Column juli/ augustus 2023


Iets met uitstraling
Afgelopen week kwam ik de volgende uitspraak tegen, auteur helaas onbekend.
“Wat gaat er van de kerk uit als de kerk uit gaat”
Het is even een doordenkertje maar als je hem laat rondgaan in je hoofd vind ik het een heel mooie uitspraak;  wat gaat er van de kerk uit als de kerk uit gaat…
Als ik het naar de personen vertaal die samen een kerk vormen is het eigenlijk, denk ik: hoe kan een ander zien dat je bij een kerkelijke gemeenschap hoort. Het gaat dus eigenlijk over woord en daad. Hoe kan een ander doordeweeks zien dat jij zondags naar het Woord van God hebt geluisterd. Eerlijk toegegeven dat ook bij mij de gedachtes tijdens een preek wel eens met me op de loop gaan maar de essentie van de preek krijg ik meestal wel mee. Is het niet dat als je de kerk op zondag verlaat je het Woord meeneemt voor de rest van de week? Er zijn mensen die de Bijbelteksten die gesproken worden thuis nog eens nalezen, zich er in verdiepen en hem proberen eigen te maken. Bij thuiskomst nog even samen bespreken van wat er nou eigenlijk gezegd en bedoeld werd tijdens de preek en hoe we daar weer mee verder kunnen. Iedere week een andere uitdaging.
Dat maakt wel dat je nieuwsgierig kan uitkijken naar de komende zondag om weer de voeding, het Woord, te krijgen waar je mee verder kunt.
Ooit heb ik eens in het zendingshuis in Oegstgeest een avond bijgewoond van ds van Benthem die vertelde dat de kunst van een Bijbelstuk is dat je het gaat vertalen naar het heden. Dat is namelijk heel goed te doen. Betrek het Bijbelstuk op je dagelijkse doen en dan blijkt dat helemaal niet moeilijk te zijn. Het verleden van wat er in de Bijbel staat verschilt niet veel van nu. En dan kijken we niet naar de techniek die er nu is maar gewoon naar je persoonlijke leven. Wat gebeurt en in je familie of vriendenkring wat je zou kunnen herleiden tot iets wat er in de Bijbel staat. Het mooie is dat er meestal ook een antwoord achteraan komt. Het meeste is wat dat betreft terug te vinden in het Nieuwe Testament. En dan vinden we daar ook eigenlijk in andere woorden gezegd: “wat gaat er van de kerk uit als de kerk uit gaat”.
Maar, ik heb het nu over de kerkganger…wat de kerk zelf uitstraalt is ook heel belangrijk. We kunnen wel van alles in een plan beschrijven maar het gaat ook hoe dat voorgeleefd wordt van de kerk naar de kerkganger. En ja, daar zijn we nu met z’n allen verantwoordelijk voor. Samen zijn we de kerk. Het is mooi dat we nu een zomerperiode ingaan zodat we allemaal kunnen nadenken hoe we kunnen meehelpen aan de uitstraling van de kerk en haar kerkgangers. Er is nog genoeg plek voor mensen met talenten bij verschillende functies en commissies.


Ik wens iedereen een goede zomer.
Anna Brands

​Column mei 2023

Zondag rustdag…

Zondag in de jaren 50 was bij mijn opa en oma niet leuk volgens mijn tante. Zij mocht, strak in het zwart met hoedje op, twee keer mee naar de kerk. Er werd thee met een koekje genuttigd en daarna was het wachten... wachten tot ze eindelijk naar bed mocht, dan was het bijna maandag. Ze mocht op zondag niet eens handwerken, lezen mocht nog net. Haar moeder helpen met koken hoefde ook niet want er was op zaterdag gekookt. Wandelen mocht ze alleen onder begeleiding van haar ouders of haar broer (mijn vader) want ze had nog geen man. Ze vond het verschrikkelijk, die zondag.

Zondag in de jaren 70 maakte ik zelf mee in een jonge startende gemeente. Zo anders dan toen. Op zondag gingen we naar de kerk, in een aula van de lagere school. We werden begeleid op een piano en zongen liederen van Hannah Lam. Bij thuiskomst limonade en een plak cake met slagroom. Mijn moeder kreeg de middag voor haarzelf en wij kinderen fietsten met mijn vader naar de Loosdrechtse plassen om er bij mooi weer te zwemmen, kikkervisjes te vangen of in bomen te klimmen.

Zondag in de jaren 90 hadden we zelf klein grut. Gingen samen naar de kerk, in een grote gymzaal en bij thuiskomst cola met gebak. De kinderen gingen lekker buiten spelen en was het slecht weer dan keken we samen een Disneyfilm met daarbij  fris en chips. Bij mooi weer lekker in de tuin hangen of watergevechten houden met de buurtkinderen.

Zondag anno nu...uiteraard gaan we, nu met z'n tweeën, naar de kerk. Daarna weer naar huis en koffie met gebak. Dat gebak is bij ons wel standaard, zondag is tenslotte een feestdag en als er feest is moet je dat vieren. In de middag heerlijk samen fietsen door het bos of over de hei, hoewel dat niet altijd leuk is met die voorbij zoevende elektrische fietsen. Of we zitten lekker in de tuin waar we genieten van het mooie weer, als dat er is, en van het geklets van de kipjes. Lekker rustig na een werkweek vol geregel en afspraken.

Hoe waren jou zondagen, vroeger en nu?
Leuk om het eens over de verschillen te hebben van Toen en Nu.
 
Anna Brands

​Column maart 2023

Samen in één huis
 
Iedere dinsdag is bij ons oppasdag, heerlijk vind ik dat. Van de drukte van onze drie kleinkinderen kan ik erg genieten. Een paar maanden geleden bracht onze zoon de jongste van drie bij ons, pakte een kop koffie en ging er eens goed voor zitten. “Mam…wat dacht je ervan om samen met ons gezin op een woonboerderij te gaan wonen”…er viel een stilte… Ik keek mijn wederhelft aan. We hadden daar zelf ook wel eens over gedacht, heerlijk veel ruimte en de kleinkinderen dichtbij. We gingen serieus aan de slag om te kijken wat mogelijk is. Al gauw was duidelijk dat het wel in de buurt van Elburg moest zijn, genoeg boerderijen in de omgeving. Het werd een hele zoektocht maar we hebben de juiste woonboerderij nog net niet gevonden. Het idee zakte weer weg.
Maar wat zou het mooi zijn als het zou kunnen. Zorgen voor de oudere generatie zie je hier in de omgeving wel meer. In verschillende tuinen staan woonunits waar een vader of moeder in kan wonen. In het Westen heb je kangoeroewoningen waar in het ontwerp al rekening wordt gehouden met een gezin en grootouders. Op deze manier is er voor beide partijen een win-win situatie.
 
Het is weer een oppasdag. Aan de tafel wordt druk geknipt en geplakt, getekend en gekleurd. Limonade samen met een snoepje en we kletsen gezellig over de afgelopen schooldag. Onze kleinzoon van acht kijkt me ineens aan, een ernstig gezicht. “Oma…kunnen we niet hier komen wonen?” Hoopvol kijkt hij me aan. “Het is hier gezellig en je hebt een grote tuin en je bent lief”…hahaha wat een charmeur is het toch. Ik vertel hem dat ik dat ga overleggen met opa en met papa en mama maar dat ik het wel een heel erg goed idee van hem vindt. Hij is tevreden met het antwoord en ik krijg een dikke knuffel van hem.
Maar wat zou het mooi zijn om samen in één huis te wonen als drie generaties. We hebben genoeg slaapkamers en ruimte voor twee huiskamers.
“Ja, oma”, zegt zijn zusje van zes. “Dan kunnen we op zondag ook mee naar de kerk met jou want daar is ook een vriendinnetje van mij”. Heerlijk deze redenatie. Haar broer voegt nog even wat toe aan dit voor hen serieuze gesprek: “Je kunt er ook voor bidden hoor…” Ik knik en dan horen we de jongste van drie bidden, ze heeft haar handjes gevouwen en oogjes stijf dicht: “Here Jezus…mag ik ook een bed bij oma?”
 
Anna Brands

​

Column januari 2023
​Samen verder

Voor mij ligt een maagdelijk leeg blad. In mijn hoofd is de komende column al geschreven. Nu moet hij alleen nog op papier komen op zo’n manier dat een ander er wat aan heeft. Als schrijver weet je niet altijd hoe iemand gaat reageren op wat je schrijft. Of de essentie van de column wel over gaat komen. Wordt het niet verkeerd gelezen of opgevat. Als de column klaar is herlees ik, pas aan en verander waar nodig is. Ik hou er van om te prikkelen in een column, mensen tot nadenken of onderzoeken te stimuleren. Maar…moet ik dit wel opschrijven denk ik, dit kijken in mijn schrijversbrein… Als columnist stel ik me op deze manier wel kwetsbaar op. Deel mijn twijfels met mijn kerkfamilie. Wat ik fijn vind is dat ik af en toe krijg te horen dat mijn columns écht gelezen worden. Dat gemeenteleden er naar uit kijken. Daar ben ik blij mee, dank u wel!

En dan ligt hier dat lege vel waar ik de verbinding in zie van een nieuw jaar wat we tegemoet gaan. Een jaar waarin veel staat te gebeuren in de Pauluskerk. Tijdens de gemeenteavond begin december waren er veel mensen, veel meningen, veel ongenoegen en veel betrokkenheid om met elkaar in gesprek te gaan hoe het anders zou kunnen in onze gemeente. Het is goed om te merken dat we meer met elkaar in gesprek willen gaan, meer in gesprek mét elkaar moeten gaan. Thuis in onze huiskamer weten we het allemaal zo goed maar zo verander je het niet. Met elkaar rond de tafel gaan en vooral luisteren naar elkaar en niet oordelen. Samen de schouders eronder zetten om het vuur weer terug te vinden…het licht weer terug te vinden. Het licht wat, zo lijkt het, in het afgelopen jaar langzaam aan kracht verloren heeft. Het straalt nog wel maar af en toe lijkt het gedoofd te worden door lelijke windvlagen.

Het lege blad is beschreven. Met mijn zorgen over de Pauluskerkfamilie die uiteen lijkt te vallen, ieder zijn eigen ding wil. Mijn angst is dat ons licht langzaam uit gaat. Gelukkig heeft de gemeenteavond mij doen beseffen dat we nog wel met elkaar een nieuwe weg in kunnen slaan…als we maar naar elkaar blijven luisteren. Als we maar naar onze Vader luisteren. Als we maar blijven zien dat we elke dag opnieuw kunnen beginnen en samen met Hem sterk genoeg zijn om het komende jaar een goed jaar te laten zijn.

Ik wens iedereen een gezegend jaar toe.

Anna Brands

Column oktober 2022

Aan tafel

Het is lang geleden dat onze tafel vol zat op een doordeweekse dag. Onze kinderen zijn bijna allemaal uitgevlogen en eerlijk gezegd mis ik dat wel. De reuring in huis, de stapels was en het bereiden van het eten voor in ieder geval zeven man/vrouw. De gesprekken waarin ze vertelden hoe hun dag was geweest, waar ze mee bezig waren of welke nieuwe vriend/vriendin ze hadden gemaakt.
We hadden jaren geleden een grote tafel op de kop kunnen tikken, een oude vergadertafel die groot genoeg was voor 14 personen. Daarna kregen we een tafel voor tien personen en nu hebben we er een voor zes waar we voornamelijk met drie personen aanzitten. Zouden we als we ooit gaan verhuizen een nog kleinere tafel aanschaffen?
Met minder mensen aan tafel zijn de verhalen van de afgelopen dag minder, zeker tijdens de coronaperiode. Ja, ik weet dat die achter ons ligt maar het viel toen niet mee. Maar dat zullen meer mensen beamen. Laten we hopen dat het komende herfst en winter het met de Covid zelf slecht gaat zodat iedereen elkaar weer op kan blijven zoeken.
 
Samen eten is toch de fijnste bezigheid als je met elkaar bent. Tijdens een verjaardag probeer ik in ieder geval dat de mensen die komen mee blijven eten. Dat is op zich niet zo moeilijk want al onze familie en vrienden wonen in het westen en ze blijven altijd meeëten. Met broodjes en een pan soep is het al snel gezellig omdat iedereen het zelf op gaat halen, zo zit je ook niet de hele verjaardag op je gat. Tijdens het samen eten is het super gezellig en er wordt veel gepraat, in de keuken of aan tafel…
Dat is wat ik ook zo leuk vind aan het Eetcafe bij ons in de kerk. Je loopt om je eten te halen en begin je eerst met het gezin bij elkaar, met eten op je bord schuif je zo ergens anders aan. Je ontmoet dan ook mensen die je alleen van gezicht kent van de zondagse dienst. Als je dan met elkaar in gesprek gaat blijk je vaak raakvlakken te hebben of dezelfde mensen te kennen. Ik verbaas me er altijd over dat veel mensen familie of aangetrouwde familie van elkaar is.
Samen eten zorgt voor verbinding met elkaar…ik hoop dat we het komende jaar nog vaak met elkaar aan tafel gaan.
 
Anna Brands
​

Column juli/ augustus 2022

De tijd tikt

De tijd tikt de kippen van de stok
De ruiten van je rok
Tikt je voor en tikt je tegen

De tijd tikt je maar wat wijs
Tikt je slapen grijs
Tikt je stoer, tikt je verlegen

De tijd tikt je leven zo voorbij
Tikt je verstopt, tikt je weer vrij
En de haan kraait " goedemorgen"

De tijd tikt scherpe hoeken rond
Tikt je weer gezond
En de doorns van de rozen

De tijd tikt alle leugens waar
Tikt Kees weer klaar
Tikt alles aan elkaar

De tijd tikt aan het slot
En als de wereld valt
Dan is de klok kapot
                                                    Herman van Veen

Wat een raar gedicht zul je vaat denken maar het is een mooi levensproces wat hier beschreven wordt in verschillende metaforen.
Het is waar dat de tijd maar doortikt. Er vliegen dagen voorbij en als je terug denkt weet je soms niet eens wat je de dag ervoor hebt gedaan. Mijn oma verzuchtte wel eens dat alle dagen zo op elkaar leken. Ze zat toen in een verzorgingstehuis en mijn opa was er niet meer. De tijd dat mijn opa er nog was was een fijne tijd voor haar. Hij droeg haar op handen en kon haar laten giechelen als hij haar "Mamaloe" noemde. Dik in de 90 was hij toen hij overleed, oma overleefde hem zelfs met haar broze gezondheid. "Ach meisje": zei ze dan, " geniet maar van alles nu je nog zo jong bent. De tijd gaat harder dan je denkt. Je wenst je straks meer dagen in de week". Ja hoor oma, dacht ik dan. Maar ze heeft gelijk. De tijd lijkt echt sneller te gaan als je ouder wordt.

En toch kan tijd terugkomen, sommige dingen tikken niet weg. Herinneringen...die tikken niet weg. Ik vroeg oma eens te vertellen over de tijd dat ze opa leerde kennen. Haar ogen lichtte op, ik zag ineens een verliefd meisje. Ze vertelde over die tijd en ze giechelde erbij. Mooi om te zien dat die tijd in haar herinnering niet was weggetikt.
Ook tikt de tijd de ruzies en conflicten weg. De tijd kan mooie sporen achterlaten maar ook diepe groeven. De tijd die niet fijn was of is kun je wel verzachten door het weg te brengen...naar het kruis. Het geeft je rust als je die vervelende tijden achter je kunt laten of er iets positiefs van kan maken zodat ze in je laatste tijd niet als bittere tijd te boek staan. En in de vakantie zou je daar mooi tijd voor hebben. Zoals Jezus zegt: breng je zorgen maar bij mij ik neem ze van je af zodat je verder kunt gaan.

Fijne vakantie
Anna Brands
​
Column mei 2022

Liefde versus haat

Liefde en haat liggen heel dicht bij elkaar maar zoals er in de Bijbel staat: de liefde blijft.
Op witte donderdag heb ik the Passion gekeken die deze keer uit Doetinchem kwam. Die plaats is bij ons in de familie zeer bekend omdat mijn neef jaren de eigenaar van de Mosterdfabriek was.
In de Pauluskerk hadden zich aardig wat jongeren verzameld om gezamenlijk dit evenement te komen kijken, hoewel een aantal de kans schoon zag om in de glazenzaal hun eigen Passion te spelen. Maar fijn dat er jongeren bij Durfte (ook te volgen op Instagram) waren die deze kans aangrepen om naar de kerk toe te komen. Je beleeft het toch weer anders dan thuis op de bank denk ik. Na het programma was er gelegenheid om er nog even met elkaar over te hebben.
 
De liefde…in het geval van the Passion spatte de liefde voor Maria, de moeder van Jezus, het in de vertolkte liederen vanaf. Prachtig gedaan en het raakte me diep. Je zult je zoon maar op deze manier hebben moeten afstaan in die tijd. Hartverscheurend moet dat zijn geweest.
De liefde, de liefde van Judas voor Jezus daar blijf ik maar steeds aan denken. Hoe heeft het zover kunnen komen dat hij Jezus heeft verraden? Ik denk dat het in eerste instantie het plan van God was en is, het heeft gewoon zo moeten zijn dat iemand Jezus moest verraden en dat was in dit geval Judas. Judas, die zoveel van Jezus hield. Er is een spreekwoord dat zegt: zoveel van iemand houden dat je hem wel dood wil knuffelen. Zou het zoiets geweest zijn? Zou Judas zoveel van Jezus hebben gehouden? En toen hij Jezus had verraden kwam het berouw, zoveel berouw dat hij zich van het leven beroofde. En toch geloof ik dat Judas in zijn laatste seconden Jezus lief had.
De haat…het kwaad. Ik denk dat dat bij de farizeeërs aanwezig was. Hoewel het ook valt onder de afgunst dat Jezus zoveel mensen op de been kreeg, niks kwaads deed en van hen hield. Haat vind ik trouwens een moeilijk onderwerp en heb nooit begrepen waarom een mens een ander mens kan haten. Iemand haten maakt je namelijk van binnen stuk. Maar met veel liefde kan haat smelten.
 
We gaan nu op weg naar Pinksteren waarin wel duidelijk is dat het vuur van de liefde doorgaat.
En: het mooiste wat je kunt achterlaten zijn sporen van liefde.
 
Anna Brands
​

Column maart 2022

Open
​
En toen was het zover…Nederland gaat weer open en ook de kerk gaat weer open. Maar, net zoals ik in de vorige column schreef, we zijn allemaal een beetje beschadigd door twee jaar maatregelen rondom Covid19.
Ik vind het moeilijk om me weer helemaal “gewoon” in de buitenwereld te gaan bewegen. Ga ik met boodschappen doen nu wel of niet mijn mondkapje dragen? Kan ik nu wel of niet mijn kinderen een kus geven of mijn familie die ik helemaal niet meer heb gezien de afgelopen twee jaar vrij omhelzen? Ja, af en toe heb ik ze gezien via Facetime maar in het echt is het toch wat anders. Durf ik straks mijn schoonzusje, die afgelopen jaar de diagnose darmkanker kreeg en midden in de chemobehandelingen zit een knuffel te geven? Of is het nog te vroeg? Ik vind dat moeilijk.
Wat ik ook moeilijk vind is om weer naar de kerk te gaan. Is het niet te vroeg? Kunnen we niet nog even wachten? Ik ben boven de 60 dus ja, hoor wel bij de risicogroep ondanks dat ik kerngezond ben doe je dan toch voorzichtig. Ook hebben we een dochter in huis die ook tot de risicogroep hoort dus dan wordt het “Nederland gaat open” ook een onzeker open. Er blijven voor ons nog even grenzen aan het open gaan.
 
Maar ik begrijp het wel, we willen zo graag in ons Vaders huis met elkaar zingen en Hem aanbidden. Elkaar weer ontmoeten en vertellen hoe het met je gaat. We willen elkaar weer zien en samen koffie drinken. We willen er weer voor elkaar zijn want als je elkaar ziet, zie je ook hoe het met de ander gaat. Kun je écht voelen hoe het met de ander gaat.
Het zal nog moeilijk worden om elkaar weer te vinden want we zijn beschadigd door de maatregel van afstandhouden. Durven we al een hand op iemands schouder te leggen? Ik hoop en bidt dat we dat snel weer gewoon zijn. Dat we elkaars huidhonger kunnen stillen en met elkaar weer open en vrij ons kunnen bewegen in en buiten de kerk.
Maar ik hoop dat we met Pasen allemaal open gaan, kunnen vieren dat we niet “dood” zijn maar leven in geloof dat Jezus is opgestaan. Dat we elke keer opnieuw mogen beginnen en met elkaar in vrijheid samen mogen komen om Pasen te vieren. Zijn opstanding mogen vieren en vol goede moed een nieuwe start mogen maken.
 
Anna Brands
​

Column januari 2022

Volle inbox
 
Zo rond de feestdagen loopt mijn inbox vol. Ik weet niet of iedereen bekend is met de inbox van je mailadres? Je kunt het heel goed vergelijken met je brievenbus die vol is en steeds voller wordt met van alles en nog wat aan reclamefolders, kranten, brieven en nu de kerstkaarten. Als je die brievenbus niet leeghaalt loopt ie vol.
Mijn inbox loopt ook vol maar dan met reclame en allerlei soorten aanbiedingen waar ik toch niks aan heb. Op mijn fysieke brievenbus zit al een NEE NEE sticker dus die blijft redelijk leeg maar die mailbox…ongelooflijk wat een troep je af en toe binnenkrijgt. Je zou bijna besluiten om maar geen mailadres meer te hebben en over te gaan op de handgeschreven brieven en kaarten. Dat is overigens veel leuker. Krijg je van een onbekende een brief blijkt het na openen van een nicht uit Zeeland te zijn. Dat bracht mij op het idee om al mijn neven en nichten een persoonlijke brief te schrijven en te vragen hun verhalen op papier te zetten van onze gezamenlijke opa en oma. Hoe leuk dat is blijkt wel uit alle brieven die hier nu binnenstromen met verhalen van vroeger. Zeker een aanrader!
 
Ik ben erg van de bewaarderige en heb ook allerlei brieven en kaarten van allerlei mensen bewaard. Wat moet je ermee zul je denken maar tijdens deze periode waarin we toch weinig van huis gaan en mogen is het leuk om juist deze brieven weer op te duikelen. Wat was het leven toen anders! Het zijn allemaal verhalen van vóór de Corona. Een kaart vanuit het zonnige Frankrijk waar mijn vader was. Hij beschreef hoe leuk de bonte avond op de camping was en dat er gezamenlijk gegeten werd van een heel varken wat aan het spit draaide. Hoe mijn vriendin beschreef over een popconcert waar ze was en het publiek met z’n allen arm in arm meedeinde op de muziek. Een heel lange brief van mijn oom en tante die in Benidorm overwinterden en vertelden hoe leuk het was dat hun kinderen met de kleinkinderen op bezoek waren en dat ze met z’n allen in de woonkamer op luchtbedden sliepen omdat het wel erg warm was. Allemaal dingen die toen heel gewoon waren…
Er is één brief die heb ik al bijna 40 jaar goed bewaard. Dat is een heel speciale brief waarin mijn verkering van toen mij ten huwelijk vroeg. Hij beloofde goed voor mij en onze eventuele kinderen te zorgen als ik JA zou zeggen. Ik heb ja gezegd…
 
Mocht u deze Lockdown niet veel te doen hebben dan zou ik zeggen: kruip de zolder eens op of kijk in uw archief. Misschien vind je daar wel een brief van iemand die u dierbaar was en er nu niet meer is of komt u een belofte tegen die nog nagekomen moet worden. Mocht u geen brieven meer hebben, schrijf dan zelf eens een brief naar iemand die u lang niet meer gesproken heeft. Het zal zeker de moeite waard zijn.
 
Ik kwam nog een verjaardagskaart tegen uit 1966 waarop stond: “Lieve kind, ik wens je een liefdevol leven toe. Kus van oma Anna”. Leuk toch?!
 
Anna Brands ​

Column november 2021

Voorleven
 
Daar ligt ie dan. Op de tafel. Ik pak hem op en lees: tiener Bijbel, het mysterie onthuld… We hebben deze Bijbel jaren geleden aangeschaft om de taal van de Bijbel toegankelijker te maken voor de tieners die toen hier in huis woonden. Maar inmiddels zijn onze tieners uitgevlogen en nu ligt deze Bijbel in de vensterbank te liggen.
Nu ik hem zo doorblader zie ik veel uitleg in staat zoals wie Jezus van Nazaret was of Johannes de Doper maar ook de locaties worden aan de hand van een landkaart inzichtelijk gemaakt. Eigenlijk veel meer informatie die je in de gewone Bijbel niet kunt vinden. Daar zijn weer andere boeken voor. Maar deze Bijbel geeft veel inzicht voor tieners. Bij ieder verhaal staan er ook vragen, op deze manier heb je de mogelijkheid om met de tiener in gesprek te gaan. Je krijgt dan een klein beetje inzicht in hun geloofsleven. Een mooi moment van de dag was dat.
Spreekt u nog wel eens met uw tiener over de Bijbel, over het geloof wat hij of zij nog heeft? Ik merk dat het bij een tiener een vluchtig geloof kan zijn, als iets wat je af en toe gebruikt maar dat ze dan weer op de plank leggen. Daarom is het denk ik ook moeilijk om een goede vorm te vinden om tieners bij een kerk (geloofsgemeenschap) te houden. Zéker spelen ouders daar een hele grote rol in. Vooral een voorbeeld rol. Als je je kinderen vanuit de Bijbel leert om iemand te vergeven en je houdt zelf wrok jegens iemand dan ben je niet echt een voorbeeld. Het belang van goed voorleven is cruciaal in deze. Maar een gesprek over het geloof met een tiener blijft een spannend iets. Vinden je nogal snel saai, oud of dat je zeurt. Dus laten we het meestal maar zo. Ik ook hoor, het wordt anders een moeilijk gesprek met een tiener die niet wil. Ik had er dus wat op bedacht wat ook werkte…gewoon de tiener Bijbel op tafel laten liggen. Het liefst op een bladzijde waar een tiener nieuwsgierig van wordt.
Maar het belangrijkste blijft toch om voor te leven hoe het leven bedoeld is om te leven. En ja, je mag ook gewoon je fouten maken en je twijfels hebben, zolang je er maar van leert. Maar het blijft ingewikkeld.
 
Anna Brands

​Column september 2021

Welk een vriend…
“Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het er op aankomt
voor je bidt of voor je vecht
Pas als je iemand hebt
die met je lacht of met je grient
dan pas kun je zeggen: ik heb een vriend”
 
“Zomaar een versje”, zoals de meester Toon Hermans zelf placht te zeggen. Het gaat over een vriendschap voor altijd en in alle tijden.  Vriendschappen zijn een belangrijk fundament van je leven vind ik. En ik bedoel niet dat je hordes vrienden moet hebben maar gewoon één écht vriend. Ik denk en ik hoop dat iedereen wel één echte vriend heet zoals wordt bedoeld in het bovenstaande vers. Zo’n vriend is heel kostbaar, wees er zuinig op.
 
In de bijbel zijn er ook vrienden die onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden, denk aan:
David en Jonathan, 1 Samuel 18: 1. Vanaf het eerste moment dat zij elkaar zagen waren ze vrienden. Ze hadden alles voor elkaar over en Jonathan had David lief als zijn eigen leven. Persoonlijk vind ik dit de mooist beschreven vriendschap in de bijbel.
Je hebt ook Job en zijn vrienden (Job 2:11) maar als het niet goed gaat met Job geven deze vrienden eigenlijk Job zelf hier de schuld van. De vriend die het hier voor Job opneemt is God zelf die in Job 42:7 een standje geeft aan de vrienden van Job over hun gedrag.
En Jezus had het ook over zijn vrienden (Lucas 12:4) maar noemt ze ook “broeders” (Mattheüs 28:10) of “kinderen” (Marcus 10:24).
Misschien is het dat wat een vriend een vriend maakt? Een vriend voelt als een broer/zus of als een kind… Het is denk ik wel wat het gevoel vriend het best omschrijft. Je wilt alles doen voor je vriend, in goede en slechte dagen. En een echte vriend blijft, je hele leven lang, je vriend.
 
Toen mijn vader in het hospice lag en we hadden het samen over zijn leven. Waar was hij dankbaar voor? Hij vertelde dat hij dankbaar was voor de kleren die hij heeft gehad zijn hele leven van na de oorlog. In de Hongerwinter had hij één broek, één trui en een paar schoenen…dat was het. Hij was dankbaar voor zijn vriend Paul, zijn beste vriend waarmee hij angstige tijden in Nieuw Guinea heeft meegemaakt. Hun vriendschap was rotsvast. Ook was hij dankbaar voor de vriend Siebe, onze viervoeter die ook gek was op hem. Bij het vertellen over deze twee vrienden liepen tranen over zijn wangen.
Hoe mooi was het om te zien dat hij in gedachte met deze aardse vrienden naar die andere vriend ging…Jezus.

 
Anna Brands
​

Column juni 2021
​Thuis geloven

​Thuis geloven. Het is wat we al ruim een jaar doen. Sinds maart 2020 komen we niet meer bij elkaar in het huis van onze Vader. En dat heeft tot gevolg dat er creatieve manieren zijn gevonden om toch als kerk met de gemeente in contact te blijven. Sommige gemeenten hebben al hun leden een kaartje gestuurd, persoonlijk geschreven. Er zijn gemeenten die stuurden bloemen naar alle mensen, iets wat bij ons voor twee mensen op elke zondag wordt gedaan. En een gemeente in Heerenveen bedacht een vlag/poster met een mooie tekst erop “HOUD MOED HEB LIEF”, je komt ze in heel Nederland tegen. Maar wat bijna alle kerkelijke gemeenten tijdens deze pandamie hebben gevonden is de mogelijkheid van internet. Er is een legio aan kerkdiensten die je op zondagochtend live kunt volgen. Je zou er een weektaak aan hebben om al deze diensten te bekijken. En wat verschillen ze allemaal van elkaar!
Persoonlijk vind ik het een topuitvinding dat ook kerken dit doen, dat de Pauluskerk dit doet.
Er zijn mensen die zich geheel op z’n zondags gekleed voor de beeldbuis bevinden maar ik weet dat er ook veel mensen in pyjama de dienst volgen of op een later tijdstip terug kijken. En dat kan allemaal. En wat let je om als kind lekker dansend door de kamer te bewegen als het kinderlied klinkt.
Wat ik persoonlijk ook fijn vind is dat er gewoon een kop koffie met wat lekkers voor mijn neus staat als de kerkdienst begint en tijdens de dienst gewoon een tweede kop in kan schenken.
Wat ik wat minder vind is dat er ondanks de dienst het contact met de kerkelijke familie verwaterd. Je kunt er niks aan doen. Als je elkaar in het eggie tegenkomt praat je even snel over hoe het gaat en de groeten thuis en dan gauw weer naar je eigen stek, daar voelt het veiliger dan in de winkel of op straat. Het voelt raar om dicht bij de ander te komen, je bent het ontwent. Als straks alles weer “normaal” is moeten we allemaal afkicken denk ik en onze persoonlijke ruimte weer ruimer maken om de ander te ontmoeten.
Maar voor nu geloven we thuis. We luisteren naar de dienst en zingen soms mee, we bidden en leven mee met de mededelingen uit de gemeente. Maar het geloven blijven we thuis doen, het is niet anders. En thuis geloven is toch anders als samen als één grote familie in het huis van onze Vader. Maar…er is hoop! Langzaam gaat het de goede kant op met het dalen van de cijfers gaat de wereld langzaam open. Nog even en dan kan “thuis geloven” weer “samen geloven worden”…ik kan niet wachten!
 
Anna Brands


Column april 2021

Gebed voor de kinderen
Door de pandemie zitten veel kinderen/tieners thuis. Geen of weinig school en hun klasgenoten, vrienden en vriendinnen zien ze weinig. Zo hier en daar hoor ik dat kinderen écht in de knel komen met zichzelf. Het is ook heel moeilijk voor hen, ze kunnen en mogen nergens naar toe. Vroeger, voor de pandemie, was er een tijd dat ze zeurden en mopperden dat ze niet naar school wilden…dat is nu echt anders. Behalve misschien voor de kinderen die het niet leuk hebben op school, die gepest worden of het moeilijk vinden op de school waar ze nu op zitten. Ouders vinden het ook moeilijk dat kinderen overwegend thuis zitten maar helaas…het is niet anders.
Ook zijn er ouders en grootouders waarvan de kinderen en kleinkinderen al heel lang niet meer bij hen komen vanwege de pandemie. Misschien geeft het volgende gebed de hoop en de kracht om het zelf vol te houden…omdat je het niet alleen hoeft te doen.
 
“Gebed voor mijn kinderen
 
Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen
graveer Gij ze daarin met onuitwisbare schrift?
Dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks als tarwe zift.
 
Houdt Gij mijn kinderen vast als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos de wereld hen zal haten
als zij niet in het schema van de wereld zullen gaan.
 
Ik vraag U niet mijn kinderen elk verdriet te sparen
Maar wees Gij wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naam wil hen in Uw Verbond bewaren
En laat ze nooit van U vervreemden
nooit, hun leven lang
En laat ze nooit van U vervreemden
nooit, hun leven lang”
 
Helaas heb ik de schrijver hiervan niet kunnen achterhalen maar vond het een bemoedigend gebed.
Grootouders, ouders en kinderen…Houd moed Heb lief
Anna Brands



Column februari 2021

Als het stormt
 
Terwijl op de achtergrond het Kamerdebat over de avondklok klinkt bedenk ik me dat ik nog een column mag schrijven voor het komende kerkblad, de website en de Facebookpagina.
Het valt me op dat als je veel thuiswerkt de dingen gewoon door elkaar gaan lopen, letterlijk en figuurlijk. Mijn wederhelft beweegt zich regelmatig met zijn IPad door de kamer om een kopje koffie te zetten. Hij is dan gewoon in vergadering en loopt al pratend met oordoppen in voorbij. Soms zit hij aan de tafel en hoor ik ineens: “Heb je Anna wel eens gezien?” en dan wordt de IPad omgedraaid en zie ik een vreemd gezicht waar ik wel de naam van weet. Op deze manier zie ik zijn collega’s ook eens.
Onze gezinshuisbewoner krijgt beneden digitaal les van school. Zijn klasgenoten hoor ik op de achtergrond vragen waar hij woont en hoe het eruit ziet. Hij draait zijn IPad zo dat iedereen de kamer en de tuin kan zien. Blijkbaar hebben ze een bepaald beeld bij hoe een gezinshuis eruit ziet en het valt ook nog tegen dat het een gewoon huis is met wel “een giga grote tuin”, volgens een meisje uit zijn klas. En ook zijn gezinshuismoeder ziet er normaal uit… Daarna grijpt de leerkracht in en gaat de les weer gewoon door.
Onze dochter heeft een bedrijf aan huis en komt met haar zelf gemaakte kleding voor een klant beneden. Of ik even een foto kan maken want dan kan haar klant beter zien hoe de stof valt en of deze er een jurk of rok van wil hebben.
Zelf ben ik druk bezig met verslagen schrijven en een afspraak maken met de gedragswetenschapper omdat deze ook nodig weer eens langs moet komen. Meteen bezoek ik maar een site met lekkere recepten want zo langzamerhand weet ik ook niet goed meer wat ik medebewoners voor moet schotelen. Het moet wel verantwoord zijn en twee keer in de week zonder vlees voor de vegetariërs onder ons.
Maar de grootste uitdaging ligt erin om het nog vol te houden met deze tweede Lockdown. Met al die bewegingen in huis lijkt het wel of het af en toe stormt in huis. Een ieder heeft wel zo zijn dingen die zij/hij doet op een dag en we doen ons best het gewone ritme vast te houden. Maar we zijn ook al redelijk uit gepuzzeld en de spelletjes die we hebben zijn ook meerdere malen uitgespeeld, zelfs de meeste films zijn al bekeken. Hoe gaan we dit doen de komende weken… En dan denk ik ineens aan een lied wat ik afgelopen zondag hoorde, Opwekking 592 God van licht. Wat een prachtige tekst! Ik zou zeggen: lees de tekst eens of zet de cd op…hier kan ik wel mee verder de komende weken.
 
Anna Brands

Column december 2020

Engelen
​
Vorige week werd er een oproep gedaan bij omroep Max waarbij je kon aangeven wie jou Engel is. Ik moest meteen denken aan de Engel Gabriël, een Engel die goede tijding brengt zoals met zegt. Deze Engel verschijnt aan verschillende mensen uit de Bijbel. In de Joodse geschriften verschijnt hij aan de profeet Daniël om hem zijn visioenen uit te leggen. In het Nieuwe Testament komt hij bij Zacharias en Maria en voorspelt de geboorte van Johannes de doper en Jezus. Als enige van alle Engelen wordt deze Engel trouwens afgebeeld als zowel man als vrouw.
Maar ik zat er naast met de bedoeling die omroep Max had, het ging hier om mensen waarvan jij vind dat diegene een Engel is. Uit alle inzendingen kwam zangeres Marga Bult als Engel uit de bus en zij kreeg hiervoor ook een mooi beeldje uitgereikt. Ik dacht: “Huh?”. Maar het was de invulling aan haar leven sinds de Coronapandemie wat haar tot Engel maakte. Zij had haar oude beroep als verpleegkundige had opgepakt en op de Corona-afdeling in een ziekenhuis werkte. En tijdens het interview vertelde ze dat ze zich vereerd voelde maar dat het eigenlijk geldt voor alle verpleegkundige die zich dienstbaar maken tijdens deze pandemie. En toen dacht ik ja, jij bent echt een Engel.
De dag erna kreeg ik van mijn Engel vriendin een prachtig gedichtje, van Oeke Kruythof, wat hier heel goed bij past:


Engel


Hoe beschrijf je een Engel
is het een hij of een zij
buitenaards of bovenaards
door verblindend licht omgeven?

Hoe het ook zij
het liefst is mij
de aardse Engel
die ik zonder haperen
beschrijven kan:

De vriend
die vreugde verdubbeld
verdriet halveert
De vriend
van altijd en overal
zonder mankeren
zo bijzonder
Een Engel
Ik wens jullie allemaal zo’n Engel toe, die er voor je is in goede en slechte tijden. En…probeer ook eens een Engel voor een ander te zijn, dat geeft wederzijdse vreugde en gedeelde smart.

Anna Brands


Column oktober 2020

Overstappen
 
Heeft u ook de overstapdienst gezien?
Wat leuk dat de kinderen door middel van een filmpje en foto's zo mee deden aan de dienst. Ik begreep dat ook zij de liederen hebben aangedragen, allemaal Opwekking! Het blijkt dat de kinderen positief in het leven staan door deze muziek te kiezen. Mooie en hoopvolle liederen die we hier thuis van harte meezongen. Heel anders dan in de kerkzaal waar groen en rood om beurten mochten zingen. Weer een taak die de dominee erbij kreeg...het gaat steeds beter met de wisselingen van kleurkaart heb ik begrepen.

En nu zijn de kinderen overgestapt naar een volgende manier van onderricht in het geloof. Er zal meer gevraagd worden naar de eigen interpretatie van bijbelstukken. De onzekerheid of je er wel wat van mag vinden...en wat vind ik er dan van? En mag je er ook anders over denken? En hoe pas je de lessen uit de bijbel toe in het dagelijks leven? Het zal een groeiproces worden waar de leiding van de tienerdiensten en de jongerenwerker hen in zal ondersteunen.

Ook voor ouders is het een overstap naar het langzaam volwassen worden van hun kind wat steeds meer een eigen mening gaat geven en moeilijke vragen gaat stellen. Succes ouders, je zult af en toe verbaasd staan over de kijkwijze van je kind op bepaalde bijbelstukken. Ik wens jullie veel goede gesprekken met je kind toe.

En wij, rest van de gemeente...zijn wij ook overgestapt? Overgestapt in deze dienst die toch een beetje anders was dan anders met filmpjes, Opwekkingsliederen en een aardig korte preek. Laten ook wij eens met een andere blik sommige bijbelstukken lezen en er met onze (volwassen) kinderen over praten...het zal u verrassen welke goede gesprekken er kunnen ontstaan.
​

Column juli / augustus 2020

Een beetje open
Wat zitten we al lang binnen! In de afgelopen 12 weken hebben we ons netjes aan de regels van het RIVM gehouden en zijn met ons gezinshuis in Lockdown gegaan. Dat betekende niemand naar buiten en niemand naar binnen. Voor ons gezinshuiskind betekende dit dat hij niet naar zijn moeder kon om te logeren, dan is beeldbellen een alternatief maar toch wat behelpen aan beide kanten. Voor hem viel het af en toe niet mee. Gelukkig hadden we de loopjes met de hond waardoor we toch even naar buiten konden en door de buurt konden lopen. Als je zo lang binnen zit ken je al snel de gewoontes van de mensen die in je straat wonen, wanneer ze boodschappen doen of met de kinderen in de tuin een leuk spel spelen. Aangezien mijn wederhelft boven de 60 is deed ik de boodschappen en kwam op die manier af en toe andere mensen tegen.
En dan op de eerste zondag…tja, we konden natuurlijk niet naar de kerk. Dat was vreemd! Wel naar de kerk willen en niet mogen gaan. Gelukkig konden we de kerkdienst beluisteren en op een gegeven moment ook gewoon zien. Wat was het fijn om de eerste keer de dominee in je huiskamer te mogen ontmoeten en weten dat er meer kerkfamilie ook verbonden waren. Ver weg van elkaar maar op deze manier ook weer een beetje dichterbij.
En nu gaat Nederland en je eigen wereld weer een klein beetje open. Heel voorzichtig worden de maatregelen soepeler en zie je meer mensen op straat. De kerk gaat weer heel langzaam open. Het zal nog een hele klus zijn om te bedenken hoe wel elkaar weer in levende lijve in God’s huis mogen gaan ontmoeten. Ik kan me zo voorstellen dat je je op moet geven welke zondag je graag in de kerk zou willen zijn. Dat er bij binnenkomst handen worden ontsmet, sommige mensen misschien mondkapjes dragen en je een plek krijgt toegewezen. Wat we weten van het RIVM is dat er bij het zingen de meeste kans op besmetting bestaat en daarom mogen we in de kerk niet meezingen…dat is raar. Niet zingen in een kerkdienst! Gelukkig hebben we wel een muziekteam die dat voor ons allemaal zal doen, heel fijn! In ons hart zingen we mee. Zou je eigenlijk mee mogen neuriën vraag ik me af…
Anna Brands

​Column mei 2020

Het voelt als Noach
 
Iedere keer als ik een column mag schrijven voor het kerkblad komen de onderwerpen vanzelf bovenborrelen zodra ik achter mijn laptop plaats neem. Deze keer kwam het onderwerp Noach al in de ochtend bij het ontbijt in mijn Inbox in mijn hoofd terecht. Hoe kan het zult u denken maar dat is wat er gebeurd met schrijvers, het komt gewoon binnen.
En nu Noach. In mijn gedachtenbox had ik al een hele column klaar, maar…toen kreeg ik een berichtje van mijn beste vriendin. Ze had een mooi stukje gevonden…over Noach! Nou ja, hoe kan dat nou, daar gaat mijn column dacht ik. Maar toen ik het las dacht ik meteen, deze tekst, dit stuk ga ik gewoon delen in het kerkblad. Het zegt precies hoe het in mijn hoofd een column was geworden.
 “Een familie in “lockdown”
Meer dan een jaar lang zaten Noach en zijn gezin opgesloten in de ark. Slechts één raam, geen terras, geen internet, geen telefoon, geen Youtube, geen Facebook, geen Netflix. Ze hoorden slechts de regen en het klotsen van de golven. Ze brachten hun tijd door in gebed, hielden van elkaar en zorgden voor de dieren. God zorgde voor hen, omdat Noach een geloofsman was en Zijn Woord gehoorzaamde.
Hoewel er buiten een oceaan is met virusdreigingen en we nu als het ware in een storm zitten, laten we er aan denken dat God over ons waakt. Wees niet bang! Wees Hem trouw en wacht geduldig. De regen zal stoppen, de regenboog zal verschijnen. Het zal uiteindelijk goed komen!”
“Want Ik ben de Heer, uw God. Die uw rechterhand vastgrijpt en tegen u zegt: Wees niet bevreesd, Ik help u”
(Jesaja 41:13)
 
Anna Brands

​Column februari en maart 2020

Aan de hand van…
​
“Als ik straks dood ben loop ik aan de hand van onze Vader de hemel in”, dit zei een goede vriendin van mij ooit met veel vertrouwen tegen me. Helaas is zij enige jaren geleden zonder aanwijsbare reden plotseling overleden maar ik denk dat het ook  gebeurt is zoals Stijn zei.
Ik moest hier afgelopen zondag (12 januari) indirect even aan denken toen ik Greetje (van de kinderkerk) de kerkzaal zag verlaten met aan haar linkerhand een manneke van een jaar of vier. Hij vond het duidelijk eng om met deze onbekende vriendelijk lachende mevrouw mee te lopen en keek nog een keer om naar zijn papa. Deze papa knikte bemoedigend en lachte naar hem en daar ging het kereltje. Wat een mooi gezicht vond ik dat.
Het manneke had het vertrouwen gekregen van zijn vader dat het goed was om met deze voor hem “nieuwe mens”  mee te gaan naar een ruimte die hij niet kende.
Wat is het toch belangrijk dat je als ouder je kind het vertrouwen in andere, onbekende mensen kunt geven zodat het kind stevig in de schoenen kan staan en vrij kunt opgroeien met de bemoediging  van de ouders dat het goed is.
Lijkt het niet een beetje op de reden waarom God zijn zoon naar de aarde heeft gestuurd?
Persoonlijk denk ik wel.
Jezus heeft ons zoveel dingen geleerd om de mensen om ons heen te vertrouwen maar ook te helpen. Hij heeft de schrijvers zoveel redenen gegeven om te schrijven over zijn leven zodat wij vertrouwen mogen hebben in God. Dat zijn Vader een Vader is die was, is en er altijd zal zijn. De Bijbel staat vol met leefregels en gelijkenissen hoe wij als mens mogen leven en als mens vertrouwen mogen hebben in elkaar. Maar ook het vertrouwen mogen hebben in “later”.
Jezus zelf heeft gezegd dat hij een plaatsje voor ons in de hemel bewaard. Daar mag je als mens, als Christen op vertrouwen.
 
Heeft u na het lezen van deze column zin om van het vertrouwen van onze Vader te horen? Zet dan opwekking 42 eens op…je kunt hem ook in canon zingen (zou ds. van Ark zeggen)
 
Anna Brands

Column december 2019

“We leven in vertrouwen op God; wat komen gaat is nog niet zichtbaar”
2 Korintiërs: 5-7
 
Deze tekst heb ik dit jaar als tekst voor onze kerstkaart gekozen. De afbeelding is van een klein jongetje wat met een grote gans op een weg loopt richting de opkomende zon. Een mooi duo zo. Een jong kind, teddybeer onder de arm, samen met een gans…onbevangen de toekomst tegemoet.
 
Zo is het ook voor ons het komende jaar. De tijd rond kerst waarin we de geboorte van onze Heiland vieren. We komen samen met onze broeders en zusters in de kerk voor een fijne viering en gaan daarna naar huis om het Kerstfeest samen met familie of vrienden te vieren. Dit is echter niet vanzelfsprekend. Er zijn ook mensen die alleen thuis komen of het samen vieren maar van binnen toch alleen zijn. Denk eens aan deze mensen en nodig ze uit bij u aan tafel…wandel zo even samen zoals het jongetje en de gans. Misschien wandelt u onbevangen in het komende jaar 2020 ook nog eens samen.
 
Op oudjaarsdag denken we na over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, de leuke en minder leuke dingen. De intense belevenissen en de momenten waarin je denkt aan diegene waarvan je het afgelopen jaar afscheid hebt moeten nemen. Tijdens het samen oliebollen bakken passeren al deze momenten bij ons thuis in de keuken de revue.
En dan nieuwjaarsdag, een nieuw begin van het komende jaar waar we onbevangen aan beginnen. Vertrouwend op Zijn aanwezigheid, Zijn leiding, Zijn troost en Zijn oneindige liefde. Ik wens iedereen gezegende Kerstdagen en een goed 2020 onder het toeziend oog van Onze Vader.
 
“We leven in vertrouwen op God, wat komen gaat is nog niet zichtbaar”…

Anna Brands


Column oktober 2019
​
Familiebedrijf
 
Onze oudste dochter studeert dit jaar af en zal dan docente geschiedenis zijn. Wat ben ik daar trots op en wat zou mijn vader dat ook geweest zijn. Hij zat namelijk ook in het onderwijs. Eerst uitgezonden naar Indonesië (voormalig Nederlands Nieuw Guinea) waar hij jongens les gaf, daarna ging hij het speciaal onderwijs in als docent en later als hoofd van de school. Het onderwijs was zijn passie. Toen ik het onderwijs inging was hij trots maar als hij zou weten dat zijn kleindochter dezelfde passie deelt liep hij echt naast zijn schoenen.
Onze oudste zoon heeft de wens samen met zijn vrouw ons beroep over te gaan nemen, gezinshuisouders, en wij zijn trots.
Een vriendin van mij vertelde dat haar zoon ook kraanmachinist gaat worden net als zijn vader, trots las ik in haar ogen.
Om mij heen zijn er veel familiebedrijven, meer dan in het Westen lijkt het. Ik vind dat heel leuk om te zien als een bedrijf van vader op zoon, of dochter, gaat. Ik hou ook wel van dit soort tradities.
 
En nu moet er een bruggetje komen wat u en mij brengt bij het geloof. Dat is tenminste altijd mijn bedoeling van de columns in het kerkblad. Nou dat bruggetje was voor mij snel gevonden. Het geloof is ook een soort familiebedrijf met onze Vader aan het hoofd en als oprichter, Jezus is zijn rechterhand en de Heilige Geest als inspirator. Is het niet zo dat wij Zijn familiebedrijf, om het even oneerbiedig te zeggen, hier op aarde voortzetten?
Wij proberen te zorgen dat de aarde intact blijft zoals Hij heeft bedoeld. Dit laatste is wel een dingetje want we maken er met z’n allen wel een beetje een zooitje van.
We zorgen voor onze medemens, ver weg maar ook dichtbij. Een hand op de schouder of een bloemetje. Een ‘goed gesprek’, thema van afgelopen jaar, gaat komend jaar misschien wel een ‘goed verhaal’ worden als we vertellen over Ons familiebedrijf.
Maar we hebben in dit “familiebedrijf” wel handvaten nodig, kijk hiervoor maar eens in de Bijbel. Die wijst je de weg.
En we hebben een herder nodig die ons uitleg geeft. Ook die hebben we nu weer! Ik hoop dat ds Bouwknegt ons veel kan vertellen in een goed verhaal (lees preek) hoe we ons steentje kunnen bijdragen in God’s familiebedrijf.
 
Column juli/ augustus 2019

Fijne stilte toegewenst
​
We wensen elkaar een fijne vakantie en stappen in onze auto, op de fiets, in de bus of gaan met het vliegtuig naar onze vakantie bestemming. Veel mensen plannen hun vakantie al in de wintermaanden. Zelf houden we niet zo van vakanties plannen. Ja, we weten wel ongeveer welke weken er iemand op onze toko en levende haven past maar de bestemming is altijd een verrassing.
Ik vroeg mijn dochter laatst wat zij zo leuk vond aan onze zomervakanties. Zij vertelde dat vooral het kamperen op verschillende campings ze als een leuke ervaring ervaren heeft. Zij vond het positief dat je iedere keer weer andere mensen leerde kennen maar ook de vrijheid hebbend dat als het matig weer was of de camping niet beviel we de boel inpakten en op zoek gingen naar een nieuwe plek.
Maar de mooiste camping was toch de Christelijke camping waar we een aantal jaren geleden terecht kwamen. Het voelde een beetje als thuiskomen.
Een camping gelegen in een dal waar een riviertje doorstroomde en een klein strandje was. Activiteiten voor de jeugd maar het meest bijzondere de dienst op de zondagochtend. In de stralende zon onder een strak blauwe hemel voelde bij het zingen van liederen alsof je voor God zong. Alsof hij “daarboven” op een stoel zat te genieten van al onze stemmen. 
Een buitendienst zoals bij de Fruittuin of voorheen in de Leemkule geeft zo’n zelfde gevoel. Alsof je dichter bij God bent, het lijntje met Hem wordt niet onderbroken door een dak. Tijdens de kampeervakantie lijkt het lijntje met God ook korter omdat je niet wordt afgeleid door de dagelijkse dingen.
Wat we ook altijd bezoeken is een kerk of kathedraal. Je kunt je verbazen over de verschillende Godshuizen die de wereld rijk zijn. Verbazen over de kunst die er hangt maar vooral over de stilte... De verschillende kerken die wij in de loop der jaren hebben bezocht is vooral de stilte die mij bij blijft. Heel anders dan tijdens het geroezemoes in onze eigen kerk voor de dienst is er in zo’n grote koele kerk slechts stilte...die stilte geeft je een soort eerbiedigheid waarin je God terugvindt.
Ik wens u/je een fijne vakantie met stilte momenten waarin je de Vader weer kunt terugvinden na een jaar van afleiding.
Anna Brands

Column mei 2019

Zonde(n)
 
Persoonlijk heb ik er heel veel moeite mee als ik wel eens in een kerkdienst hoor tijdens bijvoorbeeld een doopdienst dat wij als zondig mens geboren zijn. Zeker rond de tijd van Pasen begrijp ik gewoon niet dat mensen dit kunnen zeggen maar ook nog geloven.
Is het niet zo dat Jezus voor onze zonden stierf aan het kruis?
De zonden zijn dus weg...toch?
Jezus nam toch de schulden van de mensheid op zich, daarvoor ging hij voor ons aan het kruis.
Dan lijkt het mij dat je niet geboren kunt worden als zondig mens.
Bovendien...kijk eens naar een pasgeboren baby, hoe kan die nou zondig zijn?
 
Mijn oma Gouda, ze werd 95 jaar, was heel bang om te sterven.
Ik heb haar wel eens gevraagd waarom dat was en na heel veel twijfel en geschuifel gaf ze toe dat ze veel angst had om de Vader te ontmoeten...ze was immers een zondig mens.
Maar God is toch liefde, zei ik haar. Dat vond ze heel moeilijk om te geloven. Het was haar met de paplepel ingegeven dat je zondig was. In haar tijd was wat de dominee vertelde de absolute waarheid. En deze man verkondigde iedere zondag dat je een zondig mens was dus moest dat wel zo zijn. Ik heb regelmatig met haar gesproken over de hemel en de liefde van onze Vader en ik hoop dat toen ze stierf ze Zijn grote almachtige liefde heeft gevoeld.
Het zal misschien met de tijd te maken hebben dacht ik nog, dat vroeger de dominee op een geweldig voetstuk stond en wat de goede man zei het geloven waard was. Maar het blijkt dat ook nu nog veel kerken een dominee hebben die dit verkondigd. Ik kan daar echt niet bij hoor en vind het ook best eng. Zomaar zeggen dat je zondig bent als je geboren wordt...dat kan toch niet. Geloven deze mensen dan niet dat Jezus je zonden vergeven heeft?
 
Eén van onze zonen zei ooit: “Hoe kan God nou weten wat voor dingen ik ga doen, die ook vast wel zondig zijn. Dan zou Hij in de toekomst kunnen kijken”. Mooi vind ik die twijfel en het vragen van jonge mensen hoe het nou eigenlijk zit met moeilijke dingen in het geloof.
“Maar God kent jou door en door, al voor je geboren bent heeft hij je levenspad uitgestippeld. Het enig wat je hoeft te doen is op het pad blijven”, vertelde ik hem.
“Dat is best een uitdaging”, zei hij toen. En zo is het maar net.
Het is een bijzonder grote uitdaging om op het pad te blijven lopen, er zijn zoveel verleidingen. Maar als je goed blijft lopen, met af en toe toch een (eigenwijs) zijpad komt het helemaal goed denk ik.
 
Het is best moeilijk om over dit soort dingen met je kind of grootouder te praten. Mijn andere oma was nogal van het nuchtere type mens. 
Zij zei: “Weet je wat zonde is? Boter op je hoofd smeren en droog brood eten...dat is zonde”.
Tja...

Column maart 2019

Voorjaarskriebels
Over het voorjaar kan ik wel blijven schrijven. Wat is het iedere keer weer een fleurig pallet wat uit de grond komt op plekken waarvan je het gewoon vergeten bent.  Als je goed nadenkt weet je wel waar je de bollen of bolletjes hebt gepoot in het najaar maar we vergeten dat best snel. Zeker na een lange winter is het verrassend  waar je ineens de sneeuwklokjes en krokusjes ziet bloeien. En vooral die laatste zijn voor mij wel bijzonder. Er zit namelijk een verhaal van mijn tante Riek aan vast.
 
Tante Riek was getrouwd met Ome Joh en Ome Joh was de broer van mijn oma Anna. Tante Riek was een echte Leidse. Zo eentje met de Leids rrrrrr en alles kon haar wel “lije”. Ze woonden in een klein arbeidershuisje, ze hadden het niet breed maar alles kon “lije”. Mijn Ome Joh was in dienst van de gemeente als tramschilder. In het begin netjes in de kleuren van het bedrijf maar later mocht hij ook beeltenissen op de trams schilderen. Tot op hoge leeftijd heeft hij prachtige schilderijen van de natuur gemaakt en ondertekende altijd met J. Arts. Misschien heeft u er ook wel eentje van hem hangen.
Maar Tante Riek was een welbespraakt type die altijd wel een verhaal klaar had voor aan de koffietafel. Je moest dan wel enig geduld hebben want als het over een theepotje ging wat ze op de markt had gekocht ging dat verhaal van Groningen naar Maastricht via de 16 eeuw naar het theepotje wat op tafel stond. Op het dressoir, dat hadden mensen vroeger nog, stond een blikken trommeltje wat zij had geërfd van haar bedovergrootmoeder die ooit had gewerkt bij een barones die had gewoond aan de Leidsche Rhijn. Op het dekseltje van dat blikken trommeltje stond de afbeelding van drie paarse krokussen. En als Tante Riek naar het trommeltje keek moest ze altijd denken aan het voorjaar, dan kreeg ze de kriebels. En als het zonnetje scheen en de krokussen begonnen op te komen dan kreeg ze er spontaan het schaamrood op de kaken. Wat was het geval: Ome Joh hield wel van een geintje, tot op hoge leeftijd, en Tante Riek geloofde altijd alles wat hij vertelde. Ome Joh had haar verteld dat het eigenlijk kro-kussen waren. De kro stond voor Karel de slagersjongen, Rens de zoon van de brugwachter en Otto de onderwijzer van de kweekschool. Volgens Ome Joh hadden die allemaal een oogje op Tante Riek gehad maar omdat ze met hem was getrouwd hadden ze hun kussen in de kro-kussen gedaan. Dus er groeiden heel wat kussen van kro in Leiden. Een raar verhaal zult u denken maar in 1922 was dat natuurlijk een beschamende gedachte voor een net getrouwde vrouw.
Als ik nu de kro-kussen zie bloeien denk ik altijd aan mijn Tante Riek met haar blozende wangen en krijg spontaan ook lentekriebels.
Eén van onze dochters (toen 5 jaar) noemde ze vroeger Jezuskusjes. Waarom? Haar verklaring: Omdat Jezus overal is en krokussen vind ik niet mooi, Jezuskusjes wel.

 

Column januari 2019

Wie bidt er nu voor mij?

Toen onze kinderen nog kleine guppies waren zongen we voor het slapen gaan altijd het liedje: Ik ga slapen ik ben moe. Ons jongste kind noemde daarbij altijd de namen van zijn broers (3 stuks) en zussen (3 stuks) op en als hij er zin in had werden ook de grootouders en de dieren niet vergeten.
Ik herkende dat wel van vroeger toen ik dat zong terwijl mijn vader op de rand van mijn bed zat. Ook ik noemde het liefst alle mensen die ik kende voordat het Amen werd gezongen. Mijn vader zat altijd geduldig te wachten, ook als hij een vergadering had of naar het voetbal wilde kijken. Ik heb denk ik zijn geduld georven want ook ik wachtte bij al onze kinderen tot alle namen genoemd waren en het Amen klonk.
Als de kinderen wat ouder werden leerde ik hen: Handjes gevouwen...bij dit slaapgebedje was niet de mogelijkheid om al de namen te noemen. Maar, hierna leerde ik ze dat je na dit lied met de Vader kan praten. Eerst ging dat hardop maar later hadden ze liever dat moeders de kamer verliet. Het is toch een persoonlijk gesprek vind ik .
Nu ik wat groter ben eindig ik de dag altijd met dit laatste gebed en praat daarna met onze Vader. Leg dan bij hem mijn zorgen, verdriet maar ook mijn dankbaarheid van de afgelopen dag neer.
Maar...toen mijn ouders waren overleden was er een avond dat ik Vader vroeg:"Maar wie bidt er nu eigenlijk voor mij?" Het was een raar gevoel, een gevoel van onbehagen. Ik voelde me verdrietig. Je ouders kunnen niet meer voor je bidden omdat ze al in de nieuwe wereld zijn. Heeft u of heb jij dat ook wel eens gedacht? Je voelt je dan even een verloren schaapje, verlaten en alleen. Gelukkig kwam het veilige gevoel snel terug bij de gedachte dat Abba ons nooit vergeet. Een vader vergeet zijn kind niet, onze Vader vergeet je niet. Hij kent je door en door en weet wat er in je leeft. Hij troost en geeft veiligheid en Zijn zoon bidt voor jou...en mij, amen.

Anna Brands

Column november 2018

Die kleine dingen
 
Ieder jaar begin ik met een nieuw dagboek, niet per 1 januari maar gewoon half oktober. En het is ook gewoon een schriftje waar ik de dingen neerpen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er niet iedere dag inschrijf, daar heb ik gewoonweg de tijd niet voor.
In het dagboek schrijf ik wel iedere week een overzichtje van wat er die week is voorgevallen. Aan het eind van het jaar lees ik het dagboek nog eens rustig door.
Wat is er dit jaar eigenlijk allemaal gebeurt? Door het doorleven van de dagen van alledag vergeet je soms wat je het afgelopen jaar allemaal hebt beleeft.
Ja, de hoogtepunten weet je meestal nog wel maar weet je ook de kleine kostbare momenten nog?
Die hand op je schouder toen je op de markt liep en diegene tegen je zei dat zij weet wat je doormaakte? Zomaar, iemand die jou kent maar waarvan jij denkt; wie ben jij ook al weer?
Het voorval op straat waarbij iemand naar je toeterde, en hij zijn hand opstak. Ik ben super slecht in het onthouden wie wat voor auto heeft maar ik zwaai wel altijd terug.
Of die ene keer toen je op je fiets zat en een moeder met twee kinderen op de fiets inhaalde en haar hoorde zeggen tegen haar oudste kind dat ze het zo knap van hem vond dat het vandaag zo goed was gegaan op school.
En dan die keer dat je je gordijnen open deed en de meest prachtige zonsopgang zomaar gratis op je netvlies kreeg.
Of...vult u er maar eens een paar aan, weet u ze nog.
" 't Zijn de kleine dingen die het doen..." is een liedje van Saskia en Serge uit de vorige eeuw. Maar wel zo waar. Het zijn ook de kleine dingen die het doen in je leven. En weet je...die komen altijd onverwacht. Zomaar, als door een engeltje gebracht. Ze kosten niks, zijn trouwens nergens te koop en toch heel kostbaar. Het is een gebaar van waardering voor de ander, je ziet haar/hem staan en geeft je gift van de geest: liefde, en een beetje blijdschap aan de ander.
Die kleine dingen schrijf ik op en zet ze tegenover de conflicten, de frustraties en de moeheid van het afgelopen jaar. En wat blijkt...die kleine kostbare momenten zijn altijd in de meerderheid. Het lijkt alsof deze mooie momenten en voorvallen de vervelende momenten wegwassen.
En wat mijn mooiste mooie moment van het afgelopen jaar was? Toen mijn kleinzoon van bijna vier zei: "Oma, jij bent heel lief". Alle vervelende dingen smolten meteen weg.


Column september 2018

Schaduwhoppen
​
Ja u leest het goed, schaduwhoppen. Ik weet niet of dit woord bestaat en anders heb ik het bij deze uitgevonden. 
Heeft u in afgelopen periode op een camping gestaan of misschien wel gewoon in de tuin uw vakantieperiode gevierd. En tijdens de hittegolven ook schaduwgehopt? Op de kamping kwam dit veelvuldig voor, overal zag je mensen hoppen van schaduw naar schaduw, onder een boom, parasol of voortent. Tafels, stoelen en koelboxen werden veelvuldig versleept. Wat was het warm! Wij zaten in Frankrijk, zoals zovele Nederlanders merkten we, waar de warmte toch aangenamer aanvoelt. De afgelopen 35 jaar gingen we altijd voor het gegarandeerde mooie weer...nou dat hoefde deze zomer dus eigenlijk niet!
Maar terug naar de schaduw. Ik had eigenlijk wieltjes onder mijn stoel willen hebben maar ja dat staat ook zo raar. Bleef maar slepen met mijn stoel! Ik bedacht me, toen ik veel kampeerders zag schaduwhoppen dat er eigenlijk maar één grote schaduw is. Er is ook een liedje van Elly en Rikkert over wat ik altijd voor onze kinderen zong als ze naar bed gingen. Het gaat over een kuikentje wat onder moeders vleugels in haar schaduw schuilt omdat het daar veilig is. De vergelijking in het lied is de schaduw van de moeder met de schaduw van onze Vader. Er zijn ook andere liederen waarin er wordt gesproken over de schaduw van God. Het is goed om dit te weten want in Zijn schaduw kun je altijd schuilen, altijd. Soms heb je Zijn schaduw harder nodig maar soms denk je dat je wel zonder Zijn schaduw kunt. Dan ga je het toch zelf proberen en komt er dan achter dat je niet zonder Zijn beschermende schaduw kunt.
Zijn schaduw is er altijd, het is er veilig, er is altijd plek en je hoeft niet met je stoel te schuiven...je hoeft alleen maar je ogen te sluiten en Zijn naam te noemen.

Column juni

​Soms gaat het anders
 
De titel hierboven is een uitspraak van ds Bronswijk. En ik moet zeggen dat als je het leven op deze manier bekijkt heel veel dingen ineens makkelijker worden om te accepteren en mee om te gaan. Mensen kunnen vreemde dingen doen maar als je ze bekijkt als wat zij doen anders is en niet verkeerd, valt het wel mee en is het soms ook beter te plaatsen waarom iemand iets doet zoals hij/zij doet.
Soms zijn het omstandigheden die niet gaan zoals verwacht. Neem de kerkdienst waar de dominees van kansel hadden gewisseld afgelopen maand. Een heel goed initiatief wat al jaren wordt gedaan. Goed om ook op deze manier onze gemeentes dichter bij elkaar te kunnen brengen. Wat dat betreft zouden we heel veel activiteiten samen kunnen doen. We geloven tenslotte in dezelfde God en lezen dezelfde Bijbel...
Maar bij de betreffende dienst was er geen organist! Alle mogelijke organisten werden gebeld, zonder resultaat. Een liturgie ontbrak. Het bleek ook nog een dienst te zijn die uitgezonden werd door de Loco...
Maar ds Wilmink liet zich niet uit het veld slaan. Voor ieder psalm en lied gaf hij de toonsoort aan en de gemeente volgde ook deze herder. Ik vond het zo "kaal"  zingen heel bijzonder en het gaf me een "samendragen" gevoel.
De schriftlezing ging over Noach en veel water. En over veel water kunnen we als Nederlander meepraten. De gemiddelde Nederlander heeft het per jaar wel 6000 keer over de regen die komt, valt of nog moet komen. We kijken onze ogen suf naar de buienradarapp. Zijn we vergeten om, net zoals Noach, naar de wolken te kijken? Omhoog te kijken waar de zegende regen vandaan komt?
Persoonlijk kijk ik altijd naar de wolken die af en toe dreigend boven Wezep hangen. In het westen waar we eerst vele jaren woonden kreeg je dan gegarandeerd een bui. Hier in Wezep gaat dat...anders. Een dreigende bui plagt hier regelmatig over te drijven en in bijvoorbeeld Hattem of Zwolle zich te ledigen. Ik ben dan ook gestopt om bij het zien van zo'n dreigende bui de was binnen te halen...
Maar anders is leuk, het zet je op het verkeerde been en laat je anders denken.
Ik denk regelmatig aan de woorden van ds Bronswijk: " Het gaat niet verkeerd, het gaat gewoon anders".



Column april 

Grote schoonmaak

Pasen...de grote schoonmaak.
In de winkels viel het me laatst op dat er grote jerrycans met schoonmaakazijn te koop zijn. Aan het oproepen van de geur van schoonmaakazijn vloog ik in gedachten terug naar mijn jeugd. Tot mijn twaalfde woonde ik in Breukelen, een klein plaatsje (toen nog) aan de rivier de Vecht in de  provincie Utrecht.
Zodra mijn moeder en de buurvrouwen enigszins de kriebels van de lente kregen werd er een middag in de week afgesproken voor de grote schoonmaak. Nee, niet in elkaars huis maar in de straat waar we woonden. Als we dan van school liepen en in de buurt van onze straat kwamen kwam de azijngeur je al tegemoet. Daar werden we heel blij van. Waarom zult u denken? Als de straat schoon was dan werd er het avondeten gedeeld. Er werden stoelen en tafels naar buiten gesjouwd en bijelkaar gezet. Alle kinderen hielpen mee en versierden de tafels met veldbloemen die we plukten. Iedere buurvrouw kookte voor het eigen gezin en zette dat bij een ander gezin op tafel. Tijdens het eten werden de problemen in de straat besproken én opgelost! Dat was de grote schoonmaak van de straat en de relaties onderling.

Pasen vind ik ook een soort grote schoonmaak. Tijdens de Paasdienst komen we bij elkaar en zo hier en daar worden problemen opgelost of in ieder geval met elkaar besproken.
Daarna is er bij ons thuis een Paasbrunch waarbij al onze kinderen hun best doen om bij aanwezig te zijn. We proberen dan ook grote schoonmaak te houden met elkaar. Rondom de tafel. Dit jaar zijn we met 12 personen...
Jezus ging voor ons aan het kruis voor onze zonden, onze tekortkomingen, een soort grote schoonmaak voor de wereld. Zouden we dan ook niet eens per jaar een geestelijke grote schoonmaak moeten houden? In je binnenkamer kijken wat opgeruimd kan worden en dan vol goede moed op weg naar Pinksteren.

Column februari 2018

Daar ben ik goed in!
 
Laatst vroeg een predikant tijdens de dienst aan de kinderen voor in de kerk:
Waar ben jij goed in? Zij wisten het niet zo goed.
Ook de volwassenen kregen deze vraag. Uiteraard ging ik daar over nadenken maar kwam meteen bij het feit dat wij hier in Nederland niet leren om trots te zijn waar we goed in zijn. Is dat het Calvinisme? Zijn wij een volk van: Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg?
Eingelijk heel erg jammer dat het zo diep geworteld zit dat je niet meteen kunt zeggen: daar  ben ik goed in.
Het gevoel van bescheiden zijn zit blijkbaar heel diep. Ik heb namelijk de laatste paar weken aan verschillende mensen gevraagd waar zij goed in zijn. En eigenlijk was het iedere keer een ánder die vertelde waar diegene goed in was. Als ik aandrong kwam er wel een schoorvoetend antwoord waar zij dachten goed in te zijn.
Het is blijkbaar moeilijk om gewoon van jezelf te zeggen: ik ben goed in het zorgen voor de ander of ik kan goed bemiddelen of ik ben goed in het maken van muziek of ik ben goed in luisteren.
Iedereen is ergens goed in!
Dat weet ik zeker!
Iedereen heeft namelijk een talent gekregen, een persoonlijk talent.
Ouders weten meestal heel snel van hun kind wat hun talent is.
Onze oudste bleek met zijn zeven jaar al aanleg te hebben in het omgaan met mensen...hij werkt in de zorg.
Onze tweede bouwde met zijn achtste van lego een theater met licht en geluidsapperatuur én beweegbare tribunes...hij werkt als licht en geluidsman.
Onze oudste dochter kon al heel vroeg haar jongere zusje wegwijs maken bij haar schoolwerk...zij studeert nu geschiedenis en wil het onderwijs in.
Onze jongste dochter heeft er wat langer over gedaan om haar talent te vinden maar...zij studeert nu voor specialist mode en maatkleding, en zij is er goed in! Zij wil een eigen Atelier beginnen.
Wat een talenten!
Ga het komend jaar eens na waar je goed in bent zodat je de volgende keer meteen kunt zeggen wat je talent. Want waar je goed in bent is je talent...gekregen van onze schepper en daar mag je best trots op zijn.
 
Anna Brands

 
​Column december 2017

Het licht delen                                                                 
Met Kerst denk ik altijd even terug aan Kerst 1983. Wat is er bijzonder aan deze Kerst zult u denken. Ik zal het u vertellen.
Mijn wederhelft een ik woonden toen in Zidim, dat ligt in Kameroen. Hij deed daar als DOG’er (Dienst Over Grenzen) een drinkwaterputtenproject. Samen met de bevolking werd er een goede plek gezocht waar water moest zitten en samen groeven ze dan een gat waar putringen in werden aangebracht. Met een emmer kon er zo schoner drinkwater door de dorpelingen gehaald worden. Het voordeel was dat de mensen zelf voor de put zorgden omdat zij deze zelf hadden gegraven. Zij wisten bovendien hoe de put dieper gegraven kon worden mocht er een droger seizoen komen in de toekomst.
Afijn, daar werd het dus ook Kerst. Op eerste Kerstdag slachtte onze boy een eend en mijn broer, die op visite was, maakte er een heerlijke maaltijd van. Rond zeven uur werd het donker en om een uur of elf hoorden wij buiten trommels en gezang. De dorpelingen vierden Kerstfeest. Natuurlijk gingen we naar buiten om te kijken naar het dansen en zingen in een grote kring en op een gegeven moment was er ook een groot vuur gemaakt.
Mijn wederhelft snelde naar ons huis en kwam terug met een stapel pakjes...sterretjes!
We  staken ze aan en al snel verzamelden de kinderen zich rondom ons. Allemaal uitgestoken handje...ze wilden er allemaal wel eentje. We deelden met z’n drieën alle sterretjes die we hadden aan ze uit.
Omdat het in de bush was is het bijna aardedonker, alleen licht  van de maan en het vuur.
Toen we de kinderen in het donker zagen verdwijnen zagen we alleen de brandende sterretjes  als dwaallichtjes in het donker.
Jezus werd geboren als Licht van de wereld, deelden wij hier ook Zijn licht uit?
Zo voelde het voor mijn wel. En ik denk ook dat het de bedoeling is dat we het Licht moeten delen. Misschien niet zo tastbaar als de sterretjes die in het donker hun weg vonden maar als we allemaal een beetje Licht aan de ander door kunnen geven wordt de wereld vast een beetje Lichter...
 
Gezegende dagen.
Anna Brands

Column oktober 2017

Jaloezie
Gij zult niet begeren uws naasten huis; gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn dienstknecht, noch zijn dienstmaagd, noch zijn os, noch zijn ezel, noch iets, dat uws naasten is.
 
Het tiende gebod. Begeren, dat is volgens mij jaloers zijn op iets of iemand wat niet van jou is. Tenminste, ik vertaal het zo voor mezelf. Nou heb ik totaal niks met jaloers zijn op zich. Naar mijn weten ben ik nog nooit jaloers geweest en heb daar ook nooit een reden voor gehad.
Ik kan wel genieten van iemand die iets moois heeft gekocht of die een lieve ezel heeft, laatste is een grapje want wiens buurman heeft er nu nog een os of ezel...
Op iemands bezittingen ben ik trouwens nog nooit jaloers geweest.
Nee, jaloers zijn was mij vreemd. Totdat mijn ouders overleden. Ja, toen werd ik ineens jaloers. Mijn ouders waren nog niet zo oud toen ze stierven (67 en 76), altijd gezond geweest totdat de kanker hen in de greep kreeg...einde oefening.
En nu, nu ben ik regelmatig jaloers. Jaloers op mensen die naar hun ouders gaan die in een verzorgingshuis wonen of nog alleen wonen maar heel veel hulp nodig hebben.
Ik wil dat ook!
Ik wil ook zuchten en steunen als ik alweer met spoed moet komen en bij aankomst blijkt dat er alleen maar een nieuw batterijtje in het gehoorapparaat moet.
Ik wil ook iedere week horen: “Nou, je komt niet vaak bij je moeder”.
Ik wil ook mijn vader tien keer uitleggen dat hij eerst koffie in het filter moet doen als hij koffie wil.
Ik wil ook schuifelen door de gang van het bejaardenhuis met mijn hijgende moeder hangend aan mijn arm.
Ik wil ook...daar ben ik dus jaloers op, gek he!
Maar ik zou heel graag steunkousen bij mijn ouders hebben aangetrokken of tien keer hetzelfde verhaal hebben willen horen.
Is dat niet goed? Soms denk ik van niet en daarom probeer ik maar te genieten van mensen die dat wel kunnen, die zich verzuchten: “Nou ga jij maar eens naar moeder ik ben van de week al geweest”. Mag ik dan ook stiekem een beetje glimlachen? Ik weet namelijk ook zeker dat mijn ouders geen makkelijke oudere ouders waren geworden, beetje zeuren hier en een beetje dement daar.
Tijdens één van de afgelopen zondagen kregen wij kerkgangers de boodschap om niet achterom te blijven kijken zoals Lot.
Ik kijk daarom maar vooruit en glimlach bij de gedachte dat ik mijn ouders straks, als mijn lichaam het begeeft, weer terug zal zien bij onze Vader.
 
Anna Brands


Column juli/augustus 2017
​
Lied...
“Heer als ik heel eerlijk ben, voel ik mij zo verward.
Het lijkt alsof uw zon niet meer wil schijnen in mijn hart
Ik probeer om u te volgen maar ‘t gaat zo vaak fout
Hoe weet ik nu zeker Heer dat u nog van mij houdt?
 
Uw enige zoon gaf u voor mij, met mijn gedachten kan ik er niet bij
Voor ik u kende, eer ik naar u vroeg
Gaf u uw zoon, dat was genoeg
 
Hij zei: “Uit de hemel zie ik jou, zie ik jouw gezwoeg
Je doet je best om goed te zijn, maar nooit is t goed gnoeg
Kom bij mij
Rust bij mij
Ik weet hoe jij je voelt
Ik wil je zo graag maken zoals ik je heb bedoelt
 
Uw enige zoon gaf u voor mij, met mijn gedachten kan ik er niet bij
Voor ik u kende, eer ik naar u vroeg
Gaf u uw zoon, dat was genoeg”
 
Het is van een cd die gemaakt is door verschillende koren uit onze vorige woonplaats.
In de auto draai ik dit nummer “Het was genoeg” regelmatig. Het gaat ook over mijn
eigen twijfels of ik het leven wat ik nu vorm geef de manier is die God voor mij heeft
bedacht, uitgestippeld. Mijn eigen eigenwijsheid en impulsiviteit maakt soms dat ik af
en toe denk dat Hij toch een ander plannetje met mij had. Ook kunnen reacties van
anderen mij soms dingen laten doen die ik niet wil doen en dan zwoeg ik weer om
het goed te doen. En ja dan twijfel ik wel eens of de zon van God, Zijn licht nog wel
in mijn hart schijnt... Maar als ik dan aan het eind van het lied uit volle borst het
refrein kan meezingen met de warmte van de zon op mijn gezicht weet ik dat Hij
de zon altijd weer kan laten schijnen in mijn hart en in mijn leven.
Hij gaf zijn Zoon...dat was genoeg.
 
Anna Brands

​Column mei 2017
Voorjaar
Vlinders, lammetjes, jonge eendjes en nog heel veel meer jong grut. Wat is het weer genieten in mei. Hoewel de lammetjes allang geen kleine onhandige sprongetjes meer maken maar gewoon elkaar kopstoten uitdelen. Je herkent ze niet meer terug en lijken al bijna grote schapen. Wat groeit alles lekker en is het ook al zo groen overal.
Toch vind ik het voorjaar op zijn mooist als de knoppen op springen staan. Dan komt er een regenbui of zoals eind vorige maand een hagelbui, voor de tuinders niet zo’n pretje, en de dag erop flink wat zon...je hoort de knoppen bijna openspringen. Wat is het weer genieten van de schoonheid van Gods hand, hoe machtig mooi gemaakt!
Maar er zijn ook minder leuke dingen zoals uit de boom gevallen jonge vogeltjes. Ik kwam en kom ze toch regelmatig tegen als ik met de hond langs de Zuiderzeestraatweg wandel. Zo’n kaal en nog, in mijn ogen, lelijk jong ding. Zomaar vanaf een meter of 12 uit het nest geknikkerd. Zouden er teveel zijn geweest in het nest of zou er iets mis mee zijn dat de ouders het er “gewoon” uitgeknikkerd hebben? Het is ook de natuur, dat weet ik wel maar ik vind het ook bijzonder zielig. Onze hond kan er ook zo zielig naar kijken als ie er eerst aan gesnuffeld heeft maar ja, die kijkt ook zielig als ik een koekje heb en hij niet.
Onze tuin wordt al weer aardig groen en ook de vorig jaar tig uitgestrooide stokrozen staan er goed bij. Het enige nadeel van zo’n grote groene tuin is het niet ophoudende onderhoud maar dat doet mijn wederhelft met veel plezier, “het ontspant” zegt hij. En op zondag ontspannen wij dan met z’n allen in de tuin...onder de oude appelboom. Lange tafel, allerlei lekkers en het vers gemaaide gras waar we nog onwennig op onze blote voeten tussen de grassprieten wriemelen.
 
Anna Brands-Heikoop

Februari 2017
​Zo oud als...
​
Zo oud als Methusalem...dat is oud! Ik vraag me dan ook wel eens af of hij ook gebreken kreeg toen hij ouder werd. Ik bedoel, als je 900 jaar bent moet je onderhand wel eens versleten heupen of knieën hebben lijkt me.  En dan te bedenken dat hij toen nog eens 69 jaar te gaan had!
Mijn oma mocht de leeftijd van 95 bereiken en daar bleef, eerlijk gezegd niet veel van over. Een klein iel vrouwtje met hagelwit haar die af en toe door het bejaardehuis schuifelde. En toen mijn opa overleed was ze niet meer dan een klein, eenzaam vogeltje. Het hoefde ook niet meer voor haar. Haar broers, zussen, schoonfamilie, vrienden en kennissen waren al overleden. En volgens eigen zeggen had ze helemaal niemand meer. Dat haar kinderen, kleinkinderen én achterkleinkinderen regelmatig op bezoek kwamen telde niet...
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, als de mensen waarmee je over jou tijd kon praten er niet meer zijn...
De enige vonkjes in haar ogen kreeg ik nog te voorschijn als ik vroeg naar de tijd dat ze nog verliefd was op mijn opa. Of zoals zei vertelde, toen ze kennis hadden met elkaar.
Mijn opa, een verwoed wandelaar, liep dan van Haastrecht naar Hekendorp waar mijn oma woonde met haar familie. Dan mochten ze onder het toeziend oog van opoe even met elkaar praten en hup daar ging opa weer terug naar Haastrecht, toch zo´n drie kwartier lopen.
Gelukkig waren opa en oma tot op het laatst helemaal bij de tijd en niet zoals mijn tante Riek uit Leiden plachtte te zeggen over haar moeder: “Mijn moeder was demonterend en wist alles niet meer zo goed”
En Methusalem met zijn 969 jaar...volgens mij was hij helemaal bij de tijd. De wereld was toen anders, zo anders dat we dat niet eens voor kunnen stellen.

Oktober 2016

“Ik heb je gemist”

​“Ik heb je gemist”  vertelde mijn vriendin toen ik haar weer zag na onze vakantie.
Wat lief dat ze dat zei, het voelde zo goed dat iemand mij had gemist.
Het voelt net zo goed als wanneer iemand je begroet en je naam noemt, je voelt je dan zo gekend.
Helaas ben ik heel slecht in namen onthouden. Maar ik mag eerlijk zeggen dat ik de kerk, de gemeente heb gemist in onze vakantie. Ik vind het altijd heerlijk om de eerste zondag na onze vakantie weer in de kerk te zitten en de bekende gezichten te zien. Ik voel me dan pas écht thuis komen.
 
“Ik heb je gemist” ken ik als een regel uit een opwekkingslied, weet alleen niet meer welke of van welke artiest. Het lied verteld het verhaal dat je altijd weer terug mag komen bij je Vader, je Abba.
In mijn wilde jaren, ja die heb ik ook gehad, was ik niet echt meer verbonden met mijn Vader dacht ik altijd. De stad Leiden had een grotere aantrekkingskracht op zaterdagavond dan de kerkdienst op de zondagochtend. Mijn ouders lieten het zo, misschien  met de gedachte dat ik toch wel weer terug zou komen bij mijn Vader. Helaas kan ik het ze niet meer vragen.
Maar ik kwam terug en wat voelde dat goed! Nog steeds trouwens. Ik ben terug  en heb gedoucht “onder de douche van de heilige Geest” zoals Herman Boon zingt.
 
“Ik heb je gemist”...
Ik denk dat de Vader het tegen elk van zijn kinderen zegt als ze weer terug komen bij Hem.
Daarom zou ik tegen iedere ouder willen zeggen waarvan de kinderen even op een ander pad lopen: Zij kunnen Hem wel willen loslaten maar Hij laat hen nooit los. Ik weet zeker dat hij zegt: “Ik heb je gemist” als ze weer bij Hem komen.
 
Anna Brands

Column april 2016​

Een wijsje
​
“Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd, loop de hele dag te zingen en te fluiten...” Een liedje van Kinderen voor Kinderen. Kent u het? Wordt u ook wel eens wakker met een wijsje in uw hoofd? Ik wel. Iedere dag als ik mijn ogen open doe zie ik de blauwe lucht, of de donkere wolken en nog voor ik kan beseffen dat ik wakker ben klinkt er in mijn hoofd een wijsje.
Het is altijd een wijsje wat me de dag door helpt hoewel ik me dat meestal pas aan het einde van de dag besef. Een wijsje als: Scheepje onder Jezus hoedde, wat moet ik daarmee in de ochtend? Als aan het einde van de dag blijkt dat ik Zijn beschermende handen heb gevoeld toen ik bijna van de trap af gleed laat me beseffen dat hij altijd over mij waakt. En na het zien van de beelden van al die vluchtelingen die bibberend met een blijde lach aan land stappen vanuit een rubberboot, klinkt “Tel je zegeningen, tel ze één voor één” als een eyeopener.
En waar werd ik vanmorgen mee wakker? Met: “Uw trouw kleurt de morgen”...daar kon ik aan het einde van de dag dus niks mee. Het was die ochtend grauw en grijs van de mist...hoezo kleurt de morgen dacht ik toen ik mopperend opstond. Er was niks gekleurd, volgens mijn schilderdocent is grijs namelijk geen kleur. Ik probeerde de hele dag erachter te komen wat Hij nu had bedoeld met dit wijsje. Ik ben er namelijk van overtuigd dat Hij de wijsjes in mijn hoofd laat klinken nog voor ik besef wakker te zijn. En ja hoor, aan het einde van de dag wist ik het...vandaag was de dag dat mijn lieve vriendin die ik al vanaf de vijfde klas (groep 7) kende. Altijd in de ochtend begon zij met een gebed naar haar Vader die ook de mijne is. Vandaag toen ik mijn wijsje  “Uw trouw kleurt de morgen” hoorde  was haar sterfdag. Zij stierf zes jaar geleden geheel onverwacht en helemaal alleen maar ik weet zeker dat Hij bij haar was. En toen schoot ook meteen een ander wijsje door mijn hoofd: “Ik ben nooit alleen, nooit alleen want Hij is bij mij. Ik ben nooit alleen want Jezus woont in mijn hart”. Een kinderliedje wat je in canon kunt zingen. Heel mooi en troostend als je denkt alleen te zijn. Dat laatste is bij ons thuis een beetje moeilijk...
 
Anna Brands-Heikoop

---

Maart 2016
​
​Hemels koken

“Nou, dit is dus ook niet te eten!”. Verontwaardigd schuift één van de kinderen het bord naar het midden van de tafel.
Links en rechts zie ik meerdere borden dezelfde kant op gaan.
“Maar vorige keer lusten jullie het wel? Jij hebt toen zelfs twee keer opgeschept”. Probeer ik.
“Ja, maar toen was het lekker”, zucht één van de kinderen.
“Hoe kan dat nou. Ik heb het op dezelfde manier gemaakt!?”.
Schouders worden opgehaald en de boterhammen op tafel gezet.
Ik zucht en eet mijn bord leeg, mij smaakt de Franse stoofpot prima.
Het komt gelukkig niet zo vaak voor maar moedeloos word ik er wel van. Na zo’n 20 jaar koken voor de kinderen weet ik niet meer wat ze voor te zetten, het lijkt wel alsof ze niets meer lusten. 
Van alles geprobeerd hoor! Hollandse pot. Amerikaans. Chinees. Marokkaans. Surinaams. Spaans. Niks gaat er meer in! 
Ja, de drie P’s.
Patat, Pizza en Pannenkoeken.
Maar dat kun je toch niet de hele week eten? Het moet toch ook verantwoord en de nodige vitamientjes moeten ook naar binnen.
“Weet je mam, je moet gewoon lekkerder koken”. 
“Pardon?”. Die wil ruzie.
“Nou gewoon zoals bij oma. Die kookt ten minste lekker”.
Dan ga je maar bij oma wonen, denk ik. Dat zeg ik niet hardop want ze zijn in staat om meteen hun koffer te pakken en naar oma te gaan.
“Hoe kookt oma dan?”. Vraag ik iets te vijandig want ik zie de wenkbrauwen van manlief omhoog schieten.
“Net zoals vroeger toen jij klein was”, meent een ander kind.
“Maar ik kook volgens mij net zo als oma hoor, ik heb het toch ook van haar een beetje geleerd”.
“Nou, ga dan maar eens terug om het opnieuw te leren”, meent de jongste. 
“Jongens, ik vind het wel genoeg zo. Als jullie het allemaal zo goed weten…ik kook deze week niet meer”.
Vijf verbaasde gezichten kijken me aan.
“Ja, doe het lekker zelf. Ik ben benieuwd wat we van de week gaan eten. Doe maar geen andijvie want dat lust ik niet, voor de rest maakt het me niet uit.”
Ik sta op en laat de heren en dames lichtelijk verbijster achter, ik gniffel maar bedenk meteen dat ik maar wat blikvoer in huis haal voor het geval het allemaal een illusie blijkt te zijn. Zouden ze echt gaan koken?
De drie dagen erop eet ik patat, pizza en pannenkoeken… Dag vier haalt manlief Chinees en dag vijf eten we bij de Mac omdat we naar oma geweest zijn. Voordat ik nogmaals de drie P’s voorgeschoteld krijg besluit ik maar om zelf weer de keuken in te gaan.
“Mam, wat eten we vanavond?” Vraagt een kind in het voorbij gaan. 
“Blote mannetjes in het gras”.
Verbazing klinkt in de gang…
”Wát eten we?”
“Blote mannetjes in het gras met een lekker karbonaadje”.
Niet begrijpend wordt ik aangestaard.
“Zie je vanavond wel. Oma maakte dat vroeger ook vaak klaar en wij vonden dat erg lekker’.
’s Avond eten we snijbonen met witte bonen…
Ze vinden het matig, behalve één van de kinderen.
“Het smaakt bijna hemels mam, écht lekker!”
Het brein van de jongste draait op volle toeren, dat zie ik aan zijn gezicht.
O, jee, wat gaat er nu voor geniale opmerking uitkomen.
Met pretoogjes kijkt hij me aan en in alle wijsheid zegt hij:
“God kookt niet want anders moet hij een schort om en dat zit veel te strak”.
​
Anna Brands