Pauluskerk Columns
Column november 2023
Doe maar gewoon
Toen ik 50 werd heb ik besloten dat ik me niet meer overal druk om ga maken. Ik maak me niet meer druk als het regent of als de trein niet op tijd is, niet meer als het eten is aangebrand of iemand zich niet aan een afspraak houdt, niet meer als het internet traag is en zelfs niet als mijn fiets een lekke band heeft. En de grootste overwinning op mezelf is: ik maak me niet meer druk om zand tussen mijn tenen als ik op het strand loop! En ik moet zeggen dat me dit zo’n tien jaar later prima is bevallen. Niet dat ik me ooit heb laten leiden door mensen die commentaar op me hadden hoor, dat is gewoon hun visie. Gelukkig heb ik een dusdanige opvoeding genoten die me in staat stelde om mezelf te zijn en niet te oordelen over een ander.
Mijn vader was onderwijzer en tijdens zijn studie had hij verschillende vrienden gemaakt. Er kwamen dan ook regelmatig “geleerde” mensen bij ons over de vloer. Zo ook een professor! Als meisje van 9 was ik daar toch wel een beetje van onder de indruk, een echte professor die bij ons op de bank zat. Deze man, Jeroen genaamd, bleef zelfs mee-eten. Ik schoof onrustig op mijn stoel weet ik nog toen ik tegenover hem zat. Hij zag dat en glimlachte. Hij vroeg aan me wat ik het lekkerst op brood vond, ik zei pindakaas. Hij zei dat hij dat ook erg lekker vond! Huh? Pindakaas? Ik moet wel heel verbaasd hebben gekeken want de professor begon te lachen. “Pindakaas is gewoon het lekkerst”, zei hij. “Maar je bent een professor?”, had ik geantwoord. “Maar een professor kan pindakaas gewoon lekker vinden…ik ben ook een gewoon iemand hoor”. Het opende mijn ogen als 9 jarige. Ja, het was ook een gewoon iemand, Jeroen de vriend van mijn vader.
In de afgelopen jaren heb ik veel gehad aan het voorval van de professor Jeroen. En steeds meer zou ik willen dat iedereen ziet dat iedereen gelijk is. Je bent niet meer omdat je een titel draagt of een hoge baan hebt ergens in een bedrijf. Je bent een kind van je ouders, een vriend, een collega, een oom of tante, iemand die voor iemand zorgt of iemand die voor niemand zorgt. Je bent een mens…een mensenkind van God en zoals Ben Ketting vroeger zei: “Jullie zijn allemaal prinsen en prinsessen in het koninkrijk van onze Vader” En zo is het maar net, dus doe maar gewoon…we zijn allemaal goed zoals we zijn.
Anna Brands
Doe maar gewoon
Toen ik 50 werd heb ik besloten dat ik me niet meer overal druk om ga maken. Ik maak me niet meer druk als het regent of als de trein niet op tijd is, niet meer als het eten is aangebrand of iemand zich niet aan een afspraak houdt, niet meer als het internet traag is en zelfs niet als mijn fiets een lekke band heeft. En de grootste overwinning op mezelf is: ik maak me niet meer druk om zand tussen mijn tenen als ik op het strand loop! En ik moet zeggen dat me dit zo’n tien jaar later prima is bevallen. Niet dat ik me ooit heb laten leiden door mensen die commentaar op me hadden hoor, dat is gewoon hun visie. Gelukkig heb ik een dusdanige opvoeding genoten die me in staat stelde om mezelf te zijn en niet te oordelen over een ander.
Mijn vader was onderwijzer en tijdens zijn studie had hij verschillende vrienden gemaakt. Er kwamen dan ook regelmatig “geleerde” mensen bij ons over de vloer. Zo ook een professor! Als meisje van 9 was ik daar toch wel een beetje van onder de indruk, een echte professor die bij ons op de bank zat. Deze man, Jeroen genaamd, bleef zelfs mee-eten. Ik schoof onrustig op mijn stoel weet ik nog toen ik tegenover hem zat. Hij zag dat en glimlachte. Hij vroeg aan me wat ik het lekkerst op brood vond, ik zei pindakaas. Hij zei dat hij dat ook erg lekker vond! Huh? Pindakaas? Ik moet wel heel verbaasd hebben gekeken want de professor begon te lachen. “Pindakaas is gewoon het lekkerst”, zei hij. “Maar je bent een professor?”, had ik geantwoord. “Maar een professor kan pindakaas gewoon lekker vinden…ik ben ook een gewoon iemand hoor”. Het opende mijn ogen als 9 jarige. Ja, het was ook een gewoon iemand, Jeroen de vriend van mijn vader.
In de afgelopen jaren heb ik veel gehad aan het voorval van de professor Jeroen. En steeds meer zou ik willen dat iedereen ziet dat iedereen gelijk is. Je bent niet meer omdat je een titel draagt of een hoge baan hebt ergens in een bedrijf. Je bent een kind van je ouders, een vriend, een collega, een oom of tante, iemand die voor iemand zorgt of iemand die voor niemand zorgt. Je bent een mens…een mensenkind van God en zoals Ben Ketting vroeger zei: “Jullie zijn allemaal prinsen en prinsessen in het koninkrijk van onze Vader” En zo is het maar net, dus doe maar gewoon…we zijn allemaal goed zoals we zijn.
Anna Brands
