Pauluskerk Columns
Omzien naar elkaar
Omzien naar elkaar…een heel mooi streven en een heel mooie opdracht. In de omgeving van de Veluwe heet het Noaberschap. Eén van de mooie dialectwoorden die ik hier geleerd heb. Het voor elkaar klaarstaan als het nodig is maar ook zonder woorden en het gewoon doen. Van elkaar op aan kunnen als buren en als naasten als er iets aan de hand is. Het heeft ook te maken met dat je weet wat er in je buurt speelt, een beetje sociale controle.
Over die sociale controle waren de kinderen die bij ons in huis woonden minder gecharmeerd. Piepten ze er op school (Agnietencollege) eens een keer stiekem tussenuit dan was er altijd wel iemand die me opbelde met de vraag of het betreffende kind niet op school hoorde te zitten.
Laatst fietste ik door Wezep en zag een vrouw van middelbare leeftijd de straat oversteken met een pannetje in haar hand. Ze belde aan bij één van de huizen en een oudere man deed de deur open…een vriendelijk gesprekje ontstond en de voordeur ging weer dicht. Ik sprak de betreffende vrouw even aan en bedankte haar voor deze zorg die zij haar buurman gaf. Zij haalde haar schouders op en vertelde dat dat heel normaal is. Haar moeder deed dit altijd bij haar opa en nu deed ze dit bij haar oom die alleen was komen te staan. Prachtig vind ik dat, dit is omzien naar elkaar…Noaberschap.
Het Noaberschap staat ook in de Bijbel, het boek waar we leren hoe met elkaar om te gaan. Als je goed leest kom je verschillende situaties tegen waarin mensen voor elkaar zorgen. Het mooiste boek vind ik dan ook het boek Ruth. Zij blijft bij haar schoonmoeder om voor haar te zorgen, gaat zelfs mee naar een ander land en neemt de God van haar schoonmoeder als haar God aan. Een prachtige vorm van Noaberschap waar we nog veel van kunnen leren.
Het komende jaar 2020 is net vers begonnen, een mooie kans om het voornemen van Noaberschap uit te oefenen. Ik ga daar in ieder geval mijn best voor doen, en u…
Anna Brands
Omzien naar elkaar…een heel mooi streven en een heel mooie opdracht. In de omgeving van de Veluwe heet het Noaberschap. Eén van de mooie dialectwoorden die ik hier geleerd heb. Het voor elkaar klaarstaan als het nodig is maar ook zonder woorden en het gewoon doen. Van elkaar op aan kunnen als buren en als naasten als er iets aan de hand is. Het heeft ook te maken met dat je weet wat er in je buurt speelt, een beetje sociale controle.
Over die sociale controle waren de kinderen die bij ons in huis woonden minder gecharmeerd. Piepten ze er op school (Agnietencollege) eens een keer stiekem tussenuit dan was er altijd wel iemand die me opbelde met de vraag of het betreffende kind niet op school hoorde te zitten.
Laatst fietste ik door Wezep en zag een vrouw van middelbare leeftijd de straat oversteken met een pannetje in haar hand. Ze belde aan bij één van de huizen en een oudere man deed de deur open…een vriendelijk gesprekje ontstond en de voordeur ging weer dicht. Ik sprak de betreffende vrouw even aan en bedankte haar voor deze zorg die zij haar buurman gaf. Zij haalde haar schouders op en vertelde dat dat heel normaal is. Haar moeder deed dit altijd bij haar opa en nu deed ze dit bij haar oom die alleen was komen te staan. Prachtig vind ik dat, dit is omzien naar elkaar…Noaberschap.
Het Noaberschap staat ook in de Bijbel, het boek waar we leren hoe met elkaar om te gaan. Als je goed leest kom je verschillende situaties tegen waarin mensen voor elkaar zorgen. Het mooiste boek vind ik dan ook het boek Ruth. Zij blijft bij haar schoonmoeder om voor haar te zorgen, gaat zelfs mee naar een ander land en neemt de God van haar schoonmoeder als haar God aan. Een prachtige vorm van Noaberschap waar we nog veel van kunnen leren.
Het komende jaar 2020 is net vers begonnen, een mooie kans om het voornemen van Noaberschap uit te oefenen. Ik ga daar in ieder geval mijn best voor doen, en u…
Anna Brands
