Pauluskerk Columns
Column februari 2020
Aan de hand van…
“Als ik straks dood ben loop ik aan de hand van onze Vader de hemel in”, dit zei een goede vriendin van mij ooit met veel vertrouwen tegen me. Helaas is zij enige jaren geleden zonder aanwijsbare reden plotseling overleden maar ik denk dat het ook gebeurt is zoals Stijn zei.
Ik moest hier afgelopen zondag (12 januari) indirect even aan denken toen ik Greetje (van de kinderkerk) de kerkzaal zag verlaten met aan haar linkerhand een manneke van een jaar of vier. Hij vond het duidelijk eng om met deze onbekende vriendelijk lachende mevrouw mee te lopen en keek nog een keer om naar zijn papa. Deze papa knikte bemoedigend en lachte naar hem en daar ging het kereltje. Wat een mooi gezicht vond ik dat.
Het manneke had het vertrouwen gekregen van zijn vader dat het goed was om met deze voor hem “nieuwe mens” mee te gaan naar een ruimte die hij niet kende.
Wat is het toch belangrijk dat je als ouder je kind het vertrouwen in andere, onbekende mensen kunt geven zodat het kind stevig in de schoenen kan staan en vrij kunt opgroeien met de bemoediging van de ouders dat het goed is.
Lijkt het niet een beetje op de reden waarom God zijn zoon naar de aarde heeft gestuurd?
Persoonlijk denk ik wel.
Jezus heeft ons zoveel dingen geleerd om de mensen om ons heen te vertrouwen maar ook te helpen. Hij heeft de schrijvers zoveel redenen gegeven om te schrijven over zijn leven zodat wij vertrouwen mogen hebben in God. Dat zijn Vader een Vader is die was, is en er altijd zal zijn. De Bijbel staat vol met leefregels en gelijkenissen hoe wij als mens mogen leven en als mens vertrouwen mogen hebben in elkaar. Maar ook het vertrouwen mogen hebben in “later”.
Jezus zelf heeft gezegd dat hij een plaatsje voor ons in de hemel bewaard. Daar mag je als mens, als Christen op vertrouwen.
Heeft u na het lezen van deze column zin om van het vertrouwen van onze Vader te horen? Zet dan opwekking 42 eens op…je kunt hem ook in canon zingen (zou ds. van Ark zeggen)
Anna Brands
Aan de hand van…
“Als ik straks dood ben loop ik aan de hand van onze Vader de hemel in”, dit zei een goede vriendin van mij ooit met veel vertrouwen tegen me. Helaas is zij enige jaren geleden zonder aanwijsbare reden plotseling overleden maar ik denk dat het ook gebeurt is zoals Stijn zei.
Ik moest hier afgelopen zondag (12 januari) indirect even aan denken toen ik Greetje (van de kinderkerk) de kerkzaal zag verlaten met aan haar linkerhand een manneke van een jaar of vier. Hij vond het duidelijk eng om met deze onbekende vriendelijk lachende mevrouw mee te lopen en keek nog een keer om naar zijn papa. Deze papa knikte bemoedigend en lachte naar hem en daar ging het kereltje. Wat een mooi gezicht vond ik dat.
Het manneke had het vertrouwen gekregen van zijn vader dat het goed was om met deze voor hem “nieuwe mens” mee te gaan naar een ruimte die hij niet kende.
Wat is het toch belangrijk dat je als ouder je kind het vertrouwen in andere, onbekende mensen kunt geven zodat het kind stevig in de schoenen kan staan en vrij kunt opgroeien met de bemoediging van de ouders dat het goed is.
Lijkt het niet een beetje op de reden waarom God zijn zoon naar de aarde heeft gestuurd?
Persoonlijk denk ik wel.
Jezus heeft ons zoveel dingen geleerd om de mensen om ons heen te vertrouwen maar ook te helpen. Hij heeft de schrijvers zoveel redenen gegeven om te schrijven over zijn leven zodat wij vertrouwen mogen hebben in God. Dat zijn Vader een Vader is die was, is en er altijd zal zijn. De Bijbel staat vol met leefregels en gelijkenissen hoe wij als mens mogen leven en als mens vertrouwen mogen hebben in elkaar. Maar ook het vertrouwen mogen hebben in “later”.
Jezus zelf heeft gezegd dat hij een plaatsje voor ons in de hemel bewaard. Daar mag je als mens, als Christen op vertrouwen.
Heeft u na het lezen van deze column zin om van het vertrouwen van onze Vader te horen? Zet dan opwekking 42 eens op…je kunt hem ook in canon zingen (zou ds. van Ark zeggen)
Anna Brands
