Pauluskerk Columns
Grote K en grote G
Onze jongste dochter is een grote kanjer, een Kanjer met een grote K.
Mensen die te maken hebben gehad met kanker weten precies wat het betekent als je een Kanjer met een grote K bent. Dan ben je met Survivor.
Toen onze Tamara negen jaar was werd er bij haar, na een aantal weken van ziek zijn en onwetendheid, kanker geconstateerd. Leukemie, bloedkanker, een kankersoort die bij kinderen veel voor komt. In de tijd dat we nog niet wisten dat ze Leukemie had lag ze rond Koninginnendag 2001 in het Wezenlanden ziekenhuis. Na een blindendarmoperatie en een antibioticakuur mochten we haar weer meenemen naar huis. De verpleegkundige vertrouwde mij toe dat hij niet had gedacht dat ze het zou redden… Een week later constateerde een nieuw bloedonderzoek Leukemie.
Ik was verdrietig maar opgelucht, eindelijk wisten we wat er met haar aan de hand was en werd protocol 10 in Groningen gestart. Ze deed het goed op de cytostatica die ze kreeg, het sloeg aan! En na een behandeling van vijf jaar werd ze “schoon” verklaard. En tien jaar later, ja vorig jaar, gingen we met z’n drieën naar Parc Astrix om te vieren dat ze er nog is. Dat hadden we beloofd toen ze schoon werd verklaard.
Al die tijd was ze bezig met de grote G…onze grote God. Het vertrouwen wat zij in Hem had was onverwoestbaar. Hij ging haar beter maken, dat was haar vertrouwen en ons vertrouwen. En natuurlijk, als ze weer eens kotsmisselijk met een wit koppie met donkere rondomrande oogjes in dat grote ziekenhuisbed lag te slapen twijfelde ik wel eens. Maar dan was Hij het die een hand op mijn schouder legde en fluisterde “Het komt goed”. En dan deed ze haar oogjes open, zei niks maar gaf een knipoog…alsof zij ook Hem had horen zeggen dat het goed zou komen, en sliep ze weer verder.
Nu hebben we dit jaar haar 25ste verjaardag gevierd, wat een zegen. Het gaat goed met haar, ze bruist van het leven wat haar gegeven is. Ja, soms stort ze in omdat ze teveel heeft gevraagd van haar lichaam want ze heeft aan de chemotherapieën wel een chronische vermoeidheid overgehouden. Maar ja, als dat alles is. Nee dat is niet alles. Ze heeft een rotsvast vertrouwen in onze grote God overgehouden. En als we haar zien zingen daar voor in de kerk met het muziekteam, met haar heldere stem dan zijn we trots en dankbaar. Trots op onze Tamara en dankbaar voor onze grote God.
Anna Brands
Onze jongste dochter is een grote kanjer, een Kanjer met een grote K.
Mensen die te maken hebben gehad met kanker weten precies wat het betekent als je een Kanjer met een grote K bent. Dan ben je met Survivor.
Toen onze Tamara negen jaar was werd er bij haar, na een aantal weken van ziek zijn en onwetendheid, kanker geconstateerd. Leukemie, bloedkanker, een kankersoort die bij kinderen veel voor komt. In de tijd dat we nog niet wisten dat ze Leukemie had lag ze rond Koninginnendag 2001 in het Wezenlanden ziekenhuis. Na een blindendarmoperatie en een antibioticakuur mochten we haar weer meenemen naar huis. De verpleegkundige vertrouwde mij toe dat hij niet had gedacht dat ze het zou redden… Een week later constateerde een nieuw bloedonderzoek Leukemie.
Ik was verdrietig maar opgelucht, eindelijk wisten we wat er met haar aan de hand was en werd protocol 10 in Groningen gestart. Ze deed het goed op de cytostatica die ze kreeg, het sloeg aan! En na een behandeling van vijf jaar werd ze “schoon” verklaard. En tien jaar later, ja vorig jaar, gingen we met z’n drieën naar Parc Astrix om te vieren dat ze er nog is. Dat hadden we beloofd toen ze schoon werd verklaard.
Al die tijd was ze bezig met de grote G…onze grote God. Het vertrouwen wat zij in Hem had was onverwoestbaar. Hij ging haar beter maken, dat was haar vertrouwen en ons vertrouwen. En natuurlijk, als ze weer eens kotsmisselijk met een wit koppie met donkere rondomrande oogjes in dat grote ziekenhuisbed lag te slapen twijfelde ik wel eens. Maar dan was Hij het die een hand op mijn schouder legde en fluisterde “Het komt goed”. En dan deed ze haar oogjes open, zei niks maar gaf een knipoog…alsof zij ook Hem had horen zeggen dat het goed zou komen, en sliep ze weer verder.
Nu hebben we dit jaar haar 25ste verjaardag gevierd, wat een zegen. Het gaat goed met haar, ze bruist van het leven wat haar gegeven is. Ja, soms stort ze in omdat ze teveel heeft gevraagd van haar lichaam want ze heeft aan de chemotherapieën wel een chronische vermoeidheid overgehouden. Maar ja, als dat alles is. Nee dat is niet alles. Ze heeft een rotsvast vertrouwen in onze grote God overgehouden. En als we haar zien zingen daar voor in de kerk met het muziekteam, met haar heldere stem dan zijn we trots en dankbaar. Trots op onze Tamara en dankbaar voor onze grote God.
Anna Brands
